به گزارش خبرنگار
حوزه ادب باشگاه خبرنگاران، سعید نفیسی تاریخ نگار، ادیب، نویسنده ، محقق و شاعر مترجم ایرانی بود که در 18 خرداد 1274 خورشیدی در تهران متولد شد.
وی فرزند میرزا علی اکبر ناظم الاحیا (معروف به ناظم الاحیا کرمانی) و از نوادگان حکیم نفیس بن عوض کرمانی (طبیب نامدار ایران در قرن نهم هجری) بود.
سعید نفیسی با شروع تحصیل، تحصیلات سه ساله ابتدایی را در مدرسه شرق، یکی از نخستین مدارس جدیدی که پدرش تاسیس کرده بود گذراند و تحصیلات متوسطه رادر مدرسه علمیه، تنها مدرسه ای که دوره متوسطه داشت در بهار 1288 در تهران به پایان رساند.
نفیسی پانزده ساله بود که برادر بزرگترش دکتر اکبر مودب نفیسی او را برای ادامه تحصیل به اروپا برد وی تحصیلات خود را در شهر نوشاتل سوئیس و دانشگاه پاریس انجام داد و در سال 1297 به تهران بازگشت.
این ادیب بزرگ ابتدا در دبیرستانهای تهران به تدریس زبان فرانسه پرداخت و سپس در وزارت فواید عامه مشغول خدمت شد.
وی در سال 1297 به گروه نویسندگان مجله دانشکده پیوست و در مدت یکساله فعالیت این مجله با ملک الشعرای بهار همکاری داشت.
پس از آن در سال 1308 خورشیدی به خدمت وزارت فرهنگ درآمد و علاوه بر تدریس زبان فرانسه در دبیرستانها، به کار‌آموزش در مدارس علوم سیاسی دارالفنون ، مدرسه عالی تجارت و مدرسه صنعتی پرداخت و پس از آن به تدریس در دانشکده های حقوق و ادبیات مشغول شد و به عضویت فرهنگستان ایران درآمد.
تسلط نفیسی به تاریخ و ادبیات ایران باعث شده بود تا آثار تازه و پژوهش های گرانه ای پدید آورد و تعداد بسیاری از متن های منثور و منظوم فارسی را به شیوه علمی منتشر و از گمنامی بیرون آورد.
گفتنی است که کتابخانه شخصی و کم مانندی که به مرور زمان فراهم ساخته بود به او این امکان را می داد که به مهمترین ماخذ تاریخی و ادبی دسترسی داشته باشد.
از آثار وی در حوزه تالیف های ادبی و تاریخی به احوال و اشعار رودکی 3 جلد ، تاریخ نظم و نثر ایران درزبان فارس روزگار ابن سینما و در حوزه تصحیح ها به آثار گمشده ابوالفضل بیهقی، سیرالعباد الی المعباد (سنایی غزنوی) دیوان غزلیات و قصاید فریدالدین عطار نیشابوری و در حوزه داستانی به فرنگیس، ماه نخ شب، آتش های نهفته، نیمه راه بهشت می توان ا شاره کرد.
سعید نفیسی از بیماری آسم سالیان سال رنج می برد و سالهای آخر عمرش را در پاریس به سر می برد.
وی زمانی که برای شرکت در نخستین کنگره ایران شناسان به تهران آمده بود در 22 آبان 1345 در تهران درگذشت.
گفتنی است که وی را در تهران در کنار قبر پدرش در بقعه ای به نانم سر قبر آقا (پایین تر از چهار راه مولوی) دفن کرده اند./ي2
