به گزارش خبر نگار اقتصادی باشگاه خبرنگاران :برای دستیابی به این هدف، دو روش کلی به منظور ساخت این سازه‌ها وجود دارد : اسکله‌های بسته (صلب) و اسکله‌های باز.  
در اسکله‌هاي بسته، از دیوار قائمی در پیشانی اسکله استفاده شده و پشت اسکله با مصالح خاکی پر می‌گردد. دیوار قائم وظیفه تحمل بارهای افقی ناشی از پشته ریزی اسکله‌ها و بارهای زنده روی عرشه اسکله و سایر بارها را دارد. اسکله‌های بسته را بر اساس سازه دیوار پیشانی به دو گروه اصلی تقسیم بندی می‌کنند :
اسکله وزنی : در اسکله‌های وزنی، دیوار، نیروهای ناشی از خاکریزی، بارهای اجرایی و بهره‌برداری و کلیه بارهای قائم و جانبی اعمال شده به دیوار پیشانی را تحمل می‌نماید.
اسکله با دیواره سپری : در این اسکله‌ها، دیوار پیشانی به تنهایی قادر به تحمل بارهای اعمالی نمی‌باشد و برای تحمل این بارها، باید دیوار پیشانی را توسط مهارها به صفحه مهاری، دیوار، سنگ و ... در پشت اسکله مهار نمود.
 در اسکله‌هاي باز از انتهای بخش لایروبی شده و یا خاکریزی شده تا پیشانی اسکله بوسیله عرشه‌ای که بر روی شمع‌ها یا دیوارهای ناپیوسته اجرا می‌شود پوشیده می‌گردد. ارائه روش صریح برای انتخاب اسکله در مکان خاص مشکل است. علاوه بر عوامل اقتصادی و فنی به عنوان عوامل اصلی، باید موارد ذیل نیز لحاظ گردند :
 کلیه اسکله‌ها باید به گونه‌ای طراحی و ساحته شوند که به طور ایمن در مقابل بارهای قائم نظیر بارهای زنده، کامیون‌ها، جرثقیل‌ها و ... و بارهای جانبی حاصل از ضربه شناور، باد، زلزله، خاکریز پشت اسکله و... مقاومت نمایند.
به طور معمول، اسکله‌های بسته در مقام مقایسه با اسکله‌های باز، در برابر بارهای قائم و جانبی، ظرفیت بزرگتری را دارا می‌باشند. با توجه به اینکه در اسکله‌های بسته، وزن مرده سازه بخش عمده‌ای از بارهای اسکله می‌باشد، نسبت آن به بار کل اسکله در مقایسه با اسکله‌های باز بیشتر است و در نتیجه این اسکله‌ها در برابر افزایش بار زنده دارای حساسیت کمتری هستند به همین دلیل ضریب اطمینان مورد استفاده برای طراحی اسکله‌های بسته، معمولاً کمتر از اسکله‌های باز می‌باشد.