به گزارش خبرنگار اجتماعي باشگاه خبرنگاران، هرچه زمان مي گذرد و به روزهاي تاريخ اضافه مي شود گويا تاريخ همه تكرار خود مي شود همه آنچه كه در آشكار ديده ايم و گاهي نقل آن را شنيديم برايمان درسي نشد و همچنان بر شيوه اشتباه خود اصرار ورزيديم و تمام آنچه را كه داشتيم از دست داديم و امانت هايي را كه از ديگران به دستمام رسيد نگوييم خيانت ولي امانتداري نكرديم و عمري كه در حال سپري شدن بود جايگاه و مقامي كه بدست آورديم و از آن به گونه اي صحيح استفاده نكرديم ثروت كه هديه اي از جانب خداوند و شايد امتحاني بود براي بندگان ناسپاس، همچنان در راه هوس هاي خود خرج كرديم در كودك يتيم نيازمند در همسايگي را فراموش كرديم گاه حتي عبادت هاي ما بوي خيانت مي دهد واجبات را خوب به جاي مي آوريم و شايد هر سال كوچه و خيابان را چراغان و گلباران مي كنيم و حاجي شدن دوباره مان را جشن مي گيريم و غافل از آنكه در دفتر اعمالمان چنين عنواني هيچ گاه ثبت نشد شايد اگر به همسايه ‌آن طرف تر كمي عشق مي ورزيديم و امانت خداوندي را به او مي سپرديم لباس احرام هميشه بر تن ما بود.
بعد از سال ها خداوند فرزندي عنايت كرد ولي در امانت الهي خيانت كرديم و او را آنچنان كه او مي پسندد تربيت نكرديم تحصيل علم؛ بازگراني كه بر دوش بسياري ها سنگيني مي كند يكي علمش جان هزاران نفر را نجاتمي دهد و ديگري علم او مايه قتل عام ملتي مي شود و هزاران هزار امانتي كه خداوند به انسان سپرد بعد از اينكه آسمان ها و زمين از پذيرفتنش امتناع كردند.
حضرت علي (ع) بخشي از خطبه 199 نهج البلاغه درباره امانت سنگين الهي بر انسان مي فرمايد: امانت الهي بر آسمان هاي برافراشته و زمين هاي گسترده و كوه هاي مرتفع كه از آن ها طولاني تر و عريض تر و برتر و بزرگ تر پيدا نمي شود عرضه شد و آن را نپذيرفتند.
ما در روز ازل چه امانتي را پذيرفتيم كه امروز از آن غافل شديم.
اطلاعت و بندگي او را پيشكش نداشته ها كرديم تمام دنيا را به يك نگاه او نداديم./ز
گزارش از محبوبه بابارحيم