به گزارش خبرنگار ورزشي باشگاه خبرنگاران، بنا بر صحبت های اکثر پیشکسوتان نیز بعضی از پهلوانان قدیم مانند حسام، علاقه مفرطی برای بلند کردن وزنه های سنگین داشتند و تمایل بسیار زیادی نشان می دادند . این عمل از دو جهت مورد استقبال پهلوانان بود؛ اولا حرکتی نمایشی در جهت نشان دادن قدرت و ثانیا در جهت پرورش و قدرت عضلات استفاده می شد امامتاسفانه چون این اوزان ثابت بودند نمی توانستند تغییری در آن ایجاد کنند .

در سال 1302 امان ا... پادگرنی که تحصیلاتش را در خارج از کشور به اتمام رسانده بود به تبریز آمد و در مدت 8 سال اقامت در آن شهر به تاسیس باشگاه اختصاصی و همچنین تعلیم وزنه برداري در مدارس و ارتش پرداخت. از آنجایی که وی كارشناس در ژیمناستیک و وزنه برداری بود با استفاده از دیفرانسیل اتومبیل هالتر هایی با اوزان مختلف ساخت و بوسیله آنها به تعلیم وزنه برداری پرداخت. در همین حین بود در باشگاه ایران تبریز هالترهای ریخته گری شده و صفحه ای ساخته شد تا در دسترس علاقمندان این رشته قرار گیرد.

در سال 1310 پادگرنی به تهران آمد و در دانشکده افسری به تعلیم ورزش مشغول شد. حدود دو سال بعد عبدالله نادری به همراه چند تن از دوستان خود میل هالتر و صفحه خارجی تهیه کردند( در همین زمان بود که با کپی برداری از هالتر و وزنه های اروپا هالتری که وزنه در آن می چرخید و ثابت نبود ابداع شد) و در منزل به تمرین وزنه برداری مشغول شدند تا اینکه در سال 1317 نادری به وسیله همایونی، مدیر مسابقه های اداره تربیت بدنی به پادگرنی معرفی شد تا به کمک هم اولین اقدامات زیر بنایی این رشته را بردارند.

اولین هالتر و وزنه خارجی در حدود سال 1310 و توسط نادری به وزن 110 پوند از هند به ایران آمد.
از جمله افرادی که توانست گامهای موثری را برای ایجاد مسابقه های رسمی این رشته در سطح داخلی بردارد باید به ابوالفضل صدری اشاره کرد که با رایزنیهای فراوان شرایط و زمینه این کار را مهیا کرد. وی با تلاش خود و کمک نادری و پادگرنی توانست در سال 1318 استارت برگزاری این رقابتها را در سطح کشوری بزند.

از سال 1318 تا 1321 سرپرستي این رشته ورزشی به عهده پادگرنی و آموزش و تعلیمات نیز زیر نظر ناردی اعمال می شد.

از سال 1321 تا 1325 سرپرستی مستقیم این رشته به عهده نادری گذاشته شد و برای اولین بار در کشور هیات وزنه برداری ایران در سال 1325 مرکب از پادگرنی، نادری، حسین عشقی و ناصر خموش تشکیل شد.

در سال 1325 هسته اصلی فدراسیونها که کپی برداری از سیستم ورزش کشورهای توسعه یافته بود در ایران پی ریزی شد که مهندس حسین صادقی به عنوان اولین رئیس فدراسیون کشور منصوب شد. وی تا سال 1332 در این پست ماند و حتی توانست معاونت فدراسیون بین المللی را نیز بدست آورد.

 (تا پيش از وي كميته ها و گروههايي متخصص كار را برعهده داشتند كه مي توان به خود پادگرني و نادري اشاره كرد.آنها سرپرست رشته به حساب مي آمدند)

وی در سال 1332 به ایتالیا رفت و احمد علی ابتهاج به جای وی عهده دار مسئولیت فدراسیون شد. در سال 1333 فتح الله امیر علایی جایگزین وی شد و در سال 1334 عبدالمجید بختیار مسئولیت تام این رشته را بر دست گرفت تا با استفاده از نفوذ خود و حمایتهایی که از وی به عمل می آمد دورانی شکوفا در تاریخ این رشته به یادگار بماند. رکوردهای فراوانی طی چند سال ریاست وی شکسته شد و با توجه به همين پیشرفت وزنه برداری در ایران بود که وی توانست برای دومین بار کرسی معاونت فدراسیون جهانی را به ایران اختصاص دهد.

شاید بتوان مهمترین فعالیت وی در طول 2 سال ریاستش را پایه گذاری شالوده اساسی برای ایجاد یک فدراسیون مستقل در سطح آسیا(کنفدراسیون) و ایران را نام برد که این امر بعد از 18 سال فعالیت این رشته در ایران بوقوع پیوست.

بعد از وی و در سال 1337 تیمسار سرتیپ مصطفی امجدی به عنوان رئیس جدید فدراسیون وزنه بردای ایران آغاز به کار کرد.در زمان تصدی وی نیز اقدامات شایسته ای از نظر کیفی و کمی به منظور کمک و پیشرفت وزنه برداری در سراسر کشور صورت گرفت که تلاشهای فراوان وی در کنگره برگزاری رقابتهای المپیک برای بدست گرفتن امور فدراسیون جهانی باعث شد تا رئیس فدراسیون جهانی وقت از کار برکنار و به جای وی جانسون به عنوان رئیس جدید انتخاب گردد.

همین تلاشها باعث گردید تا تمامی روسای فدراسیونهای آسیایی با اکثریت قاطع آراء وی را به عنوان رئیس کنفدراسیون آسیا انتخاب و معرفی نمایند. و این برای اولین بار بود که دفتر كنفدراسیون آسیا به ایران انتقال یافت.

وزنه بردای ایران از همین سال به بعد راه خود را بطور دقیق یافت و با روسای فدراسیون متععدی که تغییر می کردند فراز و نشیبهایی را نیز به همراه داشت اما قطعا مي توان 10 سال گذشته را تاريخ شكوفايي وزنه برداري ايران ناميد.

فدراسيون فعلي با جذب نيروهايي جوان، تحصيلكرده و متخصص كه اكثرا از جنس وزنه برداري نيز هستند توانست نقطه عطفي را در تاريخ وزنه برداري ايران به يادگار بگذارد.

طي 8 سال گذشته نوار طلايي مدال آوري ملي پوشان كشورمان تحت هيچ شرايطي قطع نشده و ثانيا افتخار آفريني وزنه برداران ايراني به رده سني بزرگسالان منحصر نگردد و همه ساله شاهد افتخار آفريني نوجوانان و جوانان كشورمان درميادين قاره اي و جهاني نيز باشيم. ضمنا در اين دوره بود كه وزنه برداري ايران توانست كاروان ورزشي اعزامي به المپيك سيدني را صاحب 2 مدال طلا كند و برگ ذريني را در كارنامه خود ثبت نمايد.

اسامي كليه روساي فدراسيون وزنه برداري ايران از سال 1318 تا 1385 :

امان اله پادگرنی 1318 – 1321
عبداله نادری 1321 – 1325
حسین صادق 1325 - 1329
محمود نامجو 1329 - 1330
حسین صادق 1330 - 1332
احمد علی ابتهاج 1332 - 1333
فتح اله امیالی 1333 - 1334
عبدالمجید بختیار 1334 - 1338
مصطفي امجدي 1338 - 1341
عبدالمجيد بختيار 1341 - 1346
مهدی نجم 1346 - 1349
محمد حسن رهنوردی 134 – 1350
مهدی رحیمی 1350 - 1351
علی اصغر پیروی 1351 - 1354
مسعود برومند 1354 - 1356
جواد کلهر 1356 - 1357
منوچهر برومند 1358 - 1364
عباس علی استکی 1364 - 1365
محمد رضا تقی وند 1365 - 1367
سعید فائقی 1367 - 1368
غلام عباس زارع میرکابادی 1368 - 1372
علی مرادی 1373 – 1385
بهرام افشارزاده 1385 – 1388
حسين رضازاده 1388 تا کنون

 مدال آوران وزنه برداری ایران در بازیهای المپيك

تا کنون 12 وزنه بردار ایرانی افتخار کسب مدال در رقابتهای المپیک را به دست آورده اند. در این میان اولین مدال را جعفر سلماسی در المپیک 1948 لندن به دست آورد که این نخستین مدال ورزش ایران در المپیک ها بود.

اولین طلای وزنه برداری ایران را محمد نصیری در المپیک 1968 مکزیکو سیتی به گردن آویخت.

نصیری با کسب 3 مدال المپیکی (یک طلا، یک نقره و یک برنز) پرمدال ترین وزنه بردار المپیکی کشورمان به شمار می رود.

پرافتخارترین وزنه بردار المپیکی ایران نیز حسین رضازاده است که در 2 المپیک متوالی صاحب 2 گردن آویز طلا شد. هنرنمائی های  حسین رضازاده در المپیک های 2000 سیدنی و 2004 آتن، هرگز فراموش نخواهد کرد.

پرمدال ترین المپیک هم برای تیم ملی وزنه برداری ایران، المپیک 2012 لندن بود که پولادکردان کشورمان توانستند 4 مدال (یک طلا، دو نقره و یک برنز) به دست بیاورند.

تاکنون این وزنه برداران توانسته اند در رقابتهای المپیک پرچم ایران را به اهتزاز دربیاورند:

1- جعفر سلماسی: مدال برنز المپیک 1948 لندن
2- محمود نامجو: مدال نقره المپیک 1952 فنلاند، مدال برنز المپیک 1956 ملبورن
3- علی میرزایی: مدال برنز المپیک 1952 فنلاند
4- اسماعیل علم خواه: مدال برنز المپیک 1960 رم
5- محمد نصیری: مدال طلای المپیک 1968 مکزیکو سیتی، مدال نقره المپیک 1972 مونیخ، مدال برنز المپیک 1976 مونترال
6- پرویز جلایر: مدال نقره المپیک 1968 مکزیکو سیتی
7- حسین توکلی: مدال طلای المپیک 2000 سیدنی
8- حسین رضازاده: مدال طلای المپیک 2000 سیدنی، مدال طلای المپیک 2004 آتن
9- کیانوش رستمی: مدال برنز المپیک 2012 لندن
10- نواب نصیرشلال: مدال نقره المپیک 2012 لندن
11- سجاد انوشیروانی: مدال نقره المپیک 2012 لندن
12- بهداد سلیمی: مدال طلای المپیک 2012 لندن