به گزارش خبرنگار بازار باشگاه خبرنگاران تبریز در غرب استان آذربایجان شرقی و در منتهی‌الیه مشرق و جنوب شرق جلگهٔ تبریز قرار گرفته‌است. این شهر از سمت شمال به کوه‌های پکه‌چین و عون بن علی، از سمت شمال‌شرق به کوه‌های باباباغی و گوزنی، از سمت شرق به گردنهٔ پایان و از سمت جنوب به دامنه‌های شمالی کوه سهند محدود شده‌است. آب و هوای تبریز در زمستان‌ها بسیار سرد و در تابستان‌ها خشک و گرم است مردمان تبریز هم‌اکنون به زبان ترکی آذربایجانی و لهجهٔ تبریزی تکلم می‌نمایند؛ هرچند اسناد و شواهد موجود نشان می‌دهد که پیش‌تر زبان آذری -که زبانی ایرانی بوده- در این شهر تکلم می‌شده‌است.

امامزاده  سيد حمزه ‌: اين زيارتگاه در محله ي‌ سرخاب‌ تبريز و در‌ تقاطع‌ خيابان‌ ثقة الاسلام‌ و بازارچه‌ سيد حمزه‌ قرار دارد كه‌ در گذشته‌ ازشكوه‌ و عظمت‌ بسياري برخوردار بوده‌ است‌. مولف‌ كتاب‌ (روضات‌ الجنان‌ و جنات‌ الجنان‌) شكوه‌ و زيبايي‌ و بلندي‌ بنا را تعريف‌ كرده‌ و گنبد و عمارت‌ مقبره‌ را (از كمال‌ ارتفاع‌ با آفتاب‌ برابر) ستوده‌ است‌.

اين امام زاده كه‌ در دربار غازان‌ خان‌ از جايگاه‌ ويژه‌اي‌ برخوردار بوده‌ است در سال‌ 714 هـ.ق‌  به‌ دست‌ مغولان‌ كشته‌ شد و در بنايي‌ كه‌ميرزا ابوطالب‌ "وزير آذربايجان‌" در همان‌ سال‌ بر آرامگاه‌ وي‌ بنا كرده‌ به‌ خاك‌ سپرده‌ شد.

بقعه صاحب الامر تبریز :  معبدی از عهد مهرپرستی است . بقعه صاحب الامر در کنار مهران رود، در داخل شهر تبریز خانقاه مهرپرستان بوده است. نام مهران رود (میثان/میدان رود) و اسطوره قربانی مهرپرستانه گاو در کنار نام بقعه "صاحب الامر (منجی موعود= عنوان ایزد مهر/میثه/مسیح/مهدی)" گواه صادقی بر این نظر هستند. بقعه يا مقام صاحب الامر در جانب شرقی ميدان صاحب آباد واقع است.

آرامگاه عون بن علی : اين آرامگاه که مردم تبریز امروزه عينالی يا عينال زينال می نامندش آرامگاه (عون ابن علی ) و برادرش (زید بن علی) می باشد که گویند از فرزندان علی بن ابی‌طالب هستند و بر فراز کوه عینالی واقع در شمال شهر تبریز ساخته شده‌است. این بنا در دورهٔ ایلخانی احداث شده‌است و تا قرن نهم هجری آباد بوده که با تسلط قشون عثمانی به ويرانی گراييد اما در زمان حکومت صفویه به دستور شاه عباس صفوی تجديد بنا شد و مجدداً آباد گرديد.سبک بنای امامزاده شيوه ايلخانی دارد و سه اتاق، دو مقبره، یک ایوان و پنج ستون سنگی بزرگ دارد.

 آرامگاه دو کمال : در محله بيلانکوه تبريز در ميان باغی مشجر و بنايی متين و زيبا دو تن از بزرگان هنر و ادب ايران آرميده اند. کمال الدين بهزاد معروف ترين نقاش مينياتوريست قرن دهم هجری وکمال الدين مسعود خجندی از شعرای معروف قرن هشتم و نهم هجری .مقابر ياد شده در سال 1338 توسط فرهنگ دوستان کنجکاو شهر تبريز کشف و بعدها به همت انجمن آثار ملی بازسازي و لوحه يادبود در آن نصب شد.

 بقعه سید ابراهیم و سنگ بسم الله : در محله دوه چی(خيابان شمس تبريزی ) قرار دارد. براي صحت اين که سيد ابراهيم اولاد امام موسی بن جعفر (ع) باشد. دليل قانع کننده ای موجود نيست. صاحب تاريخ دنبليان می نويسد که: شيخ ابراهيم حکمران آذربايجان بود. در زمان اوزون حسن در 870 وفات يافت و در محله دوه چی دفن گرديد. الان گنبدی مشهور به سيد ابراهيم دارد .

مهم ترين قسمت اين بقعه سنگیست که بر ديوار غربی بقعه نصب گرديده است و به سنگ بسم الله مشهور گشته است. به ابعاد 25/1× 70/3 تاريخ حجاری1270 ه ق در قاهره نوشته شده و اثر ميرزای سنگلاخ است که براي قبر پيامبر اکرم به دربار عثمانی برده بوده است ولی به دليل بی توجهی سلطان عثمانی آن را به تبريز آورد. و سرانجام خود ميرزا و سنگ بسم الله در بقعه سيد ابراهيم ماندگار شدند.