به گزارش باشگاه خبرنگاران به نقل از روابط عمومی و امور بین‌الملل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، وی در آستانه‌ی برگزاری هشتمین جشنواره بین‌المللی پویانمایی تهران توضیح داد که این افسانه‌های مردمی که بر زبان افسانه‌گویان روان شده، روزگاری به نگارش در آمده و یکی از گرانمایه‌ترین گنجینه‌های ادب و فرهنگ ایران را پدید آورده است. همچنین بسیاری از این افسانه‌ها همچنان گفتاری مانده‌اند که گنجینه‌ای از فرهنگ گفتاری مردم ما هستند. هنرمند پویانما هم می‌تواند از آن گنجینه‌ی نخستین - که در دسترس اوست - در پویانمایی بهره بگیرد و  هم از این گنجینه‌ی دوم. 

این پژوهش‌گر درباره منابع قابل استفاده در این زمینه افزود: خوشبختانه چندی است که کسانی به این گنجینه پرداخته‌اند و کوشیده‌اند که افسانه‌های گفتاری و مردمی را گرد بیاورند، سامان بدهند و به چاپ برسانند. من تنها به یک نمونه بسنده می‌کنم و آن هم افسانه‌هایی است که صبحی مهتدی، سالیان پیش در رادیو باز می‌گفته و بعد آن‌ها را در کتابی چند جلدی به چاپ رسانید. 

کزازی تاکید کرد: این افسانه‌ها از دیدگاه‌های گوناگون بسیار ارزشمندند. گذشته از پیکره دلنشین و شورانگیز داستانی، نکته‌های نغز و ناب بسیار را از دید آموزشی، پرورشی، جامعه شناختی و روان شناختی و از دیدگاه‌های دیگر از این گونه در خود نهفته دارند. 

این پژوهش‌گر از این‌که پویانمایی آن‌چنان که شایسته فرهنگ و ادب و هنر ایرانی است به کار گرفته نشده، اظهار تاسف کرد و آن را یکی از دریغ‌های بزرگ فرهنگی و هنری خویش برشمرد. 

وی در توضیح این مطلب گفت: یکی از نیرومند‌ترین ابزارها در شناسانیدن پیشینیه و فرهنگ و تاریخ ایران، پویانمایی است به ویژه برای کودکان و نوجوانان. اگر این هنر به شیوه‌ای درست به آیین گیرا و روشی دلپذیر به کار گرفته بشود، نوجوان و جوان ایرانی و به همان سان نونهال و کودک این سرزمین، از نخستین سالیان زندگی با فرهنگ ایرانی و پیشینه نیاکان به ژرفی آشنا خواهند شد و به آسانی، سر به فرهنگ‌های دیگر نخواهند سپرد؛ فرهنگ‌هایی که از دید گرانمایگی و دیرینگی و ارزش‌های والای انسانی به هیچ روی با فرهنگ ایرانی سنجیدنی نیست. دریغ بزرگ این است که ما این هنر را فرونهاده‌ایم. اگر اندک آن را به کار گرفته‌ایم دست آورد این تلاش آن‌چنان که می‌باید، نبوده است. دست کم در آن ساخته‌هایی که من دیده‌‌ام داستان چنین است.

نویسنده کتاب «نامه باستان» درباره واکنش مردم سایر فرهنگ‌ها به انیمیشن‌هایی که معرف فرهنگ ایران هستند، توضیح داد: بی گمان پویانموده‌های ایرانی در خارج از کشور مورد استقبال قرار خواهند گرفت، چرا که اگر این هنر به گونه‌ای شایسته به کار گرفته شود، آزادی و زیبایی‌های تاریخ و فرهنگ ایران را به نمود بیاورد، برای غیر ایرانیان بسیار دل‌پذیر و فسون‌بار خواهد بود، اما آن‌ها بسیار فراتر از آن‌چه در این زمینه دارند را در پویا نموده‌های خود فراپیش جهانیان نهاده‌اند. این پویانموده‌ها گسترش یافته و بینندگان فراوان داشته و حتی فیلم‌های بلند سینمایی از آن‌ها ساخته شده است. از همین روست که کودک و نوجوان ایرانی از رهگذر این ساخته‌ها با فرهنگ آن کشورها بسیار بیشتر از فرهنگ ایرانی آشنایی دارند. این درد و دریغی است بزرگ!

این پژوهش‌گر شاهنامه درباره استفاده انیمیشن بر اساس داستان‌های شاهنامه گفت: اگر داستان‌های شاهنامه را بدان سان که این نامه نامدار را می‌سزد، با پویانمایی به نمایش درآوریم، به همان اندازه والا، شگفت‌آور و درخشان خواهد بود که شاهنامه هست، اما من چندین بار گفتم پرداختن به شاهنامه در هنرهای نمایشی بازی با آتش است. اگر پویانموده‌ای، نمایش یا فیلمی بلند که بر پایه داستانی از شاهنامه ساخته می‌شود با شکوه و شگرفی این شاهکار، همساز و هم تراز و هماهنگ نباشد بهتر آن است که از بیخ و بن ساخته نشود./ص