به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران فارس، اگر ما هر روز از اینکه در کنار هم هستیم، اظهار خوشحالی و خرسندی کنیم، حتی با یک لبخند و یک کلام محبت آمیز، اجازه می‌دهیم خیر و نیکی بیشتر وارد زندگی‌مان شوند.
پرده اول:
تا به حال برایتان پیش آمده است خواب دیده باشید کسی را که دوستش دارید از دست بدهید، در خواب چقدر گریه می‌کنید! یک دفعه از خواب می‌پرید و به دنبال آن عزیز می‌گردین و از اینکه هنوز در زندگی‌تان هست، خوشحال می‌شوید و قدر این لحظات را بهتر می‌دانید.
پرده دوم:
به پزشک مراجعه می‌کنید و پزشک برای شما یک سری آزمایش می‌نویسد، وقتی نتیجه آزمایش‌ها را به دکتر نشان می‌دهید، به شما می‌گوید تا چند وقت دیگر زنده هستید، چه حسی پیدا می‌کنید؟! تصمیم می‌گیرید مهربان، با گذشت و صبور و ... شوید و دوست دارید به دوران سلامتی برگردید و در آن لحظه قدر سلامتی و نعمت‌هایی که خدا به شما عطا کرده است، بیشتر می‌دانید.
پرده آخر:
زن و شوهر پیری با هم زندگی می‌کردند. پیرمرد همیشه از خروپف همسرش شکایت داشت و پیرزن هرگز زیر بار نمی‌رفت و گله‌های شوهرش را به حساب بهانه‌گیری های او می‌گذاشت. این بگو مگوها همچنان ادامه داشت تا اینکه روزی پیرمرد فکری به سرش زد و برای اینکه ثابت کند زنش در خواب خروپف می‌کند و آسایش او را مختل کرده است، ضبط صوتی را آماده کرد و شب همه سر و صدای خرناس‌های گوش‌خراش همسرش را ضبط کرد. پیرمرد صبح از خواب بیدار شد و شادمان از اینکه سند معتبری برای ثابت کردن خروپف‌های شبانه او دارد، به سراغ همسر پیرش رفته و او را صدا زد، غافل از اینکه زن بیچاره به خواب ابدی فرو رفته است! از آن شب به بعد خروپف‌های ضبط شده پیرزن، لالایی آرام بخش شب‌های تنهایی او می‌شود.
در زندگی و روابط روزانه‌ی ما اتفاقاتی از این قبیل، جلوی چشمان‌مان رخ داده، یا امکان دارد اتفاق بیفتد. ضرب‌المثل معروفی هست که می‌گوید «تا چیزی را از دست ندهیم، قدر آن را نمی‌دانیم.» اگر بدانیم که روابط انسان‌ها همانند پل‌هایی هستند که گاهی بر اثر رفتارمان ممکن است تخریب شوند و این امکان را نداریم که بتوانیم دوباره به عقب برگردیم، در روابطمان و رفتارهایمان تجدید نظر می‌کنیم.
در همین زمینه خوب است به حدیثی از امام جواد(ع) اشاره کنیم که می‌فرمایند: «با سه خصلت، محبّت (دیگران) به دست مىآید؛ انصاف در معاشرت، همدردى (با دیگران) در سختىها و بازگشت به قلبى پاک.»
قدرشناسی و عشق بی قید و شرط؛ بزرگ‌ترین نیروهایی هستند که روی زمین وجود دارند. اگر ما هر روز از اینکه در کنار هم هستیم، اظهار خوشحالی و خرسندی کنیم، حتی با یک لبخند و یک کلام محبت آمیز، اجازه می‌دهیم خیر و نیکی بیشتر وارد زندگی‌مان شوند.
ما به این دلیل که هر روز با اعضای خانواده خود در ارتباط نزدیک هستیم، یادمان می‌رود از اینکه آنها در کنارمان هستند، با ما نفس می‌کشند و می‌خندد و گریه می‌کنند و ... تشکر کنیم و قدردانشان باشیم.
یادمان می‌رود لحظاتی که تنها بودیم، یک دوست توانست این تنهایی را کمرنگ کند و صدایش تسکین دردهایمان شد.
یادمان می‌رود یک هموطن، هم شهری، همسایه، هم‌کلاسی ... دست‌های ما را گرفت، کمکمان کرد و... ما یادمان رفته است که قدردانشان باشیم.
ما می‌توانیم برای بسیاری از چیزها قدردان باشیم. برای یک هدیه، برای یک حرکت دوستانه، برای زیبایی طبیعت، برای سکوت بعد از سروصدا، برای یک آشنایی تازه، برای هم‌دردی و همنوایی، برای آرامش، برای عاشق شدن، ...... و هرچه که ما شکرگزار تر باشیم، دلایل بیشتری هم برای شکرگزاری خواهیم یافت.
امام علی(ع) می‌فرماید: «به یکدیگر هدیه بدهید تا محبّت را در میان خود بیفزایید.»
این توصیه‌ها تذکر خوبی است برای اینکه هروقت فرصتی پیش آمد یا کوچک‌ترین نشانه‌ای از مناسب بودن فرصت برای ابراز قدرشناسی یافتید، از بروز آن دریغ نکنید. از صمیم قلب بگویید «متشکرم». کارت‌های تشکر برای یکدیگر بفرستید و در حق کسانی که لطفی در حق شما می‌کنند، لطفی بکنید.
پیامبر اکرم (ص) نیز در این زمینه می‌فرماید: «بهترین مؤمنان کسى است که با مؤمنان اُنس بگیرد و کسى که انس نگیرد و انس نپذیرد، خیرى در او نیست.
در خانواده‌هایی که قدردانی خود را بروز می‌دهند و آنها که همیشه از لحاظ فیزیکی و عاطفی با هم هستند، رابطه‌ای مستقیم وجود دارد. نوجوانانی که احساس می‌کنند ارزشمند هستند بیشتر مورد قدردانی قرار گرفته و در نتیجه بیشتر در دسترس بوده‌اند. آنها می‌آموزند که قدر خود را بدانند. همسرانی که از آنها تشکر شده است، شوهران خود را دوست دارند و آنها را تحسین می‌کنند و شوهرانی هم که از آنها قدرشناسی شده است، همسران خود را دوست دارند و آنان را تحسین می‌نمایند. همین امر در مورد خواهر و برادر، هم زمانی که در یک خانه هستند و هم زمانی که بزرگ شده و مستقل می‌شوند، صادق است. بدون شک یکی از دلایل انسجام ما آن است که برای هم وقت می‌گذاریم.
بنابراین اگر همه ما به این اصل اعتقاد داریم، چرا برای از دست دادن موقعیت‌هایی که طی آن می‌توانیم قدر لحظه‌هایمان را بدانیم کاری نمی‌کنیم، وقت انجام کار است و چه کاری ارزشمندتر از این که قدر زندگی را بشناسیم./س
