به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران ، پايگاه اينترنتي گلوبال ريسرچ نوشت :بارها و بارها در رسانه هاي جمعي آمريکا و جهان خبرهايي با اين عناوين منتشر شده است : آمار خودکشي نظاميان آمريکايي از شمار تلفات و قربانيان جنگ پيشي گرفته است، افزايش چشمگير خودکشي کهنه سربازان آمريکايي ؛ روزانه دهها نظامي کهنه کار دست به خودکشي مي زنند....
اين اخبار در واقع نيمه تاريک و پنهان امپرياليسم را آشکار مي سازد. جنگ قرباني مي گيرد و غيرنظاميان بيشترين آسيب را متحمل مي شوند اما نظاميان و کهنه سربازان پس از بازگشت به خانه چه راهي در پيش مي گيرند؟
عموم مردم اطلاع چنداني از اين موضوع ندارند و اخبار اندکي نيز در اين خصوص گزارش مي شود اما به راستي چرا نظاميان و کهنه سربازاني که از ميادين جنگ به خانه هاي خود باز مي گردد ، خود را در آخر راه مي بينند و به زندگي خود پايان مي بخشند؟
پايگاه اينترنتي گلوبال ريسرچ در گزارشي به قلم استفان لندمن مي نويسد: اين نظاميان پس از بازگشت از جنگ با رنج رواني تحمل ناپذيري رو برو مي شوند، ضربه روحي که زندگي را براي آنان تلخ ، دشوار و غير قابل تحمل مي کند و سرانجام راه خودکشي يعني آخرين گزينه را براي رهايي از اين رنج سنگين بر مي گزينند.
اين افراد ابتدا با علائم هشدار دهنده اي نظير افسردگي ،گوشه گيري و انزوا طلبي، سستي و بي علاقگي به انجام فعاليت هاي روزانه ، بي اشتهايي ، چاقي ، خواب آلودگي و ديگر تغييرات رفتاري مواجه مي شوند و سپس احساس نااميدي و ياس آنها را به سوي خودکشي سوق مي دهد.
دهها هزار نيروي رزمي و کهنه سرباز پس از بازگشت از ميادين جنگي با اختلال فشار رواني آسيب زا (PTSD) مواجه مي شوند. وزارت امور کهنه سربازان امريکايي اخيرا در گزارشي اعلام کرد بيش از سي درصد کهنه سربازان جنگ ويتنام ، حدود ده درصد نيروهاي شرکت کننده در جنگ خليج فارس و بيش از بيست درصد نيروهاي اين کشور در جنگ عراق و افغانستان با چنين مشکلاتي دست به گريبانند.
اگرچه مسئولان امريکايي همواره اين مشکلات را دست کم گرفتند اما برخي گزارش ها از منابع مستقل حقايق تکان دهنده تري را فاش مي کند. برخي از اين منابع مي گويند تقريبا نيمي از کهنه سربازان جنگ عراق و افغانستان متحمل جراحات جسمي يا آسيب هاي روحي و رواني شده اند.
خبرگزاري آسوشيتدپرس در ماه مه سال دو هزار و دوازده ميلادي اعلام کرد کهنه سربازان امريکايي متحمل بيشترين آسيب روحي و رواني در تاريخ امريکا شده اند.
اين افراد در حالي که کاملا بيمار هستند به خانه بازمي گردند. آنها با لطمات روحي جدي دست و پنجه نرم مي کنند که هرگز قادر به رفع و غلبه بر آن نيستند و دامنه اين رنج هرگز به خوبي درک نمي شود چرا که اين ، زخمي پنهان است که هرگز التيام نمي يابد و هر تصوير، صدا و حتي بو به طور ناخود آگاه به اين احساسات دردآور دامن مي زند. اين احساسات دروني در هر زمان ممکن است بار ديگر طغيان يابد. برخي از اين قربانيان ممکن است پس از ماهها بهبود يابند اما براي بسياري ديگر هرگز علاجي وجود ندارد.
اين نظاميان و در واقع قربانيان مي گويند اصلا قادر به فکر کردن و زندگي روزمره نيستند و به راحتي حتي به کساني که دوستشان دارند آسيب مي رسانند و علتي براي آن نمي يابند.
اغلب علائم جسمي در اين افراد چندان مشهود نيست و تنها برخي از آنها از سردرد، دردهاي غيرقابل توضيح ، اضطراب جدي ، خشم و احساس گناه ، شکوه دارند.
ديويد گروسمن در کتاب خود با عنوان "هزينه رواني آموختن براي کشتن در جنگ و جامعه " توضيح بيشتري را درباره رنج و آسيب رواني اين نظاميان ارائه مي کند و مي نويسد اين افراد با احساس غم و اندوه زيادي مواجه مي شوند که اين امر براي بسياري از آنها غيرقابل تحمل است. به اين نيروها نحوه کشتن آموخته شده است اما اين کشتار بهايي دارد و جوامع بايد بدانند که سربازانشان بايد باقي دوران زندگي خود را با خاطرات تلخ گذشته سپري کنند.
چه کسي بهتر از اين نظاميان از آنچه که در ميادين نبرد صورت مي گيرد، اطلاع دارد. وزارت امور کهنه سربازان امريکا در گزارشي در سال 2012 ميلادي اعلام کرد روزانه حدود بيست و دو کهنه سرباز دست به خودکشي مي زنند.
اگر اين آمار دو برابر باشد نيز جاي تعجب ندارد چرا که مرگ بسياري از اين قربانيان ، خودکشي ناميده نمي شود و بسياري از خودکشي هاي مرتبط با مناطق جنگي حتي اشتباه گزارش مي شوند.
مرکز نيو امريکن سکيوريتي اخيرا در گزارشي اعلام کرد هر هشتاد دقيقه يک کهنه سرباز دست به خودکشي مي زند.
مارگارت هارل و نانسي برگلس از نويسندگان "گزارش خودکشي" اين مرکز مي گويند امريکا در مقابله با خودکشي کهنه سربازان و نظاميان خود باخته است و هر چه شمار نظامياني که از ميادين جنگي باز مي گردند بيشتر مي شود ، اين خطر نيز بزرگ و بزرگتر مي شود.
در اين گزارش آمده است بين سال هاي 2005 تا 2010 ميلادي تقريبا هر سي و شش ساعت يک نظامي دست به خودکشي زده است. در سال 2009 ميلادي يک هزار و هشتصد و شصت و هشت نفر اقدام به خودکشي کردند و کساني که در تلاش خود موفق نبودند بار ديگر دست به خودکشي زدند.
شرايط اقتصادي- اجتماعي نيز بر فشار آسيب هاي روحي و رواني اين افراد مي افزايد. هزاران نفر از اين نظاميان با مشکلات بيکاري ، بي خانماني و ديگر مسائل مرتبط دست به گريبانند و شمار اين افراد سالانه افزايش مي يابد و براي آنها به نظر مي رسد که راهي جز انتخاب آخرين گزينه ندارند.
