همانا حسین‌بن علی(علیهماالسلام) در نزد پروردگارش به محل لشگرگاهش و شهدایی که همراه او [به مقام قرب الهی] فرود آمدند و به زائرینش می‌نگرد و او به حال و نام و نام پدرانشان و به درجات و جایگاه هر یک در نزد خداوند شکوهمند از یکی از شما نسبت به فرزندش آگاه‌تر است و او هر کس را که برایش بگرید مشاهده می‌کند و از خدا می‌خواهد که بر او ببخشاید و از پدرانش(علیهم‌السلام) می‌طلبد که برایش طلب بخشش نمایند و می‌فرماید: اگر زیارت‌کنندۀ من می‌دانست که خداوند چه چیزهایی برایش فراهم ساخته است هر آینه شادمانی‌اش بیش از بی‌تابی‌اش بود و همانا زائر حسین [از سفرش] بازمی‌گردد در حالی که هیچ گناهی بر او نوشته نشده است.
أخبَرَنا المُفیدُ عن الحسین‌بن محمدٍ النَّحویِّ عن أحمد بن مازِنٍ عن القاسم‌بن سلیمانَ عن بَکر بن هشام ٍ عن اسماعیل‌بن مهران عن الأصَمِّ عن محمد بن مُسلم ٍ قالَ: سَمِعتُ أباعبدالله(علیه‌السلام) یَقولُ:
إنَّ الحُسَین‌بن علی(علیهماالسلام) عِندَ رَبِّهِ (عَزَّ وَ جَلَّ) یَنظُرُ إلی موضع مُعَسکَرهِ وَ مَن حَلَّهُ مِنَ الشُّهَداءِ مَعَهُ، وَ یَنظُرُ إلی زُوّارِهِ وَ هُوَ أعرَفُ بحالهم وَ بِأسمائِهم وَ أسماءِ آبائِهم، وَ بِدَرَجاتِهم وَ مَنزِلَتِهم عِندَ اللهِ (عَزَّ و جَلَّ) مِن أحَدِکُم بِوَلَدِهِ، وَ إنَّهُ لَیَری مَن یَبکیهِ فَیَستَغفِرُ لَهُ وَ یَسألُ آباءَهُ (علیهم‌السلام) أن یَستَغفِروا لَهُ، وَ یَقولُ: لَو یَعلَمُ زائِری ما أعَدَّ اللهُ لَهُ لَکانَ فَرَحُهُ أکثَرَ مِن جَزَعِهِ، وَ إنَّ زائِرَهُ لَیَنقَلِبُ وَ ما عَلَیهِ مِن ذَنبٍ.”
[ترجمۀ امالی شیخ طوسی، مترجم: صادق حسن‌زاده، انتشارات اندیشۀ هادی، ج۱، صص۱۲۲-۱۲۵، حدیث۷۴، (جلسۀ دوم، حدیث۴۳
