به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران، در این فاصله [از بیعت مردم با امیرالمؤمنین تا جنگ صفین] دو نامۀ مفصل میان معاویه و امام رد و بدل شد که نکات مهمی را در بر داشت. معاویه در نامۀ خود به امام نوشت که پس از رسول خدا (ص) خلفایی سر کار آمدند که «تو بر همۀ ایشان رشک بردی و با همه گردنکشی کردی. و ما آن عصیان را در نگاه خشم‌آلود و گفتار ناهنجار و آه‌هایی که از دل برمی‌کشیدی و در تأخیر تو از (بیعت با) خلفا دریافتیم و (می‌دیدیم) که به سان کشاندن هیونِ فحلی [کالفحل المخشوش] حلقه در بینی (به قهر و جبر) کشانده می‌شدی تا با اکراه با ایشان بیعت می‌کردی.»

معاویه در ادامه از دشمنی امام با عثمان سخن گفت و این که در کنار خانۀ او کشته شد و او صدایش در نیامد و اگر می‌خواست می‌توانست جلوی قتل او را بگیرد. اکنون هم اگر راست می‌گوید قاتلان عثمان را به او بسپارد تا با او بیعت کند.

امام در پاسخ با یاد از پیروزی که خداوند نصیب پیامبر(ص) کرده و دشمنانش را سرکوب کرد، یادآور شدند که: «پافشارترین مردم در تحریک بر ضد او همان خاندان معاویه بودند». امام افزود: ما اهل بیت نخستین کسانی بودیم که به رسول خدا(ص) ایمان آوردیم، در حالی که قوم او قصد کشتن پیامبر را داشتند و خواستند: «ریشۀ ما را برکنند و بار ِ اندوه‌ها را بر دلمان نهند و کارهای ناروا با ما کردند و ما را از خوراکی گوارا و نوشیدن جرعه‌ای زلال باز داشتند و بیم و ترس را به ما ارزانی داشتند و بر ما دیده‌بانان و جاسوسان گماشتند و ما را به رفتن بر کوهساری سخت و ناهموار ناگزیر کردند و آتش جنگ را بر ضد ما برافروختند و میان خود پیمانی نوشتند که با ما نخورند و نیاشامند و همسری و خرید و فروش نکنند و دست به دستمان نسایند و امانمان ندهند مگر آن که پیامبر(ص) را به ایشان سپاریم تا او را بکشند.»

[ تاریخ و سیرۀ سیاسی امیرمؤمنان علی‌بن ابی‌طالب (علیه‌السلام)، رسول جعفریان، دلیل ما، صص۷۶-۷۷]