در فصل سوم - علائم‌، علائم جمعی و نامهای تجاری قانون حقوق مالکیت معنوی ماده 30 علامت‌، علامت جمعی و نام تجاری را چنین تعریف کرده است: علامت یعنی هر نشان قابل رؤیتی که بتواند کالاها یا خدمات اشخاص حقیقی یا حقوقی را از هم متمایز سازد.

در همین حال، نام تجارتی یعنی اسم یا عنوانی که معرف و مشخص کننده شخص حقیقی یا حقوقی باشد، ضمن اینکه در ماده 31 این قانون آمده است: حق استفاده انحصاری از یک علامت به کسی اختصاص دارد که آن علامت را طبق مقررات این قانون به ثبت رسانده باشد.

حال هر بانکی بیاید و نام برند خود را به زبان انگلیسی تعریف و ترجمه کند، براساس قوانین داخلی و بین المللی تخلف آشکار انجام داده و می تواند با برخورد قانونی مواجه شود.

به عنوان مثال، در حال حاضر "سیتی بانک" که بانک شهر از آن به عنوان نام خود به زبان انگلیسی استفاده کرده، نام یکی از بانک‌های مشهور آمریکایی است که در نقاط مختلف دنیا شعبات زیادی دارد و این بانک می‌تواند در دادگاه‌های بین المللی اقامه دعوا کند.

در همین حال، اگر فرض بر این بگیریم که بانک گردشگری که با نام "توریسم بانک" در زبان انگلیسی فعالیت می‌کند، برود قراردادی در خارج از کشور مثل بلاروس امضا کند، با توجه به تغییر نام برند از بانک گردشگری به توریسم بانک، آن قرارداد ابهام‌دار خواهد بود.

از دستگاه‌های نظارتی همچون بانک مرکزی و دستگاه‌های ذیربط درباره حقوق مالکیت معنوی همچون وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سازمان ثبت اسناد و املاک کشور وابسته به قوه قضائیه ایران انتظار می‌رود با این تخلف آشکار که می تواند به نظام بانکی کشور هم خدشه وارد کنند، برخورد قانونی کنند و تذکرات لازم را به مدیران این بانکها بدهند.