به گزارش خبرنگار کلينيک باشگاه خبرنگاران؛ خواست و میل کودک در  مورد  تنها ماندن در خانه نقشی تعیین‌کننده دارد.

تنها گذاشتن کودک در خانه راه حلی است که معمولا توصیه نمی شود. بنابراین، آن را تنها به عنوان آخرین گزینه ببینید.

اگر فرزندتان در زمان های معینی قرار است در خانه تنها بماند، بهتر است برای آن زمان ها از قبل برنامه ریزی داشته باشید. او را به کلاس هایی که علاقه دارد بفرستید، اجازه بدهید از فضای کتابخانه متناسب با سنش استفاده کند یا به منزل یکی از اقوام برود. این برنامه ها به فرزند شما کمک می کند از وقتش بهتر استفاده کند و خیال شما هم راحت تر خواهد بود.

برخی کارشناسان بالاتر از ۸ سال و بسیاری بالاتر از ۱۰تا۱۲ سال را سن شروع تنها گذاشتن کودک در خانه می دانند. بنابراین، اگر فرزند شما کم تر از ۸ تا۱۰ سال دارد، به هیچ عنوان به تنها گذاشتن او در خانه فکر هم نکنید.

خطرهای جسمانی يکی از مشکلات مهم در تنها گذاشتن کودک در خانه است.  کودکان در نبود والدین با احتمال بالاتری به سراغ رفتارهای خطر آفرین مانند روشن کردن آتش یا کار با وسایل برقی می روند.

در مورد امنیت جسمانی کودک توجه به نکات زير ضروري است:

- قفل کردن در خانه کمکی نمی کند

- مطمئن شوید مواد خطرآفرین را دور از دسترس و جای امنی قرار داده اید.

- آموزش کمک های اولیه

 
نکته:کودکی که تنها می ماند باید در حد قابل قبولی مهارتهای زندگی و اجتماعی را کسب کرده باشد./ع2