به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران اراک عوامل بسیاری می‌تواند در روش غذایی و اشتهای کودک تأثیر بگذارد قبل از هر چیز بهتر است تعریفی از اشتها ارائه کنیم. اشتها یعنی میل خاص دستگاه های بدن که فرد را به سوی انتخاب غذای مورد نیاز و لازم هدایت می‌کند. اشتها نیز حالتی شبیه نفس کشیدن، بلعیدن و سایر برنامه های بدن انسان بوده، بی اختیار و غیر ارادی است.

بدیهی است که تمایل نداشتن کودکان به غذا، والدین را نگران می‌کند، اما باید به میل آن‌ها احترام گذاشته و در ضمن به حل مسئله پرداخته شود، در ضمن لازم نیست که اوقات غذا خوردن به ساعت جدال و درگیری تبدیل شود.

بهبود وضعیت تغذیه،‌ گسترش و در دسترس بودن انواع خوراکی‌ها و البته تولید انبوه تنقلات متنوع اشتهای ناچیز معده‌های کوچک را به سرعت اشباع می‌کند و هنگامی که والدین مشاهده می‌کنند فرزندشان سر سفره غذا از خوردن امتناع دارد نگران و حیران می‌مانند که چگونه او را به خوردن تشویق کنند.

گاه اصرار والدین و امتناع کودک کار را به جای باریک می‌کشاند و بی‌اشتهایی به یک مسئله بغرنج در روابط آنان تبدیل می‌شود؛ غافل از این که بی‌اشتهایی دلیلی دارد که باید در پی رفع آن بود.

بی‌اشتهایی یا لجبازی!؟

گاهی غذا نخوردن از بی‌اشتهایی نیست، بلکه از لجبازی کودک ناشی می‌شود. کودکان به ویژه در سه تا شش سالگی از توجه والدین نسبت به تغذیه خود آگاهند و گاه آن را به ابزاری برای لجبازی، مقاومت و گرفتن امتیاز تبدیل می‌کنند. این کار اگر به عادتی دائمی تبدیل نشود برای کودکان، مشکل سوءتغذیه ایجاد نخواهد کرد، چون بالاخره امتناع کودک حدی دارد و اشتهایش بر لجبازی می‌چربد.

تغذیه سالم

عادات غذایی کودکان از هشت ماهگی شکل می‌گیرد و پس از آن غذا خوردن با خلق و خو، روابط و رفتارهای کودک پیوند می‌خورد. به این معنا که از آن‌ها تأثیر می‌پذیرد و برای مثال ممکن است به دلیل لجبازی یک غذا یا خوراکی خاص را نخورد.

بالطبع رفتارهای والدین به ویژه مادران در اوایل دوره شکل‌گیری عادات تغذیه‌ای کودک در نحوه تغذیه وی در سال‌های بعد موثر است. برخی کودکان تا نوجوانی یاد نمی‌گیرند که سر میز یا سفره بنشینند و غذا بخورند و معلوم است که مانند تمام ناهنجاری‌های رفتاری کودکان در این‌باره هم باید والدین را مقصر دانست ./س