هافينگتون پست؛
غرب بايد حق غني سازي ايران را به رسميت بشناسد
روزنامه هافينگتون پست در آستانه آغاز مذاکرات ايران و گروه 1+5، نوشت؛ ايران هرگز حاضر نخواهد شد غني سازي اورانيوم خود را به طور کامل متوقف کند، بنابراين غرب بايد حق غني سازي ايران را به رسميت بشناسد.
به گزارش
سرويس بين الملل باشگاه
خبرنگاران، هافينگتون پست در اين گزارش از گروه 1+5 بخصوص سه کشور اروپايي، خواست حق غني سازي اورانيوم ايران را به رسميت بشناسند؛ زيرا با توجه به سرمايه گذاري ايران در غني سازي اورانيوم و حمايت مردمي از آن به عنوان يک "حق ملي مشروع" هيچ نمي تواند دست کشيدن ايران از غني سازي اورانيوم را، حتي تصور کند.
در اين گزارش که در آستانه مذاکرات سرنوشت ساز روز دوشنبه در مسکو منتشر شده، آمده است؛ کنترل و نظارت بر روي برنامه هسته اي ايران، چيزي است که در دستور کار مذاکرات روز دوشنبه مسکو قرار دارد.
اما فضاي حاکم بر اين مذاکرات ابري و طوفاني است که خطر درگيري ها و برخوردهاي گسترده، جنگ منطقه اي درپي دارد و بازارهاي نفت را تهديد مي کند.
مردم آمريکا که از جنگ هاي دردناک در خاورميانه به ستوه آمده اند، خواستار پايان يافتن بن بست هسته اي از طريق مذاکره هستند، چيزي که بوش پس از تجاوز به عراق، آن را نپذيرفته بود که بعدها پشيماني بسياري براي او بدنبال داشت.
متاسفانه اکنون در واشنگتن، بادهاي سياسي در حال وزيدن هستند که اهداف دست نيافتني و غير قابل تحققي را براي اين گفتگوها (مذاکرات مسکو) در نظر گرفته است که باعث ايجاد شکاف عميق ميان قدرت هاي بزرگ مي شود و ما را در آستانه يک جنگ غير ضروري ديگر قرار مي دهد.
اين روزنامه با اشاره به شکاف موجود بين قدرت هاي غربي و شرقي، افزود: شايد مهمترين تحول در بحث موضوع هسته اي ايران در سالهاي اخير، اتحاد قدرتهاي بزرگ در راه مقابله با ايران بوده است که نتيجه اين اتحاد، تحميل تحريم هاي جهاني از سوي شوراي امنيت سازمان ملل در 2 سال گذشته بود.
همه پنج کشور عضو دائم شوراي امنيت، درکنار هم خواستار نظارت سخت و دقيق بر برنامه هسته اي ايران بوده اند.
اما اين اتحاد _که در حال حاضر با انتقاد صريح واشنگتن از موضع روسيه و چين در قبال سوريه آسيب ديده، در صورت اصرار آمريکا بر خواسته هاي خود که از سوي ديگر اعضاي دائم شوراي امنيت و آلمان موسوم به گروه 1+5، افراطي تلقي مي شود از هم مي پاشد.
يک مذاکره فقط وقتي موفق مي شود که دو طرف، مهمترين اهداف خود را مطرح کنند. براي ايران هدف اصلي در اين مذاکرات اين است که غرب حق ايران در غني سازي اورانيوم را به رسميت بشناسد.
به نظر مي رسد، بيشتر کشورهاي عضو گروه 1+5 آماده پذيرش تداوم غني سازي اورانيوم از سوي ايران هستند، البته تا وقتي که اين کار در حد پايين و تحت نظارت شديد باشد، اما واشنگتن _از دوران رياست جمهوري بوش و اکنون تحت فشار رژيم اسرائيل_ اميدوار است، ايران را مجبور کند تمام فعاليت هاي غني سازي اش را کنار بگذارد.
هافينگتون پست تصريح کرد: باتوجه به سرمايه گذاري ايران در غني سازي اورانيوم و حمايت شديد مردم از آن به عنوان يک "حق ملي مشروع" هيچ کس نمي تواند سناريويي را تصور کند که در آن ايرانيان غني سازي اورانيوم را کنار بگذارند.
هنوز هم در واشنگتن حلقه هايي هستند که معتقدند؛ تحريم هاي موجود و تحريم هاي اروپايي که از روز اول ژوئيه عليه واردکنندگان نفت ايران تحميل خواهد شد، مي تواند ايران را به زانو درآورد.
اين تفکر قطعا مبالغه در توانايي و کارآمدي تحريم ها است. بله، تحريم ها مي توانند فشار زيادي بر اقتصاد کشورهاي هدف وارد کنند، اما حتي اگر تحريم ها برگ برنده قدرتمندي هم در مذاکرات باشد، آنها نمي توانند ايران را مجبور به تسليم بدون قيد و شرط بکنند.
هافينگتون پست، اعتماد و اطمينان واشنگتن به قدرت قهري تحريم ها را اشتباه دانسته، اما در ادامه گفته است؛ اشتباه بزرگتر آنها، درخواست هاي جاه طلبانه سياسي است که نمايندگان کنگره از مذاکرات مسکو، دارند.
در نامه اي که توسط آيپک پيش نويس آن نوشته شده و به امضاي سناتورهاي ديگر رسيده، خواسته هاي جاه طلبانه اي مطرح شده است؛ از جمله، تعطيلي تاسيسات هسته اي فردو و توقف فوري غني سازي اورانيوم بالاي 5 درصد، اما در عوض هيچ چيزي بجز قول ادامه مذاکرات، به ايران داده نشده است.
خواستن چيزي بدون دادن چيزي، قطعا (از سوي ايران) مورد قبول قرار نخواهد گرفت.
هافينگتون پست مي نويسد؛ شايد آيپک و سناتورهاي آمريکا، نيتشان اين است که پيشنهاد غرب از سوي ايران، رد شود.
هافينگتون پست پيشنهاد مي کند؛ اروپايي ها با غني سازي 5 درصد اورانيوم از سوي ايران موافقت کنند و در ازاي آن، ايران قراردادي را با آژانس بين المللي انرژي اتمي امضاء کند. از طرف ديگر، اتحاديه اروپا تحريم ها را به مدت 6 ماه به تعويق بيندازد و به اين ترتيب، راه را براي مذاکرات بعدي در فصل پائيز (و پس از انتخابات رياست جمهوري آمريکا) هموار سازد.
چنين اقدامي موجب کاهش قيمت نفت در کوتاه مدت مي شود و به اروپا و آمريکا که به لحاظ اقتصادي در دوران سختي بسر مي برند، کمک مي کند.
غني سازي به اين شرط بايد باشد که امکان و احتمال انحراف به سوي توليد سلاح وجود نداشته باشد.
خوشبختانه، مقامات ايراني هيچ وقت مدعي نشده اند که آنها حق برخورداري از تسليحات هسته اي را دارند.
اگر کنگره به اوباما فضاي بيشتري براي مذاکره بدهد، او مي تواند به راه حلي دست يابد که از يک طرف عدم دستيابي ايران به سلاح هسته اي را تضمين مي کند و از طرف ديگر، تضمين مي کند به جنگ ويرانگر نيازي نيست.
در اين گزارش که در آستانه مذاکرات سرنوشت ساز روز دوشنبه در مسکو منتشر شده، آمده است؛ کنترل و نظارت بر روي برنامه هسته اي ايران، چيزي است که در دستور کار مذاکرات روز دوشنبه مسکو قرار دارد.
اما فضاي حاکم بر اين مذاکرات ابري و طوفاني است که خطر درگيري ها و برخوردهاي گسترده، جنگ منطقه اي درپي دارد و بازارهاي نفت را تهديد مي کند.
مردم آمريکا که از جنگ هاي دردناک در خاورميانه به ستوه آمده اند، خواستار پايان يافتن بن بست هسته اي از طريق مذاکره هستند، چيزي که بوش پس از تجاوز به عراق، آن را نپذيرفته بود که بعدها پشيماني بسياري براي او بدنبال داشت.
متاسفانه اکنون در واشنگتن، بادهاي سياسي در حال وزيدن هستند که اهداف دست نيافتني و غير قابل تحققي را براي اين گفتگوها (مذاکرات مسکو) در نظر گرفته است که باعث ايجاد شکاف عميق ميان قدرت هاي بزرگ مي شود و ما را در آستانه يک جنگ غير ضروري ديگر قرار مي دهد.
اين روزنامه با اشاره به شکاف موجود بين قدرت هاي غربي و شرقي، افزود: شايد مهمترين تحول در بحث موضوع هسته اي ايران در سالهاي اخير، اتحاد قدرتهاي بزرگ در راه مقابله با ايران بوده است که نتيجه اين اتحاد، تحميل تحريم هاي جهاني از سوي شوراي امنيت سازمان ملل در 2 سال گذشته بود.
همه پنج کشور عضو دائم شوراي امنيت، درکنار هم خواستار نظارت سخت و دقيق بر برنامه هسته اي ايران بوده اند.
اما اين اتحاد _که در حال حاضر با انتقاد صريح واشنگتن از موضع روسيه و چين در قبال سوريه آسيب ديده، در صورت اصرار آمريکا بر خواسته هاي خود که از سوي ديگر اعضاي دائم شوراي امنيت و آلمان موسوم به گروه 1+5، افراطي تلقي مي شود از هم مي پاشد.
يک مذاکره فقط وقتي موفق مي شود که دو طرف، مهمترين اهداف خود را مطرح کنند. براي ايران هدف اصلي در اين مذاکرات اين است که غرب حق ايران در غني سازي اورانيوم را به رسميت بشناسد.
به نظر مي رسد، بيشتر کشورهاي عضو گروه 1+5 آماده پذيرش تداوم غني سازي اورانيوم از سوي ايران هستند، البته تا وقتي که اين کار در حد پايين و تحت نظارت شديد باشد، اما واشنگتن _از دوران رياست جمهوري بوش و اکنون تحت فشار رژيم اسرائيل_ اميدوار است، ايران را مجبور کند تمام فعاليت هاي غني سازي اش را کنار بگذارد.
هافينگتون پست تصريح کرد: باتوجه به سرمايه گذاري ايران در غني سازي اورانيوم و حمايت شديد مردم از آن به عنوان يک "حق ملي مشروع" هيچ کس نمي تواند سناريويي را تصور کند که در آن ايرانيان غني سازي اورانيوم را کنار بگذارند.
هنوز هم در واشنگتن حلقه هايي هستند که معتقدند؛ تحريم هاي موجود و تحريم هاي اروپايي که از روز اول ژوئيه عليه واردکنندگان نفت ايران تحميل خواهد شد، مي تواند ايران را به زانو درآورد.
اين تفکر قطعا مبالغه در توانايي و کارآمدي تحريم ها است. بله، تحريم ها مي توانند فشار زيادي بر اقتصاد کشورهاي هدف وارد کنند، اما حتي اگر تحريم ها برگ برنده قدرتمندي هم در مذاکرات باشد، آنها نمي توانند ايران را مجبور به تسليم بدون قيد و شرط بکنند.
هافينگتون پست، اعتماد و اطمينان واشنگتن به قدرت قهري تحريم ها را اشتباه دانسته، اما در ادامه گفته است؛ اشتباه بزرگتر آنها، درخواست هاي جاه طلبانه سياسي است که نمايندگان کنگره از مذاکرات مسکو، دارند.
در نامه اي که توسط آيپک پيش نويس آن نوشته شده و به امضاي سناتورهاي ديگر رسيده، خواسته هاي جاه طلبانه اي مطرح شده است؛ از جمله، تعطيلي تاسيسات هسته اي فردو و توقف فوري غني سازي اورانيوم بالاي 5 درصد، اما در عوض هيچ چيزي بجز قول ادامه مذاکرات، به ايران داده نشده است.
خواستن چيزي بدون دادن چيزي، قطعا (از سوي ايران) مورد قبول قرار نخواهد گرفت.
هافينگتون پست مي نويسد؛ شايد آيپک و سناتورهاي آمريکا، نيتشان اين است که پيشنهاد غرب از سوي ايران، رد شود.
هافينگتون پست پيشنهاد مي کند؛ اروپايي ها با غني سازي 5 درصد اورانيوم از سوي ايران موافقت کنند و در ازاي آن، ايران قراردادي را با آژانس بين المللي انرژي اتمي امضاء کند. از طرف ديگر، اتحاديه اروپا تحريم ها را به مدت 6 ماه به تعويق بيندازد و به اين ترتيب، راه را براي مذاکرات بعدي در فصل پائيز (و پس از انتخابات رياست جمهوري آمريکا) هموار سازد.
چنين اقدامي موجب کاهش قيمت نفت در کوتاه مدت مي شود و به اروپا و آمريکا که به لحاظ اقتصادي در دوران سختي بسر مي برند، کمک مي کند.
غني سازي به اين شرط بايد باشد که امکان و احتمال انحراف به سوي توليد سلاح وجود نداشته باشد.
خوشبختانه، مقامات ايراني هيچ وقت مدعي نشده اند که آنها حق برخورداري از تسليحات هسته اي را دارند.
اگر کنگره به اوباما فضاي بيشتري براي مذاکره بدهد، او مي تواند به راه حلي دست يابد که از يک طرف عدم دستيابي ايران به سلاح هسته اي را تضمين مي کند و از طرف ديگر، تضمين مي کند به جنگ ويرانگر نيازي نيست.
