جليل رسولي،خوشنويس در گفتگو با خبرنگار حوزه تجسمي باشگاه خبرنگاران اظهار كرد:بر هنرمندان جوان ما واجب است كه فرزند زمانه خود بوده و البته پشتوانه هاي محكم هنري ميهن خود را فراموش نكنند و به درجه اي از توانايي و بيان شخصي برسند كه حكميت آثار هنري شان معرف و نمايانگر حضورشان باشد؛نه امضايي كه در گوشه تابلوهايشان درج مي كنند.
وي ادامه داد:با ورود تكنولوژي و سرعت يافتن زندگي ماشيني،رفته رفته در حال فاصله گرفتن از ارزش ها و سنت ها هستيم و در دوران معاصر،ضمن حضور افراد بسياري كه در دنياي هنر مشغولند جز معدودي اثر ماندگار توليد ديگري از آنان نمي بينيم.
رسولي تصريح كرد:به خوشنويسي هنرمند تلقي مي شود كه دنباله رو و مقلد آثار قديمي نبوده و با استفاده از تراوشات فكري و ذهني خود اقدام به خلق اثر كند؛زيرا كاري كه عيار نداشته باشد پس از مدت زماني كوتاه،محو شده و يادي از آن نمي شود.
وي عنوان كرد:"ميرعماد" هنرمندي بود كه حرف آخر را در هنر خوشنويسي ايران به زبان آورد و پس از او هيچ هنرمندي نتوانسته از آن فراتر برود و به جرات مي توان گفت؛غلامرضا درويش،ميرحسين خوشنويس و عماد الكتاب ريشه هاي زوال ناپذير خوشنويسي ايران هستند.
اين پيشكسوت در ادامه گفت:در گذشته نه چندان دور،خوشنويس با مردم ارتباط نزديكي داشته و حتي در مدارس و كلاس هاي درس، اين هنر به نوجوانان آموزش داده مي شد؛اما امروز از هنر خوشنوسي بيشتر در نمايشگاه ها و جشنواره هاي هنري و به منظور ارتباط با مخاطبان معدود و خاص استفاده مي شود.
وي تصريح كرد:پيشكسوتان و قدماي خوشنويسي ايران،مشقت هاي فراواني را متحمل شدند تا به دستاوردهايي در استاتيك و تناسبات طلايي آثار خوشنويسي دست يابند و نسل جديد خوشنويسي وظيفه خود مي داند اين گنجينه پژوهشي را حفظ كند./ه
