۳ روز پیش تو خونه تنها نشسته بودم،چون خسته بودم تصمیم گرفتم زودتر از همیشه بخوابم بنابراین بعد از دیدن سریال مورد علاقم که ساعت ۲۱ تموم می شه دندان هام رو مسواک زدم و به تخت خوابم رفتم.خیلی زود خوابم برد ولی مدتی بعد ناگهان با صدایی از خواب پریدم.
واقعا ترسیده بودم با خودم فکر کردم لابد وسیله ای چیزی افتاده و این صدا رو ایجاد کرده.هنوز نفسم سر جاش نیومده بود که حس کردم کسی لامپ آشپزخونه رو روشن کرد چون خونه کوچیک و جمع و جوری دارم نور آشپزخونه رو از لای در اتاقم می دیدم.با خودم فکر کردم که بهتره ببینم چه اتفاقی داره میوفته ولی حس عجیبی جلوم رو می گرفت حس می کردم تو اتاقم امنیت بیشتری دارم.ناگهان صدای آهنگ عجیبی رو شنیدم آهنگ خیلی ناموزون بود و می تونم بگم تا حالا این آهنگ رو نشنیده بودم.بعد صدای خرخری شنیدم.این صدا همینطور ادامه داشت تا آخر تصمیم گرفتم برم تا بفهمم موضوع چیه.از تختم بلند شدم نزدیک در که رسیدم به سرعت اون صدا قطع شد و لامپ هم خاموش شد.وقتی از اتاق بیرون اومدم لامپ رو روشن کردم ولی همه چی مثل همیشه عادی بود.هنوز که هنوزه بعد از گذشت این همه مدت وقتی یاد این خاطره میوفتم تنم می لرزه.
(بر اساس داستان واقعی)

توی کوپه قطار درسفربودم صبح که پاشدم اماده پیاده شدن بشم کفشام نبودوبجاش یک جفت کفش عجیب کهنه بود حیرت کردم۰ازاون موقع درباره این موضوع با کسی صحبت نکردم

یه شب توی خواب دیدم یه "منفیِ" خیلی بزرگ داشت منو تعقیب می‌کرد و می‌خواست منو بخوره. بهش گفتم تو کی هستی؟ آخه چرا می‌خوای منو بخوری؟ گفت: من همون منفی‌هایی هستم که الکی به کامنت‌های دیگران می‌دادی. حالا تمام اون منفی‌ها یکجا جمع شده و میخوام تو رو بخورم تا درس عبرتی بشه برای تمام کسانی که الکی به کامنت‌های دیگران منفی میدن.

مردم ما چقدر بدبختن که اینها رو باور میکنن

سلام اون که گفت کابوس تکرار شونده اونم منم بیبینمش واقع عجیبه

ما حدود ۳ سال پیش رفتیم عروسی دختر خالم بعد که برگشتیم مامانم حلقه ی ازدواج خودش و بابام رو گذاشت داخل یه جعبه بعد جعبه رو گذاشت تو کمد سال بعد که مامانم میخواست حلقش رو برداره متوجه شد حلقه ی خودش هست ولی مال بابام نیست هممون هم دیدیم که مامانم حلقه ب خودش و بابام رو سال پیش گذاشت داخل همون جعبه ولی سال بعدش خبری از حلقه ی بابام نبود کسی هم اصلا سر کمد و جعبه نرفته بود ما حتی دوربین های خونه رو هم چک کردیم ولی هیچ کس حتی سمت کمد هم نرفته بود الان از اون سال تا حالا هنوز داریم دنبال حلقه میگردیم هیچی پیدا نکردیم

نام آن توانایی شگفت تِلِپاتی است

نام آن توانایی شگفت تِلِپاتی است

توی اتاق نشسته بودم و یک استکان چای ریختم که بخورم یکدفعه متوجه شدم تلویزیون توی اتاق نشیمن روشن شد. رفتم تلویزیون رو خاموش کردم و به اتاق خودم برگشتم. دیدم استکان چای خورده شده ! غیر از من کسی توی خونه نبود.

خودم تنها توی خونه نشسته بودم، یهو متوجه شدم شیر آب آشپزخونه باز شده و صدای آب میاد. رفتم شیر آب رو بستم و اومدم. هنوز ننشسته بودم که دوباره صدای شیر آب آشپزخونه بلند شد.

قاب عکس روی دیوار کمی کج شده بود؛ رفتم میزونش کردم. بعد رفتم توی اتاق و بعد چند دقیقه برگشتم، دیدم قاب عکس دوباره کج شده بود. غیر از من کسی توی خونه نبود.

وقتی بچه بودم علاقه‌ی زیادی به دوچرخه داشتم، اما بابام برام نمی‌خرید. از دوستام شنیده بودم که وقتی دندون‌های شیری می‌اُفتند، اگر اون‌ دندون‌ها رو زیر بالش بزاریم، فردا صبح، یه هدیه زیر بالش ما خواهد بود. یه روز وقتی که یکی از دندونای شیری من اُفتاد، اون رو موقع خواب زیر بالش گذاشتم و خوابیدم. فردا صبح که بیدار شدم، گردنم درد می‌کرد، چون یه دوچرخه زیر بالشم بود !!!

نیمه شب از خواب پا شدم که برم آب بخورم، از جلوی آینه که رد شدم، توی آینه دیدم یه نفر گوشه اتاق ایستاده بود !

نیمه شب از خواب بیدار شدم؛ دیدم از پشت پنجره ی اتاق، دو تا چشم بزرگ و درخشان داشت به من نگاه می کرد.

بچه بودم تو اتاق داییم کسی نمیرفت خودش رفته بود امریکا و اتاقش همونطوری دست نخورده بود طبقه دومم بود ی روز رفته بودم اونجا در و که باز کردم ی موجود حدود نیم متر شایدم کوچیکتر مثل ی دختر بچه که چادر سفید سرش باشه اونجا دیدم نمیدونم چرا فکر میکردم اون موجکد داره نماز میخونه در بستم فرار کردم به کسی ام حرفی نزدم بعدا پیش خودم میگفتم حتما فکر کردی همچین چیزی دیدی ولی باز ته دلم میدونم که واقعا اونو دیدم

باوران میشه من جورابم رو گم کردم هنوز هم دارم دنبالش !؟

من یه بار وقتی بچه بودم یک آدم فضایی واقعی رو دیدم. خونه ی ما توی روستا بود و یه حیاط بزرگ داشت که یه طرف حیاط، یک انباری بود که دبه های ترشی و خیارشور رو توی اون انباری میگذاشتیم و من همیشه دزدکی میرفتم و از اونا می خوردم !!!
یادم هست، یه بار که رفته بودم توی انباری ، دیدم یه موجودی تقریباً اندازه گربه بود اما ظاهرش شبیه گربه نبود ، داشت از دبه خیارشورها تند تند بر میداشت و می خورد ! چون انباری تاریک بود، من خوب قیافه اش رو ندیدم اما اون وقتی متوجه من شد، خیلی سریع، چندتا خیارشور برداشت و با سرعت خیلی زیاد از انباری بیرون رفت و از بالای دیوار حیاط فرار کرد.

من خودم تا حالا موجودات فضایی رو ندیدم، ولی داداش بزرگه‌م که کلاس پنجمه اونا رو دیده. پارسال یه بار تمام پول توجیبی‌هام رو جمع کردم و کلی هله هوله خریده بودم و اونا رو توی کمد گذاشتم. شب که خوابیدم و فردا صبح بیدار شدم دیدم تمام هله‌هوله‌ها خورده شده. داداشم گفت حتماً موجودات فضایی اومدن اونا رو خوردن، آخه موجودات فضایی خیلی هله‌هوله دوست دارند. من باور نکردم. روز بعدش دوباره یه مقدار هله هوله خریدم و توی کمد گذاشتم، و با داداشم تصمیم گرفتیم که تمام شب بیدار باشیم تا ببینیم کی میاد هله هوله‌ها رو میخوره. من خوابم گرفت اما داداشم می گفت تا صبح بیدار بوده و با چشمای خودش دیده که موجودات فضایی اومدن و دوباره همه چیز رو خوردن. البته چند روز بعدش چند تا از هله هوله‌ها رو توی کوله پشتی داداشم پیدا کردم. ولی داداشم گفت که این هم کار موجودات فضایی بوده که می‌خواستن من فکر کنم که داداشم اونا رو خورده. اما من زرنگ تر از اونم که گول بخورم. می‌دونم کار خودِ موجودات فضایی بوده.

این ماجراها بعضی‌هاشون جالب بود اما خیلی‌هاشون واقعاً جالب نبود. مثلاً اون ماجرایی که یه نفر کمربندش رو گذاشته روی زمین بعد ناپدید شده؛ خُب هر کسی می‌تونه بدون زحمت هزارجور داستان شبیه این تعریف کنه. مثلاً من کلیدم رو گذاشتم روی میز یه بار ناپدید شد و تا الانم پیداش نکرده ام !!!! یا اون ماجرای اثر دست روی آینه واقعاً میشه صد تا داستانک شبیه اون رو نوشت.چیزی که جالبه، اینه که این داستانک‌های بی‌مزه رو خارجی‌ها می‌گذارند توی سایت‌هایی مثل همین ردیت، بعد هزاران نفر از سراسر جهان اونا رو می‌خونند و لایک می‌کنند و بازنشر می‌کنند و ... اما وقتی ما زحمت می‌کشیم یه داستانک یا شعری که شاید از اینها بهتر هم هست، می‌نویسیم، سایتی نیست که منتشرش کنیم. بعد توی کامنت‌ها اون رو می‌نویسیم، به جای لایک، ده تا منفی نصیبمون میشه و چند نفر هم زیر اون داستانک یا شعر کامنت می‌گذارند و میگن دروغه، باور نمی‌کنیم و از این حرف‌ها ... . خُب مگه کسی ادعا کرده که واقعیه؟ واقعاً تعجب می‌کنم چرا این خارجی‌ها اینقدر شانس دارند که هر داستانک الکی می‌نویسند، اینقدر مورد توجه قرار می‌گیره و همه با ذوق و شوق اون‌ها رو می‌خونند و منتشر می‌کنند اما من و امثال من که ایرانی هستیم، حتی اگر داستانکی یا شعری بنویسیم، جایی برای منتشر کردنش نداریم و وقتی‌ هم یه جایی منتشرش می‌کنیم، به جای لایک، این همه بازخوردهای ناامید کننده دریافت می‌کنیم.