در کتاب «عالمان شهر اخلاق» که به بررسی زندگی نامه، خاطرات، آثار، تألیفات و اندیشه‌های عالمان فرزانه ای چون آیت الله میرزا جواد تبریزی پرداخته، به نقل از فرزند آیت الله میرزا جواد تبریزی در خصوص گریه پدر بزرگوارشان بر مصیبت اهل بیت علیهم‌السلام نوشته شده است:
«فقیه مقدس، مرحوم میرزا جواد تبریزی دو دستمال سیاه داشتند که ایام عزا و روضه با خود حمل می‌کردند و هنگام ذکر مصیبت، اشک هایشان را با آن خشک می‌کردند و همواره از دستمال‌ها مواظبت می‌کردند و بعد از فراغت از مجالس در جای خاص قرار می‌دادند و بار‌ها و بار‌ها به فرزندان خود می‌گفتند: «اگر من از دنیا رفتم، این دستمال‌ها را در کفن من قرار دهید.»
بعد از رحلت ایشان، فرزندانشان، دستمال‌ها را قبل از کفن کردن، هرچه جستجو کردند، پیدا نکردند تا آن که نوبت به کفن کردن مرحوم میرزا رحمت الله علیه رسید.
همین که کفن را باز کردند، ناگهان مشاهده شد دستمال‌ها در کفن است و معلوم شد که مرحوم میرزا رحمت الله علیه قبل از رفتن به بیمارستان (که آخرین بستری ایشان بود و در همان بیمارستان از دنیا رفتند) دستمال‌ها را در کفن خود قرار داده اند و قبل از کفن کردن، حجت الاسلام والمسلمین مشکات، یکی از دستمال‌ها را در دست راست مرحوم میرزا (ره) و دیگری را بر سینه مبارکشان جای دادند و دستمالی که مرحوم میرزا سال‌ها اشک هایشان را با آن پاک می‌کردند، همراه ایشان به خاک سپرده شد تا به گفته مرحوم میرزا رحمت الله علیه، این دستمال‌ها شاهد و فریادرسی در قبر و قیامت باشد.
کسانیکه در طول سال یک رکعت نماز نمی خوانند و شرب خمر دارند و کم فروشی می کنند و بدزبانی و چشم چرانی و فعل حرام ... فقط در ماه محرم سیه پوش میشوند و بر سر و سینه می زنند و گریه می کنند ، این با عدل خداوند مغایرت دارد که از عذاب قیامت رها شود .اهل بیت و ائمه اطهار نیامدند که برای رفتنشان گریه کنیم، امدند که راه رهایی و رستگاری را به ما نشان دهند تا رهرو راهشان باشیم . عاقبت بخیری در ادای همان فرایضی است که اهل بیت انجامش دادند