لیلا ماهر گفت: واژه اوتیسم، از دو بخش تشکیل شده‌است: اوتوس یعنی خود و ایسم یعنی گرایش. اوتیسم یعنی خودگرایی و عدم توجه به محیط اطراف. این واژه، از زبان یونانی وارد زبان‌های مختلف شده‌است. در اواخر سال ۱۹۶۰، اوتیسم به عنوان یک سندرم مشخص پایه گذاری شد، و از عقب ماندگی ذهنی، اسکیزوفرنی و دیگر اختلالات رشد متمایز شد. تاریخچه اختلال اوتیسم هرچند که باید به قدمت بشر باشد، اما جالب است که بدانیم اختلال اوتیسم تا اواسط قرن بیستم هیچ نامی نداشته است. هنوز دلیل اصلی این اختلال مشخص نشده، اما فرضیه‌ها نشان می‌دهد که شاید این اختلال بر اثر عواملی از جمله عوامل ژنتیکی، ارثی، محیطی، بالا بودن وزن مادر، سن والدین، آلودگی هوا وغیره ایجاد می‌شود.
به گفته این روانشناس، به کسانی که این اختلال را دارند اوتیستیک یا درخودمانده گفته می‌شود. این اختلال در پسران شایع‌تر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطهٔ تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیرکلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند. این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد.
او گفت: طبق آخرین آمار‌ها از سوی انجمن اوتیسم، در کشور‌های توسعه یافته به ازای هر ۶۵ تولد، یک کودک با اختلال اوتیسم و در ایران به ازای هر ۱۵۰ تولد، یک کودک اوتیسم متولد می‌شود. تا کنون هیچ روش قطعی‌ای برای درمان مبتلایان به اوتیسم یافته نشده‌است. کارآمدترین روش درمانی، توانبخشی است.