پایگاه آمریکایی نشنال اینترست در گزارشی درباره موضوع سلاح‌های هسته‌ای رژیم صهیونیستی به مواردی از جمله آنچه در ذیل آمده اشاره کرده است:
۱- ابهام در تعداد سلاح‌های هسته‌ای
در حالی که تقریبا همه معتقدند که اسرائیل صاحب یک زرادخانه هسته‌ای قابل توجه است، اما هیچ کس واقعا نمی‌داند این زرادخانه چقدر بزرگ است.
در سال ۲۰۰۸ جیمی کارتر، رئیس جمهور اسبق آمریکا برآورد کرد که اسرائیل احتمالا حداقل ۱۵۰ کلاهک هسته‌ای قابل استفاده در صورت بروز پیدا کردن شرایط نامطلوب در اختیار دارد. شش سال بعد این رئیس جمهور اسبق آمریکا در این برآورد بازنگری کرد و آن را به عدد ۳۰۰ رساند و این محاسبه جیمی کارتر به این معنی است که اسرائیل از ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۴ زرادخانه‌ای سلاح‌های هسته‌ای خود را دو برابر کرده است.
محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران نیز در جریان اوج مذاکرات هسته‌ای ایران و گروه ۱+۵ در سازمان ملل گفته بود: اسرائیل روی ۴۰۰ کلاهک هسته‌ای نشسته است. با این حال "بولتن دانشمندان هسته‌ای" معتقد است عددی که ظریف ارائه کرده بیش از حد بزرگ و با توجه به این حقیقت که سلاح‌های هسته‌ای اسرائیل هدفشان بازدارندگی است تا استفاده عملی، غیر واقع بیانیه تلقی می‌شود.
این دانشمندان عنوان کردند که برآورد بهتر در مورد رقم این کلاهک‌ها چیزی بین ۶۵ تا ۸۵ طبق یک مطالعه اندیشکده "رند کورپوریشن" است.
صادقانه باید گفت جهان هنوز سرنخی درباره این که اسرائیل چه تعداد سلاح هسته‌ای در اختیار دارد، ندارد و این دقیقا هدف اسرائیلی‌ها از سیاست در پیش گرفته شده‌شان بوده است؛ سیاستی مبتنی بر به راه انداختن بازی حدس و گمان که در عین حال دشمنان این رژیم در منطقه را همچنان گوش به زنگ و آماده هر نوع اتفاقی نگه دارد.
۲- اسرائیل، آمریکا را فریب داد
والتر پیکوس در مطلبی در روزنامه واشنگتن پست اوایل سال جاری میلادی نوشت که اسرائیلی‌ها چند دهه پیش آمریکایی‌ها را نسبت به برنامه هسته‌ای خود فریب دادند.
در دهه‌های ۱۹۵۰ و اوایل ۱۹۶۰ دولت اسرائیل مکررا درخواست‌های آمریکا را برای دریافت اطلاعات درخصوص موضوع احتمال توسعه سلاح‌های هسته‌ای رد کرد و ظاهرا در پاره‌ای از مواقع نیز عامدانه به هم‌پیمانان آمریکایی دروغ گفت، به این امید که فضای بیشتری برای مانور و توسعه برنامه هسته‌ای خود پیدا کند. در سال ۱۹۶۰ اسرائیل راکتور هسته‌ای دیمونای خود را به وزارت امور خارجه آمریکا به عنوان یک "کارخانه ریسندگی" و یک "تاسیسات تحقیقات متالورژی" معرفی کرد!
شیمون پرز، وزیر خارجه اسبق اسرائیل در نشستی با جان اف کندی، رئیس جمهور اسبق آمریکا در سال ۱۹۶۳ در کاخ سفید به کندی ادعا کرد که اسرائیل سلاح‌های هسته‌ای را به منطقه معرفی نمی‌کند.
در همین حال رئیس جمهور کندی به حدی از بابت برنامه تسلیحات هسته‌ای احتمالی اسرائیل نگران بود که از اسرائیل خواست اجازه دهد بازرسان آمریکایی برای انجام تحقیقات به راکتور هسته‌ای دیمونا بیایند. اسرائیلی‌ها با این در خواست موافقت کردند، اما تضمین خواستند که بازدید‌های این بازرسان منجر به افشای چیز ترسناکی نشود. براساس یک گزارش تحقیقی سابقا منتشر شده در روزنامه گاردین، بازرسان آمریکایی اجازه نیفتاند که در این مکان نمونه برداری کرده یا هیچ یک از تجهیزاتشان را با خود بیاورند.
۳-چرا اسرائیل از همان اول بمب اتمی می‌خواست
دیوید بن گوریون، پایه گذار رژیم اسرائیل و اولین نخست وزیر این رژیم ماموریت خود را ایجاد یک سرزمین واحد برای یهودیان که از تهدید دایمی حمله از سوی اعراب محافظت شده باشد، می‌دانست.
او در آوریل ۱۹۴۸ در نامه‌ای به یکی از عواملش در اروپا گفت: اسرائیلی‌ها نیاز دارند به این که تحقیقاتشان را برای ساخت یک انبار از بمب‌های هسته‌ای که با آن از دولت یهود محافظت شود، تسریع کنند.
در اوایل دهه ۱۹۵۰ اسرائیل به اندازه الان در خاورمیانه قدرتی نداشت. این رژیم در سال ۱۹۴۸ تاسیس شد و محاط شده از سوی کشور‌های عرب متخاصمی بود که تا اواسط ۱۹۷۰ چندین جنگ را با آن در موقعیت‌های مختلف ایجاد کردند.
بن گوریون این نگرانی را داشت که افرادش در حفظ برتری در رقابت بر سر تسلیحات متعارف با دشمنان عرب آنها، شکست بخورند.
او بعد‌ها استدلال کرد که اسرائیل نیاز به یک سیاست بیمه کردن خود دارد تا بتواند در منطقه‌ای در همسایگی تعدادی زیادی از دشمنانش زنده بماند.
بن گوریون چند روز بعد از استعفایش از نخست وزیری اسرائیل در اظهاراتی توضیح داد که چرا معتقد بوده یک برنامه هسته‌ای برای امنیت و حیات نهایی اسرائیل اهمیت محوری دارد.
بن گوریون اظهار داشت: من هیچ جای دیگری را نمی‌شناسم که همسایگانش خبر از خواسته‌های خود برای پایان دادن به آن داده باشند و برای این هدف آماده استفاده از تمامی ابزار‌های در اختیارشان باشند.
او گفت: ما نباید نسبت به آن چه که هر روز در قاهره، دمشق و عراق گفته می‌شود توهم داشته باشیم. این یک تفکر است که رهبران کشور‌های عرب را هدایت می‌کند.
۴-جهان مدتهاست که در انتظار پیوستن اسرائیل به ان‌پی‌تی است
در سال ۱۹۹۵ امضاکنندگان معاهده موسوم به معاهده عدم اشاعه هسته‌ای یا ان پی تی رسما خواستار تشکیل یک منطقه خاورمیانه عاری از سلاح‌های هسته‌ای و دیگر سلاح‌های کشتار جمعی مرتبط با آن از سوی طرف‌های منطقه‌ای شدند.
سازمان ملل تلاش کرده تا اسرائیل را متقاعد کند که امضای معاهده ان پی تی و اجازه دادن به ورود بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به تاسیساتش بهترین راه برای عملی کردن این هدف است. با این حال اسرائیل از اجابت این درخواست‌ها سر باز زده و مدتهاست که مدعی است برنامه تسلیحات هسته‌ای اسرائیل (که این رژیم همچنان نه آن را تایید و نه تکذیب کرده) بزرگترین تهدید علیه امنیت خاورمیانه محسوب نمی‌شود.
در این وضعیت، اما طرف‌های ان پی تی و مجمع عمومی سازمان ملل دست از تاکید بر درخواست‌های خود از اسرائیل برنداشته و تلاش به مجبور کردن رژیم اسرائیل به پایبندی به معاهده ان پی تی را داشته‌اند. در سال ۲۰۰۹ مجمع عمومی سازمان ملل قطعنامه‌ای را تصویب کرده و در آن از کشور‌ها و طرف‌هایی که امضا کننده ان پی تی نبوده‌اند خواست تا با اعلام حمایت از طرح ایجاد منطقه عاری از تسلیحات هسته‌ای، به خط مشی‌هایش پایبند باشند.
این نهاد در ادامه همچنین از کشور‌های تبعیت نکرده از معاهده عدم اشاعه هسته‌ای خواست تا با دعوت از ناظران آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به منظور انجام ماموریت نظارتی خود، از این معاهده تبعیت کنند. در سال ۲۰۱۰، ۱۸۹ کشور از درخواست برگزاری کنفرانسی در سال ۲۰۱۲ با هدف آغاز اتخاذ اقدامات در راستای ایجاد خاورمیانه عاری از سلاح هسته‌ای حمایت کردند، اما اسرائیلی‌ها این سند را مخدوش و فریب کارانه خواندند و این کنفرانس به دلیل مشکلاتی که در دستور کارش پیش آمد مطابق برنامه برگزار نشد.
ماه مه سال جاری میلادی جامعه ان پی تی تلاش کرد تا یک کنفرانس دیگر درباره خاورمیانه عاری از سلاح‌های کشتارجمعی برگزار کند، اما آمریکا، کانادا و بریتانیا اجازه به تصویب قطعنامه مربوط به آن را ندادند.
چند روز پیش آمریکا، بریتانیا، فرانسه، کانادا و ۶۰ عضو دیگر آژانس بین‌المللی انرژی اتمی پیش نویس یک قطعنامه برای درخواست از اسرائیل به منظور تحت نظر آژانس بین‌المللی اتمی قراردادن برنامه تسلیحاتی‌اش را رد کردند.
منبع: ایسنا
انتهای پیام/