آوریل گذشته مقامات سوئد در اقدامی که در چند سال گذشته تکرار شده است، هشدارهایی برای کشتی‌های غیرنظامی که در دریای بالتیک تردد می‌کنند، صادر کردند. این هشدار درباره رزمایش‌های نظامی و آزمایش‌های موشکی نیروی دریایی روسیه در منطقه‌ای بود که به شهر کلسکرونا در جنوب سوئد بسیار نزدیک است و یک پایگاه مهم دریایی در آنجا قرار دارد.
سپس در ماه مه، دولت سوئد کتابچه‌ای درباره آمادگی و مقاومت در مقابل تهاجم خارجی در اختیار هر خانوار قرار داد. یک ماه بعد، سوئد روز ملی خود را جشن گرفت و بیست و دو هزار نیروی ذخیره خود را برای بزرگترین رزمایش ملی این کشور از سال 1975 فراخواند.
در ادامه این تحلیل آمده است نیروهای روسیه از سال 2014 تاکنون تقریبا بیست رزمایش در شمال اروپا انجام داده‌اند که در برخی از آنها حملات هسته‌ای شبیه سازی شده بود. از طرفی، سوئد جزیره گوتلاند در دریای بالتیک را از حالت غیرنظامی خارج و بار دیگر یک واحد نظامی در آنجا مستقر کرده است.
روابط روسیه و سوئد مملو از تنش و بی‌ثباتی است و نشانه ها حاکی از احتمال وقوع یک جنگ است. در سوئد بحثی درباره ضرورت پیوستن به ناتو به عنوان یک اقدام پیشگیرانه در جریان است. مسکو تهدید کرده است اگر سوئد گام‌هایی در این جهت بردارد، اقدام تلافی‌جویانه نظامی انجام خواهد داد، تهدیدی که استکهلم آن را به عنوان "رفتار نازی‌ها" به ریشخند گرفته است. مایکل بایدن، فرمانده عالی نیروهای مسلح سوئد دستور داده است گردانی متشکل از صد و پنجاه تفنگدار به صورت دائمی به جزیره گوتلاند اعزام شود. سوئد در سپتامبر 2017، رزمایش نظامی بزرگی با مشارکت کشورهای عضو ناتو از جمله آمریکا برگزار کرد. تمرکز اصلی این رزمایش دفاع از گوتلاند بود.
بر اساس برنامه‌های نظامی سوئد، هزینه دفاعی این کشور تا سال 2025 به تدریج به 9 میلیارد دلار و تا سال 2035 که تعداد نیروهای مسلح آن قرار است سه برابر شده و به صد و بیست هزار نفر برسد، به دوازده میلیارد دلار افزایش خواهد یافت. روس ها نیز به نوبه خود قوای شهر کالینینگراد در دریای بالتیک را به شدت تقویت کرده‌اند. روسیه موشک های بالستیک اسکندر را در این شهر کوچک مستقر کرده است که می‌توانند استکهلم را هدف قرار دهند. سامانه موشکی ساحلی باستیون و موشک های کروز کالیبر نیز به این شهر منتقل شده اند. روسیه همچنین سامانه موشکی ضد هوایی دور برد اس-400 مشهور خود را نیز در کالینینگراد مستقر کرده است.
یکی از علل اصلی رفتار روسیه، مسئله انرژی است. گازپروم، شرکت نفت گاز روسیه، پنجاه و یک درصد سهم کنسرسیوم نورد استریم ای جی (Nord Stream AG) را که خط لوله زیردریایی نورد استریم میان روسیه و آلمان را از طریق دریای بالتیک مدیریت می کند، در اختیار دارد. پروژه خط لوله هزار و دویست کیلومتری نورد استریم 2 انتقاد مقامات سوئد را در پی داشته است، زیرا از نظر آنها این خط لوله مشکل امنیتی دارد و موجب می شود روسیه در منطقه اقتصادی سوئد حضور دریایی داشته باشد و در نتیجه کرملین می تواند اگر بخواهد، از آن برای کسب اطلاعات نظامی استفاده کند.
در خاتمه این تحلیل آمده است، تنش های میان روسیه و سوئد در حال افزایش است. اکنون این سوال مطرح است که آیا جنگ دیگری در دریای بالتیک رخ خواهد داد؟