به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان، پایگاه اینترنتی واشنگتن اگزمینر در گزارشی تحت عنوان «ناو‌های هواپیمابر آمریکا ممکن است به سرنوشت دایناسور‌ها دچار شوند» نوشت:  دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، از این موضوع نگران است که تازه‌ترین کلاس اَبَرناو‌های هواپیمابر این کشور دارای نقصی فاحش در سامانه مربوط به پرواز هواپیما‌ها باشد. او آشکارا جایگزینی سامانه شتاب‌دهنده بخار در ناو‌های هواپیمابر با سامانه الکترومعناطیسی جدید را زیر سوال برده است. سامانه‌های شتاب‌دهنده در ناو‌های هواپیمابر برای شتاب دادن به سرعت برخاستن هواپیما‌ها از عرشه این ناو‌ها کاربرد دارند.

با این حال، تحلیلگران مسائل راهبردی و نظامی بر این باورند که ناو‌های هواپیمابر آمریکا که ملموس‌ترین نماد‌های تفوق نظامی این کشور در جهان محسوب می‌شوند، ممکن است از یک مشکل به مراتب بزرگتر رنج ببرند. ناو‌های هواپیمابر آمریکا ممکن است به علت تصمیمات کوته‌بینانه و به واسطه تولید سامانه‌های تسلیحاتی دوربردتر به زودی منسوخ شوند.

در ادامه این گزارش آمده است: هیچ کشور دیگری در جهان بیش از دو ناو هواپیمابر مدرن ندارد. آمریکا به تنهایی ۱۱ ناو هواپیمابر در اختیار دارد. این کشور یک برنامه چند میلیارد دلاری را شروع کرده است که بر اساس آن، ناو هواپیمابر کلاس نیمیتس که متعلق به دوران جنگ سرد است جای خود را به ناو‌های هواپیمابر جدیدتر کلاس جرالد آر. فورد خواهد داد. ناو‌های هواپیمابر کلاس جرالد آر. فورد بزرگترین و گران قیمت‌ترین کشتی جنگی در تاریخ بشر محسوب می‌شوند که قیمت آن‌ها به ۱۳ میلیارد دلار می‌رسد.

برنامه نیروی دریایی آمریکا این است که در هر سه سال یک فروند ناو هواپیمابر تولید کند تا بتواند تا سال ۲۰۳۰ ناوگانی متشکل از ۱۲ فروند از این ناو‌های هواپیمابر را به وجود آورد.

با این حال، تاریخ نگاران معتقدند که نیروی دریایی آمریکا باید از جنگ جهانی دوم یک درس بیاموزد. در خلال جنگ جهانی دوم بود که کشتی جنگی بزرگ ژاپنی‌ها، موسوم به «یاماتو»، قربانی نیروی هوایی آمریکا شد. این کشتی جنگی ژاپنی که به بیش از 150 قبضه توپ و آتشبار مجهز بود قدرتمندترین کشتی جنگی زمان خود محسوب می‌شد و باور همگان این بود که یاماتو در برابر آتشباری هر کشتی جنگی دیگری در جهان آسیب‌ناپذیر است.

با این حال، این کشتی جنگی عظیم‌الجثه هنگامی که سرگرم دفاع از اوکیناوا بود به علت حملات متعدد بمب‌افکن‌ها و اژدر‌افکن‌های آمریکایی منفجر و غرق شد.

به رغم آن که آمریکا آخرین کشتی جنگی خود را در سال ۱۹۹۲ از دور خارج کرد، روزی از سال ۱۹۴۵ که در آن کشتی جنگی عظیم‌الجثه یاماتوی ژاپن منهدم شد پایان عصر کشتی‌های جنگی مجهز به توپ‌های بزرگ محسوب می‌شود. اما پرسشی که اکنون وجود دارد این است که آیا ناو‌های هواپیمابر امروزی محکوم هستند که سرنوشتی همچون سرنوشت دایناسور‌ها پیدا کرده و منقرض شوند و قربانی فناوری‌های جدید گردند؟ به عبارت دیگر، آیا قرار است ناو‌های هواپیمابری که امروزه آمریکا و شمار دیگری از کشور‌ها در اختیار دارند قربانی سرعت عمل موشک‌های سوپرسونیک یا پهباد‌های پرشمار گردند؟

جری هندریکس، افسر بازنشسته نیروی دریایی آمریکا که اکنون نایب رئیس «گروه تلموس» -یک شرکت مشورتی در حوزه مسائل امنیت ملی- می‌گوید: «ایده شکل‌گیری یک پلتفرم برای به پرواز درآمدن هواپیما‌ها برای اولین بار در سال ۱۹۱۲ مطرح شد. در آن زمان این تصور وجود داشت که این پلتفرم می‌تواند یکصد و پنجاه سال کارآیی داشته باشد.»

هندریکس افزود: «اما ما در حال حاضر ناو‌های هواپیمابری می‌سازیم که تنها پنجاه سال عمر می‌کنند و معلوم نیست که عمر یکصد و پنجاه ساله‌ای که برای این گونه ناو‌های هواپیمابر در نظر گرفته شده به چه شکلی محاسبه گردیده است.»

هندریکس در سال ۲۰۱۳ مقاله‌ای نوشت و در آن تصریح کرد که ناو‌های هواپیمابر (که در خلال بیش از هفتاد سال گذشته محور اصلی توان و عملیات دریایی ارتش آمریکا بوده است) در مناقشات و جنگ‌های آینده بسیار آسیب‌پذیر می‌شوند. البته، ارائه چنین مقاله‌ای از سوی هندریکس باعث شده بود که مسئولان نیروی دریایی آمریکا خشمگین و ناراحت شوند.

هندریکس در کنفرانس امنیت ملی ال پومار که با حمایت بنیاد هریتیج برگزار شد خاطرنشان کرد که سرنوشت خوشایندی در انتظار ناو‌های هواپیمابر نیست. او گفت: این سرنوشت ناخوشایند به واسطه تصمیماتی است که مسئولان نیروی دریایی در زمینه جایگزین ساختن هواپیما‌های جنگی «ای-۶ آر» و «اف-۱۴» (با برد پروازی حدود یک هزار و دویست مایل دریایی) با بمب‌افکن‌های کوتاه بردتر «اف. -۱۸» و «اف. -۳۵» اتخاذ کرده اند رقم خواهد خورد. هواپیما‌های جنگی «اف. -۱۸» و «اف-۳۵» برای انجام ماموریت‌هایی که برد آن‌ها بیش از ۶۰۰ مایل دریایی باشد نیازمند سوختگیری هوایی هستند.

هندریکس می‌گوید: «ما اساسا هواپیما‌هایی را برای نشستن و برخاستن از عرشه ناو‌های هواپیمابر خود طراحی کرده و به کار گرفته‌ایم که به هیچ وجه برای این کار مناسب نیستند. ناو‌های هواپیمابر ما در دوران جنگ سرد این توانایی را داشتند که هواپیما‌هایی را از روی عرشه خود به پرواز درآورند که توان انجام عملیات در فاصله حدود هزار مایل دریایی را بدون نیاز به سوختگیری هوایی داشتند، اما اکنون هواپیما‌های جنگی که بر روی عرشه ناو‌های هواپیمابر ما مستقر هستند تنها در شعاع ۵۰۰ مایل دریایی قدرت مانور دارند.»

امروزه غرق کردن یک ناو هواپیمابر آمریکایی تقریبا غیرممکن است، زیرا انواع دیواره‌های دفاعی در اطراف این گونه ناو‌های هواپیمابر تعبیه شده است. انواع هواپیما‌های جنگی بر عرشه این ناو‌های هواپیمابر حضور دارند و انواع کشتی‌های جنگی این ناو‌های هواپیمابر را همراهی می‌کنند و به سامانه‌های دفاع موشکی و دفاع در برابر زیردریایی‌ها مجهز هستند. هندریکس می‌گوید وجود این تعداد کشتی جنگی در اطراف ناو‌های هواپیمابر اجرای هرگونه عملیات آفندی را با مشکل مواجه می‌کند.

وی می‌گوید: «اگر تعداد موشک‌هایی را که بر روی برخی از کشتی‌های جنگی ما مستقر شده است بررسی کنید در خواهید یافت که چه تعداد از آن‌ها برای دفاع از این کشتی‌ها در نظر گرفته شده اند و چه تعداد از آن‌ها نیز برای عملیات هجومی تخصیص یافته‌اند و چه میزان عدم توازن در این زمینه وجود دارد.»

اما یکی از فناوری‌هایی که برتری ناو‌های هواپیمابر را به شدت تهدید می‌کند فناوری هواپیما‌های گلایدر بدون سرنشین هایپرسونیک است. این هواپیما‌های بدون‌سرنشین سرعتی معادل حدود یک مایل در ثانیه دارند و لذا هدف قرار دادن آن‌ها کار بسیار دشواری است. هم روسیه هم چین سرگرم توسعه تسلیحات هایپرسونیک خود هستند. وزارت دفاع آمریکا (پنتاگون) نیز سرگرم توسعه سامانه‌های دفاعی خود در برابر این گونه تسلیحات است.

ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه، در ماه مارس اعلام کرد که کشورش یک سلاح نظامی هایپرسونیک تولید کرده است. وی از اسم رمز «آوانگارد» برای اشاره به این سلاح نظامی هایپرسونیک استفاده کرد.

چین نیز موشک DF-۲۱D را تولید کرده است. این موشک یک موشک بالستیک است که می‌تواند ناو‌های هواپیمابر آمریکا را هدف قرار دهد. با این حال، آمریکایی‌ها همچنان اصرار دارند که درباره تهدیداتی که متوجه ناو‌های هواپیمابر آمریکا وجود دارد اغراق شده است.

دریادار مایکل مانازیر، از فرماندهان پیشین در نیروی دریایی آمریکا، در مقاله‌ای در سال ۲۰۱۴ نوشت که ناو‌های هواپیمابر مدرن بیش از هر سامانه جنگی در زرادخانه نظامی آمریکا قدرت آتشباری دارند و «همچنان کارآمدترین ابزار شکل دهی به راهبرد نظامی ملی آمریکا محسوب می‌شوند.»

او تصریح کرد: «تهدید علیه ناو‌های هواپیمابر همواره وجود داشته است و این تهدید از زمان ساخت اولین نوع ناو‌های هواپیمابر در قرن بیستم مطرح بوده است. تاریخ جنگ افزار‌ها مملو از شکل‌گیری فناوری‌های جدید بوده است و شکل‌گیری فناوری‌های جدید توانمندی‌های جدیدی را نیز به همراه داشته است. شکل‌گیری این نوع فناوری‌ها همچنین به ایجاد تهدیدات جدید و تاکتیک‌های جدید نیز انجامیده است.»

نیروی دریایی آمریکا در حال حاضر هیچ طرح و برنامه‌ای برای به حاشیه راندن ناو‌های هواپیمابر خود ندارد. این ناو‌های هواپیمابر هنوز هم نماد تفوق و برتری قدرت نظامی آمریکا محسوب می‌شوند.

گریگ هیکس، سخنگوی نیروی دریایی آمریکا می‌گوید هیچ سامانه تسلیحاتی وجود ندارد یا طراحی نشده است که بتواند همانند یک ناو هواپیمابر مجهز به انواع تونمندی‌های فرماندهی و کنترل و گروه کشتی‌های جنگی و هواپیما‌های نظامی همراهش به اعمال قدرت مبادرت ورزد.

نیروی دریایی آمریکا معتقد است هواپیما‌های سوخت‌رسانی که بر عرشه ناو‌های هواپیمابر مستقر هستند و نیز انواع پهپاد‌هایی که از عرشه این ناو‌های هواپیمابر به هوا بر می‌خیزند می‌توانند کمبود‌های ناشی از برد کوتاه‌تر هواپیما‌های جنگی موجود بر عرشه ناو‌های هواپیمابر را جبران کنند.

هیکس می‌گوید ناو‌های هواپیمابر و کشتی‌های جنگی اسکورت کننده آن این توانایی را دارند که عملیات‌های نظامی تمام عیار را در حدود هفتاد درصد سطح زمین و در هر گونه شرایط آب و هوایی انجام دهند. او می‌افزاید ناو‌های هواپیمابر آمریکا تا آینده قابل پیش بینی همچنان «مرگبار، سریع، انعطاف پذیر و فعال» باقی خواهد ماند.

انتهای پیام/