لطفاً فیلم خوب بسازید!

به گزارش حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ ساخت فیلم خوب هنر است؛ البته که فیلم خوب تعریف دارد و ساخت آن شرایط خاص خودش را می‌خواهد. اگر بخواهیم آن را تعریف کنیم می‌توان گفت؛ فیلم خوب اثری است که بتواند با درامی پخته و چارچوب دار نظر مخاطبان خاص و عام را به خود جذب کند و پتانسیل کشاندن آن‌ها را به سالن‌های سینما داشته باشد.

دراین راستا حرف اصلی را فیلمنامه می‌زند؛ موردی که سالهاست سینمای ما از کاستی‌های آن رنج می‌برد و نتوانسته و یا نخواسته در این زمینه تحول چشمگیری ایجاد کند.

شاید بتوان گفت؛ فیلمسازان ما با کمی تأمل می‌توانند به این نتیجه برسند که سرمایه گذاری روی فیلمنامه بیش از هرچیز دیگری در خلق یک اثر موثر است و پس از آن طبیعتاً کارگردانی و بودن گروهی حرفه‌ای به این جریان کمک خواهد کرد، اما متاسفانه در اکثر مواقع شاهد هستیم به تنها چیزی که فکر نمی‌شود، فیلمنامه خوب است.

برخی‌ها بهانه می‌آورند یا واقعا می‌گویند که شورای پروانه ساخت روند اعطای مجوز به فیلمنامه‌ها را کند می‌کند.

سال هاست سینمای ما از فیلمنامه نویسانی بهره می‌برد که شاید یک یا نهایتاً دو اثر درخشان در کارنامه کاری خود دارند؛ اما مدتهاست دیگر خبری از آثار خوبشان نیست و بیشتر راحت نویس شدند و از قدرت و روابط خود به عنوان فعال این حوزه بهره می‌برند و اجازه ابراز وجود به بقیه را نمی‌دهند. سایه این افراد به شدت روی سینمای ایران سنگینی می‌کند. افرادی که واقعاً اگر اراده کنند، اتفاق‌های مثبتی رقم می‌خورد.

وقتی که فردی این توانایی را در خود نمی‌بیند و یا نمی‌خواهد بنا به هر دلیلی روی فیلمنامه وقت بگذارد، حداقل کاری که می‌تواند بکند این است که سراغ آثار با کیفیت و جذاب جهت اقتباس برود و آنها را به نسخه فیلمنامه‌ای تبدیل کند، کتبی که از فراز و نشیب‌های بسیار خوبی در شخصیت‌ها و درام برخوردارند.

البته نمی‌توان از بازدارندگی برخی افراد در پرداختن به مسائل مختلف جامعه در قالب فیلمنامه گذشت. افراد و یا مسئولانی که در ظاهر و یا پشت پرده آنقدر قدرت دارند که بنا به دلایل مختلف، دست فیلمنامه نویسان را بستند و اجازه ظهور آثاری خوب، جریان‌ساز و جذاب را نمی‌دهند و متاسفانه با روندی که در پیش گرفته اند باید بیش از پیش شاهد سینمایی سطحی و کم عمق یا بدون عمق معنایی و محتوایی باشیم.

برخی از فیلمنامه نویسان آنقدر کار را سطحی گرفتند و با چسباندن صحنه‌هایی کم معنا، فیلمنامه خلق می‌کنند که جای تعجب باقی می‌گذارند که چرا تا این حد کار را شوخی گرفتند. نقطه مقابل آن فیلمنامه نویسانی هستند که مدت زمان طولانی روی فیلمنامه وقت می‌گذارند، اما این صرف وقت، بیهوده و بی تاثیر است؛ همانند هرز شدن یک پیچ از پیچاندن زیاد. وسواس این افراد قابل تحسین است، اما نه اینکه به ضرر کلیت کار تمام شود.

فیلمنامه نویس با مشقت و وسواس مثبت، اثری خلق می‌کند به امید آنکه کارگردان اثرش را به فیلمی خوب و مخاطب پسند تبدیل کند. متاسفانه برخی کارگردان‌ها استاد خراب کردن درامی با محتوا هستند و فیلمنامه‌ای که از هفت خوان رستم رد شده را به سادگی هرچه تمام‌تر نابود می‌کنند. امید می‌رود فیلمنامه نویسانی که اثری خوب خلق می‌کنند، به جایگاهی برسند که فیلمنامه‌شان را به هر فیلمسازی ندهند.

از بحث فیلمنامه که بگذریم به بحث بودجه می‌رسیم؛ بیشتر فیلم‌های سینمای ما هزینه تولید خود را از بیت المال در می آورند و در چند سال اخیر به جایی رسیده که برخی تولیدکنندگان جز پر کردن جیبشان به هیچ چیز دیگری فکر نمی‌کنند و اصلا مهم نیست اثری که خلق کردند خوب است یا نه. این افراد فکر می‌کنند فقط فیلم بد ساختند؛ در صورتی که این رویکرد منفی، اثرات مخرب چند جانبه‌ای دارد و ضرر‌های مادی و معنوی فراوانی به جای می‌گذارد و مهمتر از همه به شعور مخاطب امروز که بسیار دقیق و ریزبین هستند، توهین می‌کند.

شاید اگر بخواهیم دنبال فیلمساز مستقل باشیم، باید با ذره بین دنبال آن‌ها بگردیم؛ چون به معنای واقعی فیلمساز مستقل نداریم و یا بسیار اندک هستند. افرادی که برای ساخت فیلمشان باید زحمات فراوان و پرمشقتی را پشت سر بگذارند. با این تفاسیر جای سوال پیش می‌آید این دسته از فیلمسازان که با دردسر می‌توانند در شرایط اقتصادی کنونی هزینه تولید به دست بیاورند، چرا فیلمی تولید می‌کنند که به ضررشان ختم می‌شود؟ باید به آن‌ها گفت: حداقل شما بیشتر به فکر باشید.

سفارشی سازی در سینما فقط شامل ارگان و یا سازمانی خاص نمی‌شود و می‌تواند از سوی فرد یا افراد و یا هر سازمانی با رویکردی دلخواه اتفاق بیفتد. این جریان نیز از دیگر مقوله‌های تولید فیلم‌های بی محتوا و بی کیفیت است. البته گاهی از بین تولیدی‌های سفارشی اثری خوب بیرون می‌آید که به نسبت کل، بسیار کم است.

همیشه می‌گویند و ثابت شده که فیلم خوب راه خودش را پیدا می‌کند و در هر شرایطی قدرت جذب مخاطب و پرکردن گیشه را دارد؛ البته که تبلیغات مناسب به این جریان کمک خواهد کرد و تبلیغ برای فیلمی بد و کشاندن مردم به سالن‌های سینما به نوعی حق الناس محسوب می‌شود، اما ظاهراً برخی فیلمسازان ما یعنی افرادی که آثار بی کیفیت تولید می‌کنند، عادت کردند که غر بزنند و به زمین و زمان برای نفروختن فیلمشان گیر بدهند که امیدواریم در خلوت خودشان منصفانه قضاوت کنند و رویکردشان را تغییر دهند.

در این میان اندک فیلم‌هایی هستند که واقعاً درگیر اکران بد می‌شوند و با وجود داشتن کیفیت، موفق نخواهند شد که عوامل این اتفاق از بی مسئولیتی تهیه کننده نسبت به آن تا مافیای اکران و ... را شامل می‌شود؛ اما تاکید می‌کنیم تعداد این آثار بسیار کم است.

شاید موارد متعدد دیگری هم باشد که در ساخته نشدن فیلم خوب تأثیر دارد؛ اما بهتر از هرکس سینماگران ما می‌دانند رانت در تولید و اکران وجود دارد، وضعیت اقتصادی خوبی حکفرما نیست، تولید فیلم گران شده، سالن کافی نیست و ... . پس باید سعی کنند حتی الامکان فیلمی بسازند که در ابعاد مختلف بازدهی خوبی داشته باشد.

انتهای پیام/

چرا فیلم خوب ساخته نمی شود؟