وی افزود: دلیل این امر این است که در روزگار کهن که هنوز رسانه‌های نوین ظهور نکرده بود، شعر تنها هنری بود که قابلیت رسانه‌ای و تاثیرگذاری فرهنگی و اجتماعی داشت. بعد از روی کار آمدن رسانه‌های صوتی و تصویری شعر تاثیر خود را از دست داد. اگر بخواهیم قابلیت رسانه‌ای شعر و به تبع آن تاثیرگذاری فرهنگی و اجتماعی شعر را به آن برگردانیم، باید از شعار شعر برای شعر فاصله بگیریم؛ یعنی باید از شعر بدون تعهد و رسالت فاصله بگیریم. چرا که شعر بدون رسالت قابلیت رسانه‌ای ندارد و چیزی که قابلیت رسانه‌ای نداشته باشد، قابلیت تاثیرگذاری هم ندارد.
حبیبی کسبی تصریح کرد: یقیناً همان‌طور که بسیاری از شعرها می توانند تاثیر مثبت داشته باشند و در تحکیم باورها و اصلاح اخلاقیات تاثیرگذار باشند؛ شعرهایی هم هستند که قابلیت تخریب فرهنگی و اجتماعی دارند. شعری که در مضمون آن به ارزش‌ها بی‌اعتنایی شده باشد و حمله به اخلاقیات و باورهای انسانی در آن وجود داشته باشد، یقیناً نقش مخربی در فرهنگ و اجتماع دارد.
انتهای پیام/