به گزارش
خبرنگار گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، سید احمد قاضی عسگر درباره باید ها و نباید هایی برای والدین ورزشکاران بیان کرد: از آغاز تاریخ ورزش همیشه والدینی بوده‌اند که با داد و فریاد خود، با اشتیاق و بصورت حمایتگرانه، منتقدانه یا عاشقانه در جایگاه تماشاچیان حاضر شدند و اکثر اوقات این امر برای عملکرد عالی یا ضعیف فرزندشان نقش مهمی داشته است. در ادامه، بایدها و نبایدهای مهمی را برای شما بازگو می‌کنیم که به والدین در حمایت از فرزندشان به شیوه ای مفید و مثبت کمک می‌کند.
بایدها:
به فرزندانتان اجازه دهید تا براساس علاقه خود رشته ورزشی‌شان را انتخاب کنند. به آنها فرصت برای انتخاب‌های مختلف بدهید و از آنها و انتخابشان حمایت کنید حتی اگر آن انتخاب، با انتخاب شما متفاوت باشد. حتی اگر فرزندتان با ورزش نکردن راحت تر است، لازم است گاهی از این انتخاب وی نیز حمایت کنید.
به فرزندانتان بیاموزید که به مربیان خود احترام بگذارند. این کار را با رفتار خود و احترام گذاشتن به مربیان، به آنها آموزش دهید. این موضوع برای پیشرفت و عملکرد بهتر فرزندان شما مفید است، چرا که بهتر به دستورات و راهنمایی‌های مربی خود گوش خواهند داد.
اجازه دهید فرزندانتان اشتباه کنند و از آن درس بگیرند. وقتی فرزند شما اشتباهی می‌کند از وی بپرسید در این موقعیت چه کارهای دیگری می‌توانست انجام دهد؟ از این تجربه چه مطالبی آموخته است و آیا می‌خواهند راهنمایی‌های شما را نیز داشته باشد؟ (توجه داشته باشید که منظور از این راهنمایی‌ها نقد کردن و دنبال مقصر بودن نیست، بطور مثال می‌توانید بگویید: شما فکر می‌کنید کدام بخش را می‌توانست متفاوت انجام دهد و از نگاه شما آنها چه درسهایی می‌توانند از این اشتباه بیاموزند).
مشتاق و حمایتگر، آرام و خنده رو باشید. آنها را درک کنید و با آغوشی باز پذیرای فرزندتان باشید. فرآیند یادگیری و بهبود توانایی‌های بدنی فرزند خود را با صبر و تحمل نظاره کنید. از حضور در کنار فعالیتهای ورزشی و موفقیت‌های- حتی کوچک- فرزند خود لذت ببرید و این احساس را با آنها در میان بگذارید.
در باورهای خود انعطاف پذیر باشید. از اشتباه خود آگاه شوید و به سرعت آن را تصحیح کنید. به طرف دیگر ماجرا هم گوش دهید و اجازه دهید فرزندتان با حمایت‌های شما به دنبال خواسته‌هایش برود.
نبایدها:
سعی نکنید که آرزوها و کاستی‌های دوران جوانی خود را از طریق فرزندتان جبران کنید. بطور مثال اگر شما می‌خواستید یک قهرمان فوتبال باشید، لزومی ندارد که فرزند شما نیز همین انتخاب را داشته باشد. بپذیرید که فرزند شما ممکن است از این ورزش یا حتی هیچ ورزش دیگری خوشش نیاید.
در صورت برنده نشدن تیم یا فرزندتان، به هیچ عنوان از مربیان، داوران، دیگر بازیکنان تیم، امکانات، یا حتی آب و هوا و… خرده نگیرید و آنها را مقصر ندانید. مقصر قلمداد کردن دیگران به فرزندتان عدم مسئولیت‌پذیری و پاسخگویی را می‌آموزد. همچنین، در این صورت آنها یاد نمی‌گیرند که به شیوه‌های دیگر انجام آن کار بیاندیشند و یا از اشتباهات خود درس بگیرند و در نهایت در هر شکستی دیگران را مقصر خواهند دانست.
هرگز، هرگز، هرگز فرزندتان را تحت فشار نگذارید. ورزشکاران نوجوانی که بیش از توانشان تحت فشار برآورده کردن انتظارات نابجا قرار بگیرند ممکن است اعتماد به نفس خود را از دست بدهند؛ نسبت به والدین خود بی‌علاقه شوند؛ مدام در برابر والدین خود مقاومت بی‌دلیل نشان دهند؛ به خود و توانایی‌های خود ایمان نداشته باشند؛ عادات خواب و غذایی نامتعادلی پیدا کنند و در نهایت دست از تلاش کردن بردارند.
از آنها انتظار نداشته باشید که کاملترین و بهترین باشند. کمال طلبی و زیاده خواهی زندگی کردن را سخت می‌کند. عملکرد فرزند شما ارتباطی با شخصیت اجتماعی شما ندارد. بیان جملاتی همچون "عملکرد ضعیف تو، وجهه‌ی من را خراب می‌کند”، "نتیجه‌ی مسابقه‌ی تو نشانگر شخصیت من است” و… بسیار مخرب هستند. فرزند شما مسئول گذشته و شهرت شما در جامعه نیست.
با یادآوری این فهرست ساده والدین می‌توانند کاری کنند که هم خود و هم فرزندشان از ورزش لذت ببرند. اکثر نوجوانان ورزش می‌کنند؛ زیرا آنها از بازی‌های جذاب لذت می‌برند. وقتی ورزش تبدیل به کاری پر زحمت شود آنها علاقه خود را به آن از دست می‌دهند و برای رشد خود تلاشی نمی‌کنند. فراموش نکنید که باید از جدیت و فشار بی‌مورد خود بر فرزندتان کم کنید تا از رقابت‌های ورزشی بیشتر لذت ببرد.
انتهای پیام/