دوشرکت، مطالعاتی را درمورد طرحی جدید آغاز نموده بودند، اما در سال 1975 همکاری آنها عمدتا به دلایل صنعتی متوقف گردید. پس از آن آگوستا خود به تنهایی تصمیم به تهیه هلیکوپتری منطبق با مشخصات مورد نیاز ارتش ایتالیا گرفت. ارتش ایتالیا خواستار هلیکوپتری بود که در اصل نقش ضدتانک ایفا کند؛ ولی قابل استفاده برای ماموریت‌های حمله به مواضع زمینی نیز باشد.
هلیکوپتر مورد تقاضا می‌بایست قادر به انجام این ماموریت‌ها در جبهه‌های عملیاتی ناتو در دهه 1990 و نیز قادر به انجام عملیات چه در روز و چه در شب و حتی در شرایط یخبندان سبک باشد. حداکثر وزن برخاستن بالگرد در نقش ضدتانکی می‌بایست 8160 پوند بوده و قادر به ايستايی (HOVER) در شرايط استاندارد 20 درجه در ارتفاع 6500 پا به دور از تاثير زمين (Ground Effect) باشد..
میزان اوج‌گیری حدود ده متر بر ثانیه و سرعت افقی 250 كيلومتر تعيين گرديد. اندیشه آگوستا در ابتدا طرح هلیکوپتری ضدتانک برگرفته از A-109 بود، ولی با توجه به 20 درصد اضافه وزن مورد نیاز برای نقش ضدتانک و عدم توانایی در ارایه مقدورات رضایت بخش، این ایده به فراموشی سپرده شد، ضمن اینکه تهیه چنین هلیکوپتر کجداری هزینه زیادی را نیز می‌طلبید.
از این رو تنها راه منطقی عمل برای آگوستا این بود که از صفر آغاز نمايد و A-129 از همین جا متولد گردید. پارلمان ایتالیا در ماه ژون 1977 بودجه طرح تولید آن را تصویب نموده و از همان هنگام به بعد آگوستا عزم خود را برای تحویل اولین سری که نام مانگوستا بر آن نهاده شده بود در سال 1986 جزم نمود. یکی از الزامات ارتش ایتالیا تصاحب هلیکوپتری با ماندگاری بالا بود و برای تصریح آن صفات زیر مقرر گردید.
کشف و رصد بالگرد بایستی بسیار مشکل باشد و در صورت کشف شدن هدف قرار گرفتن آن مشکل باشد و در صورت مورد اصابت قرار گرفتن حتی با وجود میزان بالای صدمات قادر به انجام ماموریت محوله باشد و در نهایت اگر میزان صدمات وارد شده به شدتی باشد که در شرایطی نزدیک به سقوط ناچار به فرود باشد، برای سرنشینان خود حد بالایی از محافظت و ماندگاری و بقا فراهم آورد.
الزامات ذکر شده تاثیری عمیق بر طراحی و ابعاد بدنه تی 129 داشت. آ 129 مانگوستا نسبتاً کوچک بوده و به ادوات کاهنده صدا، سیستم‌های کاهش علایم راداری و محافظت سرنشینان و قطعات حیاتی مجهز است. تمام قطعات این هلیکوپتر توان تحمل اصابت گلوله آتش‌بارهای 12/7 میلی متری شلیک شده از فاصله 800 متر را داشته و آزمایشات نشان داده که قادر به جان بدر بردن از گلوله‌های 23 میلی متری نیز می‌باشد.
آ-129 به سیستم کنترل پروازی یک پارچه مولتی پلکس مجهز است که به گفته آگوستا وستلند اولین هلیکوپتر مجهز به چنین سیستم پیشرفته‌ای است. این سیستم از دو پروسسور اصلی سود می‌جوید که در 40 درصد ظرفیت خود کار می‌کنند. این دو پروسسور تقریباً همه عوامل موثر در نوع ماموریت محوله را پردازش کرده و بار کاری سرنشینان رابه حداقل رسانده‌اند.
ارتش ایتالیا مقرر کرده بود که پروسسورها بایستی قادر به انجام حداقل 220 ماموریت سه ساعتی قبل از پیش آمدن عیبی اساسی باشند. آگوستا در آزمایشات نشان داده است که سیستم قادر به انجا 2488 ماموریت سه ساعته هر گونه عیبی است. با توجه به اینکه آ-129 در مجاورت کامل خطوط مقدم دشمن عمل خواهد کرد. آگوستا حداکثر تلاش و تاکید را در قابلیت سرویس و نگهداری فنی آن به کار برده است.
بالگرد باید به ویژه ضریب ساعت پرواز به ساعات سرویس مورد نیاز خوبی را دارا باشد. در این راستا آگوستا هدفی قطعی برای خود تعیین نموده و مصمم به بدست آوردن ارقامی بهتر از بالگردهای آپاچی هیوز شد. به عنوان مثال گفته می‌شود که تعمیر و نگهداری سیستم‌های دینامیک به ازای هر ساعت پرواز به کمتر از 30 دقیقه سرویس نیازمند است.
تی ۱۲۹ از نظر کلی با ای ۱۲۹ بین‌الملل یکی است. دارای ملخ پنج تیغه و موتور تی ۸۰۰ است و از نظر زرهی با ای ۱۲۹ یکی است. در دماغه دارای سامانه هدفگیری کروی شکل ASET300 T ساخت خود ترکیه است که توان نشان گذاری سلاح‌های لیزری را نیز دارد. همچنین این مدل دارای سامانه ناوبری بر اساس چی پی اس ساخت ترکیه است که همه سامانه‌های نام برد ساخت شرکت ترکی اسلسان است.