جناب آقای دکتر سیدجواد میراسماعیلی
ریاست محترم دانشگاه علوم پزشکی ایران
با سلام
عمیقا از خواندن نامه شما خوشحال شدم. فارغ از محتوای یادداشت شما، این اولین بار است که از آغاز روند درمان در اسفندماه، توسط یک مقام مسئول در حوزه بهداشت و درمان مورد خطاب قرار گرفته‌ام و لازم دیده شده توضیحاتی به بنده ارائه شود، حتی در باب ناسپاسی‌ام. خدا می‌داند تعداد کلماتی که در طول این مدت در توضیح بیماری پدرم از تیم پزشکی شنیدم از تعداد کلمات نامه شما کمتر است. هر چند آخرین جمله یادداشت شما را تقریبا هر روز از تیم پزشکان نیز شنیدم. «صبوری کنید و از قضاوت‌های عجولانه و غیرکار‌شناسی بپرهیزید.»
دیگر هیچ عجله‌ای در کار نیست. هرچقدر که بخواهید فرصت دارید تا کار‌شناسی کنید. می‌خواهید ادامه بررسی را به بعد از تعطیلات تابستان آغاز موکول کنیم؟ یا بعد از تعطیلات نوروز سال آینده؟ واقعا دیگر فرق چندای نمی‌کند. ما جز صبر دیگر کاری نداریم.
نوشته‌اید بیش از سی بار معاون درمان دانشگاه را مامور رسیدگی و بررسی درمان آن استاد کردید. با نظام پزشکی کشور آشنایی چندانی ندارم اما در نظام‌های کارآمد معمولا یک بار ماموریت داده می‌شود و نه سی بار. همانطور که یک بار عیادت وزیر می‌توانست راه گشا باشد (و بود) و شش عیادت بعدی نبود. همانطور که این بیماری یک عمل جراحی نیاز داشت و نه چهار عمل.
در پایان مجبورم سوالی غیرکار‌شناسی کنم که البته شما نیز می‌توانید به سبک پزشکان محترم بیمارستان جم تند تند از پله‌ها پایین بروید و برای توضیح به همراه مزاحم و سمج بیمار وقت نداشته باشید. آن روز‌ها بار‌ها پرسیدم اگر تمام گرفتاری ما به خاطر نقص حالب است چرا اصلا از شر یک کلیه خلاص نمی‌شویم که باز پاسخ همان لبخند آشنا و نگاه متفرعن بود و آن جمله آشنا که «صبوری کنید و از قضاوت‌های عجولانه و غیرکار‌شناسی بپرهیزید.» اما سوال این روز‌ها: آقای دکتر ببخشید اصلا شما به دلیل فوت چه کار دارید؟ حتی اگر پرونده به پزشک قانونی هم سپرده شده بود، «مرگ» خارج از ایران رخ داده و پزشک قانونی مسئول بررسی دلیل آن نیست، همانطور که نظام پزشکی نیز مسئول بررسی خطاهای پزشکی در کشوری جز ایران نیست. پس لطفا از اظهارنظرهایی نظیر «ایشان نباید به فرانسه می‌رفت» پرهیز کنید و با تمرکز و دقت به بررسی عملکرد درمانی تا تاریخ چهارم تیر که ایشان در ایران بود بپردازید.
انتهای پیام/