به گزارش خبرنگار
حوزه افغانستان باشگاه خبرنگاران جوان؛ در طول تاريخ همواره در اثر جنگ، اشغال و خشونت‌های انسان‌های متاثر و متضرر از اين چالش‌ها و مشکلات، در پی امنیت اقدام به ترك خانه و كاشانه خود کرده‌اند. اين افراد از ترس اينكه مورد خشونت، تجاوز، قتل و غارت قرار گيرند، ترک وطن نموده و راهی كشورهاي دیگر می‌شوند. افغانستان یکی از کشورهایی است که سالهاست مردم آن از مصیبت‌های ناشی از خشونت و تروریسم رنج می‌برند و از روی اجبار قبول خطر کرده و از با روش‌های قانونی و غیرقانونی راهی کشورهای امن همسایه و گاهی فرامنطقه می‌شوند.
طبق آمار سال 2014 کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد، اتحادیه اروپا در سال گذشته میلادی به تقاضای 100000 پناهجو پاسخ مثبت داد. شمار پناهجویانی که در سال 2010 در کشورهای اتحادیه اروپا موفق به‌اخذ پناهندگی 80000 نفر بود.
خبرگزاری آسوشيتدپرس در این زمینه می‌نویسد: يوروستات (Eurostat) بخش آمار اتحاديه اروپا، روز 23 مارچ 2014 در لوکزامبورگ اعلام کرد که در طول سال گذشته ميلادی تعداد 401 هزار پناهجو در 30 کشور عضو اتحاديه اروپا ثبت شده‌اند. بنا به اين گزارش، اين تعداد نسبت به سال 2012 نزديک به 14درصد افزايش داشته است. در سال 2010 ميلادی 260 هزار پناهجو در کشورهای عضو اتحاديه اروپا ثبت شده بودند. بيشترين تعداد پناهجويان از افغانستان بوده‌اند که تعداد آنها 29 هزار نفر اعلام شده است. پس از افغانستان کشورهای روسيه، پاکستان و عراق قرار دارند.
بیشترین و کمترین پناهجوها به کدام کشور پناه می‌برند
بيشترين هجوم پناهجويان با 58 هزار و 300 نفر، به فرانسه بوده است. آلمان با 55 هزار و 700 پناهجو در رتبه دوم قرار دارد. در آلمان بيشترين پناهجويان از افغانستان و سپس صربستان و عراق هستند. اما به نسبت جمعيت کشورها، بيشترين تعداد پناهجويان در کشورهای مالت، لوکزامبورگ، سوئد، بلژيک و قبرس ثبت شده‌اند. در مالت به ازای هر يک ميليون نفر، پنج هزار و 500 پناهجو ثبت شده است. از سوی ديگر کشور کوچک ليختن‌اشتاين با 80 پناهجو کم‌ترين پناهجوی ثبت‌شده اروپا در سال گذشته را داشته است.
در سال 2014 جواب‌های منفی به تقاضاهای پناهندگی حدود ٪75 بود که سه چهارم جمعيت پناهجو را شامل می‌شود. همچنين در این سال به 30 هزار نفر حق پناهندگی اعطا شده است. 21 هزار نفر از متقاضيان پناهندگی نيز با اينکه پناهندگی نگرفته‌اند، اما به دليل آن که احتمال می‌رود درصورت بازگشت به کشورشان جان آنها در خطر قرار گيرد؛ مورد حمايت قرار گرفته‌اند اما از حق پناهندگی برخوردار نشده‌اند. يوروستات که دفتر آن در لوکزامبورگ است آمارهای خود را از هر کشور عضو اتحاديه اروپا جمع‌آوری می‌کند. اين نهاد همچنين آمار مناطق مختلف کشورها را نيز در دست دارد.
پناهنده كيست
اولين تعريفی كه از واژه پناهنده در اسناد بين‌المللی آمده است مربوط به كنوانسيون وضعيت پناهندگان در سال 1951 می‌باشد. اين كنوانسيون پناهنده را چنين تعريف می‌كند: « پناهنده كسی است كه به دلايل نژاد، مذهب، مليت يا عضويت در يك گروه خاص اجتماعی يا عقيده سياسی، ترس موجهی از آزار دارد و در خارج از كشور اصلی خود به سر می‌برد و به علت ترس از آزار قادر يا مايل به برخورداری از حمايت آن كشور يا بازگشت به آن نيست ».
بعدها در سال 1969 كنوانسيون منطقه‌ای سازمان وحدت آفريقا در مورد برخی جنبه‌های خاص مسائل پناهندگان در آفريقا به منظور عينی‌تر نمودن بعضی از ملاحظات تعريف زير را به تعريف كنوانسيون 1951 افزود:« هر شخصی كه به دليل تجاوز خارجی، اشغال، تسلط بيگانگان يا هر واقعه‌ای كه به طور جدی نظم عمومی تمام يا بخشی از كشور اصلی يا متبوع خود، وادار به ترك كشور اصلی برای يافتن پناهگاهی در كشور ديگری غير از كشور اصلی يا متبوع خود گردد.»
در سال 1984 يك گروه از نمايندگان دولتی، دانشگاهيان و وكلای برجسته و تراز اول از آمريكای لاتين در شهر كارتاهنای كلمبيا تشكيل جلسه دادند و آنچه را كه اكنون بيانيه كارتاهنا ناميده می‌شود تصويب نمودند كه علاوه بر ساير مسائل، مواد عينی‌تری را نيز علاوه بر تعاريف كنوانسيون 1951 دربر می‌گرفت. اين بيانيه موارد زير را نيز مشمول كنوانسيون 1951 دانست:
افرادی كه زندگی، امنيت يا آزادی آنها با خشونت شايع و گسترده، تعرض خارجی، درگيری‌های داخلی، نقض گسترده حقوق بشر يا ساير مواردی كه در نظم عمومی به طور جدی اخلال ايجاد می‌كنند مورد تهديد قرار گرفته است، كه اين تعريف هم مشابه تعريفی است كه در كنوانسيون سازمان وحدت آفريقا ديده می‌شود. هر چند كه اين بيانيه برای دولت‌ها لازم‌الاجرا نيست، اما كشورهای آمريكاي لاتين نيز اين تعريف را بعنوان موضوعی كاربردی بكار می‌برند و برخي ديگر اين تعريف را در قوانين داخلی خود گنجانده‌اند؛ كه البته اين دو تعريف اخير در قالب اقدامات منطقه‌اي برای حمايت از پناهندگان جای می‌گيرد و آن چيزی كه هم‌اكنون از جامعيت در بين كشورها برخوردار است همان تعريف كنوانسيون 1951 می‌باشد. هم اكنون تعداد 147 كشور عضو كنوانسيون 1951 می‌باشند.
چارچوب حقوقی نظام حمايت بين‌المللی از پناهندگان
اصولا اين وظيفه دولت‌هاست كه از اتباع خود حمايت كنند. اما هنگامی كه به هر دليل، دولتی از حمايت اتباع خود سر باز می‌زند و اين اتباع مورد نقض حقوق خود قرار می‌گيرند، ممكن است كه ترک وطن نموده و برای يافتن پناهگاهی امن وارد كشورهای ديگر گردند. در اين جاست كه جامعه بين‌المللی پا پيش می‌گذارد و به حمايت از اين افراد می‌پردازد تا حقوق اين افراد تضمين گردد. مجمع عمومی سازمان ملل متحد پس از جنگ جهانی اقدام به تاسيس كميساريای عالی پناهندگان ملل متحد نمود كه اين سازمان متولی رسيدگی به وضعيت پناهندگان می‌باشد.
البته گروه‌های حقوق بشری ديگری هم طرف همكاری اين سازمان می‌باشند، اما مسئول اصلی امداد رسانی به پناهندگان، كميساريای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد می‌باشد. اين سازمان فعاليت‌های خود را در چارچوب حقوق و استانداردهای بين‌المللی انجام میدهد كه اين فعاليت‌ها مبتنی بر اعلاميه جهانی حقوق بشر (1948)، كنوانسيون‌های 4 گانه ژنو (1949) و همچنين يك سری معاهدات و اعلاميه‌های بين‌المللی و منطقه‌ای الزام‌آور و غيرالزام‌آور كه به طور مشخص به نيازهای پناهندگان می‌پردازند می‌باشد.
كنوانسيون وضعيت پناهندگان (1951):
اين كنوانسيون پايه و اساس حقوق بين‌الملل پناهندگان را تشكيل میدهد كه حاوی تعريف پناهنده و حداقل معيار رفتار با پناهندگان است كه شامل افرادی كه قبل از اول ژانويه 1951 در نتيجه حوادثی كه در اروپا يا مکان‌های ديگر رخ داد، در خارج از كشور خود به سر می‌بردند، می‌شد. اما با وقوع بحران تازه پناهندگی در اواخر دهه 50 و اوايل دهه 60، نياز به توسعه قلمرو زمانی و مكانی اين كنوانسيون احساس گرديد كه منجر به طراحي و تصويب يك پروتكل برای انضمام به اين كنوانسيون گرديد.
پروتكل 1967 در مورد وضعيت پناهندگان چه می‌گوید
اين پروتكل همانطور كه فوقاً ذكر شد، مرتبط با كنوانسيون اما مستقل از آن است و محدوديت‌های زمانی و جغرافيايی كنوانسيون 1951 را از ميان برمی‌دارد و در مجموع به همراه كنوانسيون 1951 سه موضوع اصلی را تحت پوشش قرار میدهد كه عبارتند از:
1- تعريف اوليه پناهنده و همچنين شرايط پايان وضعيت پناهندگی
2- وضعيت حقوقی، حقوق و تعهدات پناهندگان در كشور پناهنده از جمله حق برخوردار شدن از حمايت اصل منع اعاده يا بازگشت قهری به كشوری كه حيات يا آزادی آنها در آن كشور در معرض تهديد خواهد بود.
3- تعهدات دولت‌ها شامل همكاری با كميساريای پناهندگان در اجرای وظايفش و كمك به وظيفه نظارت آن بر كاربرد كنوانسيون، دولت‌ها با الحاق به پروتكل موافقت می‌كنند كه غالب مواد كنوانسيون پناهندگان را در مورد تمام افراد تحت پوشش تعريف پروتكل از پناهنده اعمال نمايند. اين در حالی است كه اكثريت قريب به اتفاق دولت‌های عضو كنوانسيون، عضو پروتكل الحاقی نيز می‌باشند. در حال حاضر 144 كشور عضو پروتكل 1967 می‌باشند.
اين موارد نشان مي‌دهد كه كنوانسيون 1951 و پروتكل 1967 همچنان هسته مركزی نظام بين‌المللی حمايت از پناهندگان هستند. كنوانسيون 1969 سازمان وحدت آفريقا در مورد جنبه‌های خاص مسائل پناهندگان در آفريقا در پی مخاصمات پس از پايان دوره استعمار در آفريقا كه حركت‌های گسترده پناهندگان در سطح اين قاره آغاز شد. به همين دليل و برای پاسخگويی به نياز اين پناهندگان، كنوانسيون 1969 سازمان وحدت آفريقا در مورد جنبه‌های خاص مسائل پناهندگان آفريقا پای به عرصه وجود نهاد كه تا كنون تنها معاهده منطقه‌ای الزام‌آور حقوقی در مورد پناهندگان بوده است.
كنوانسيون سازمان وحدت آفريقا مبنای عينی‌تری از تعريف كنوانسيون 1951 برای پناهندگان ارائه میدهد (هركس به علت تجاوز خارجی، اشغال، تسلط بيگانگان يا وقايع برهم‌زننده نظم عمومی در تمام يا بخشی از كشور اصلی خود، وادار به ترك كشورش گردد). اين بدان معناست كه اشخاصی كه از آشوب‌های داخلی، خشونت گسترده و جنگ می‌گريزند حق دارند صرفنظر از داشتن ترس موجه از آزار، از دولت‌های عضو اين كنوانسيون درخواست پناهندگی نمايند.
پنج کشوری که حداکثر پناهندگان را جا داده‌اند
پاکستان: 2 میلیون نفر
ایران: 900هزار نفر
آلمان: 590هزار نفر
کنیا: 560هزار نفر
سوریه: 475 هزار نفر
کشورهایی که اکثریت بی‌خانمان شدگان داخلی را دارند
کلومبی: 4 میلیون نفر
جمهوری مردمی کنگو: 3 میلیون نفر
سوریه: 2 میلیون نفر
سودان:1/8 میلیون نفر
سومالی: 1/1 میلیون نفر
عراق: 1 میلیون نفر
راه‌‌های اتحاديه اروپا برای مقابله با بحران آوارگان
سوال ذهنی اين روزهای مقامات اروپايی در يک جمله خلاصه می‌شود: کشورها چگونه می‌توانند به پناهجويان کمک کنند؟
تقسيم 160 هزار پناهجو در سراسر اروپا
ژان کلود يونکر، رئيس کميسيون اروپا در حال بررسی برنامه‌ای است که براساس آن 160 هزار آواره که وارد ايتاليا، يونان و مجارستان شده‌اند را در تمامی کشورهای اتحاديه اروپا پراکنده کند، حتی اگر اين کشورها تمايلی به پذيرفتن آنها نداشته باشند. يکی از مقامات اتحاديه اروپا پيشتر اعلام کرده بود: سياست‌ها تغيير کرده‌اند؛ اکنون مخالفان با ورود پناهجويان در اقليت قرار دارند. آلمان، فرانسه و ايتاليا با وجود مخالفت کشورهايی چون بلغارستان، رومانی و اسپانيا با اين طرح موافقند. با اين حال گفته می‌شود اين طرح در جلسه 14 سپتامبر وزرای کشور اعضا به رای گذاشته خواهد شد.
در همين حال انگليس، دانمارک و ايرلند صراحتاً اعلام کرده‌اند که هيچ پناهجويی را حتی به اجبار اتحاديه اروپا نخواهند پذيرفت. با اين حال يونکر به تلاش‌های خود برای متقاعد کردن دولت‌ها جهت پذيرش پناهجويان و پراکنده کردن آنها در سراسر کشورهای اتحاديه ادامه خواهد داد. وی پيشتر پيشنهاد داده بود که کشورهای اتحاديه اروپا هرکدام 40 هزار مهاجر و آواره را پناه دهند.
خريد يک جزيره براي اسکان پناهجويان
نقيب ساويريس، ميلياردر مصری پيشتر در مصاحبه با خبرگزاری فرانسه با پيشنهادی عجيب به حل اين بحران آمد. وی پيشنهاد کرد، برای اسکان پناهجويان به صورت موقت تا پيدا کردن يک راه‌حل نهايی يک جزيره در دريای مديترانه خريداری شود. ساويريس با وجود اينکه ابتدای امر خودش نيز پيشنهادش را «ديوانه‌وار» توصيف کرد. بعدتر آن را عملی خواند و خطاب به ايتاليا و يونان گفت: شما چندين جزيره بی‌سکنه داريد و می‌توانيد صدها هزار پناهجو را در يکی از آنها به صورت موقت جای دهيد، سپس استخدام آنها برای ساختن خانه، مدرسه، دانشگاه و بيمارستان در اين جزيره را آغاز کنيد.
راه‌حل استراليايی
تونی ابوت، نخست‌وزير استراليا سياستی خشن پيشنهاد داده است و آن متوقف کردن قايق‌های حامل پناهجويان و مهاجران در درياست پيش از آنکه آنها به کشور برسند. خود استراليا نيز تقريباً با سياست مشابهی ورود پناهجويان به کشورش را ممنوع کرد و به جای آن آنها را در مراکزی در سواحل نگهداری می‌کند؛ جايی که به آنها گزينه‌ای برای استقرار در کامبوج ارائه می‌شود. ابوت معتقد است پيروی اروپا از اين نمونه تنها راه توقف يورش پناهجويان و آوارگان به درياست. به همين دليل بسيار ضروری است که کشورهای اروپايی سياست‌های بسيار شديدی اتخاذ کنند تا به قاچاق انسان در سراسر دريای مديترانه خاتمه دهد. برخي از سران اروپايی از اين طرح حمايت کرده‌اند.
کمک‌های بيشتر
استفن اوبرين، رئيس امور کمک‌های سازمان ملل از کشورهای ثروتمند خواسته تا کمک‌های بين‌المللی خود را بيشتر کنند تا پناهجويان برای امنيت بيشتر مجبور به ورود به اروپا نشوند.
مثل آلمان باشيد و بيشتر به مردم کمک کنيد
آلمان درهای خود را به روی پناهجويان باز کرده و صدراعظم آلمان، آنگلا مرکل اعلام کرده است که تمامی پناهجويان سوری مقدمشان برای ماندن در آلمان مقدم است. اين کشور در سال 2011 و همزمان با آغاز جنگ در سوريه 2700 درخواست پناهندگی دريافت کرد. در سال جاری اما درخواست‌های پناهندگی به 42هزار نفر افزايش يافته است. اين کشور در سال 2014، 40هزار درخواست پناهجويی تنها از سوی سوری‌ها دريافت کرده بود و به 32هزار از نفر آنها پاسخ مثبت داد. آلمان در مجموع بين سال‌های 2011 تا 2014 به 38هزار سوری؛ پناهندگی داده است.
انتقال هوايی پناهجويان به مقصد برای کاهش خطر جانی آنها در دريا
براساس کنوانسيون ژنو، اروپا موظف است تا از تمامی افرادی که به دليل آسيب‌های نژادی، مذهبی، ملی و عضويت در گروهی خاص يا داشتن عقيده سياسي مخالف به صورتی رانده شده‌اند، حمايت کند. بر اين اساس يکی از ايده‌ها برای حفظ جان پناهجويان و کاهش خطر جانیي آنها در سفرهای دريايی انتقال هوايی آنها به پايگاه‌های پناهندگی موقت است تا اينکه پرونده‌های آنها مورد بررسي قرار گيرد. برخی تحليلگران معتقدند انتقال هوايی اين پناهجويان کم‌هزينه‌تر خواهد بود و خطر کمتری دربر دارد.
متد ميشل
اندرو ميشل، وزير توسعه بين‌المللی سابق انگليس پيشنهاد کرده است تا اين مشکل از ريشه حل شده و نيروهای زمينی آن برای حفاظت وارد خاک سوريه شوند. وی در گفت‌وگو با B.B.C در اين باره گفته بود: ما به تلاش گسترده ديپلماتيک در سطح جهانی نياز داريم تا بتوانيم مناطق امنی ايجاد کنيم. شايد صلاح نباشد که انگليس نيروهای زمينی خود را در سوريه مستقر کند ، اما به هر حال اين گزينه‌ای است که ما بايد آن را بررسی کنيم و متوجه باشيم که اين يک برنامه تهاجمی نخواهد بود؛ بلکه يک اقدام دفاعي است.
ميشل ادامه داد: ما درباره يک گروه بين‌المللی صحبت می‌کنيم که از نيروهای کشورهايی چون اردن، مصر و ساير کشورهای منطقه تشکيل شود. مهم اين است که اين گروه بايد ظرفيت گسترده‌ای برای دفاع از خود و کسانی داشته باشند که در خطر هستند. اما اين گروه قرار نيست به کسی حمله کند و تنها از مردم دفاع مي‌کند.
اتباع افغانستان بیشترین طول مدت عنوان پناهنده در جهان را دارند
مهاجران افغان به طور میانگین دارای بیشترین طول مدت عنوان پناهنده در جهان هستند. این نکته را آنتونیو گوترش، رئیس کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد هنگام بازدید از اردوگاه پناهندگان افغان در پاکستان اعلام کرد. آقای گوترش گفت برخی از پناهندگان افغان در پاکستان از سی سال پیش تاکنون چندین بار اقامت خود به عنوان پناهنده را تمدید کرده‌اند. در ایران نیز وضع پناهندگان افغان از این حیث بهتر از پاکستان نیست. بیشتر پناهندگان افغان در ایران تا آخر عمر نمی‌توانند از حقوق یک شهروند عادی برخوردار شوند. آقای گوترش به عنوان چاره به جامعه بین‌المللی توصیه کرده است که به دولت افغانستان در تلاش برای بازگشت پناهندگان افغان به کشورشان کمک کنند.
به طور کلی، هر فرد پناهجو پس از خروج از کشورش و ورود به کشور دیگر، می‌تواند به دفاتر پناهندگی سازمان ملل در کشور جدید مراجعه کرده و برای ورود مجاز و پناهندگی در یک کشور ثالث درخواست بدهد. سازمان ملل نیز مختار است تا این تقاضا را رد یا قبول کند. در صورت قبولی درخواست پناهجو توسط سازمان ملل، کشور میزبان سوم به او معرفی می‌شود. پس از آن پناهجو باید به کشور تعیین شده برود و در آنجا درخواست جدید پناهندگی خود را ارائه کند. این رویه در کمیساریای عالی پناهندگان «اسکان مجدد» نامیده می‌شود.
آخرین سند اسکان مجدد کمیساریای عالی پناهندگان که به تازگی منتشر شده نشان میدهد که در یک بازه زمانی ده ساله میان سال‌های 2005 تا ابتدای 2015، از میان متقاضیان از تمام کشورهای جهان که درخواست پناهندگی‌شان برای اقامت در یک کشور ثالث پذیرفته شده، تنها سه درصد تبعه افغانستان بوده‌اند. این بدان معناست که بیشتر اتباع افغانستان که اقدام به مهاجرت می‌کنند، از راه‌هایی مستقل از کمیساریای عالی پناهندگان مقصد خود را برگزیده و درخواست پناهندگی کرده‌اند.
به موازات تلاش‌های کمیساریای پناهندگان برای بازگرداندن پناهندگان افغان به کشورشان بعد از استقرار تدریجی ثبات نسبی از چند سال پیش به این سو، اراده‌ای ملی نیز در افغانستان برای این کار شکل گرفته است، اگر چه تاکنون توفیق چندانی در این کار حاصل نشده است. «وزارت امور مهاجرین و عودت‌کنندگان» به طور مشخص وظیفه تشویق و ترغیب افغان‌های کوچیده و آوارگان (بی‌جاشدگان) به کشورشان را بر عهده دارد، اما آمارهایی که این وزارتخانه منتشر کرده حکایت از عدم پیشرفت کافی در این زمینه دارد.
بالغ بر 70 کشور میزبان افغان‌ها است
سفیر جمهوری اسلامی افغانستان در ایران درهمین باره گفته است که امروز در بیش از ۷۰ کشور دنیا مهاجران افغان داریم که عمده آنها در ایران و پاکستان هستند. نصیر احمد نور اضافه می‌کند باید از مهمان‌نوازی برادران ایرانی قدردانی کرد که بیش از ۳ دهه پذیرای برادران افغانستانی بوده‌اند. وی با بیان اینکه ایران و افغانستان در محیط بین‌المللی امروز مطمئن‌ترین دوستان یکدیگر هستند افزود: با ظرفیت‌هایی که در دو کشور وجود دارد روابط بین دو کشور رو به جلو است و در ۱۳ سال اخیر سالی را سراغ نداریم که رئیس جمهور دو کشور با هم دیدار نکرده باشند و هیئت‌های متعددی بین دو کشور در رفت و آمد هستند.
سفیر افغانستان در ایران تصریح کرد: مردم افغانستان نزدیک به چهار دهه است که با ناملایمات جنگی مواجه هستند و امروز در بیش از ۷۰ کشور دنیا مهاجران افغان داریم که عمده آنها در ایران و پاکستان هستند.
مهاجران تحصیلکرده افغان، سرمایه انسانی افغانستان
احمد نورعنوان کرد: البته مهاجرت کار ساده‌ای نیست؛ چرا که باید خانه و کاشانه خود را ترک کرده و به سوی سرنوشتی مبهم حرکت کنید؛ اما هنگامی که ضرورت پیش بیاید چاره‌ای نیست. وی ادامه داد: امروز آمریکا به آن دلیل قدرتمندترین کشور از نظر علم و توانمندی است که این کشور را مهاجران کشورهای دیگر ساخته‌اند به عبارتی آنها آغوش خود را برای مغزهای متفکر باز کرده‌اند.
سفیرکبیر افغانستان در ایران می‌افزاید: جوانان ما بخصوص نسل به دنیا آمده در دوران مهاجرت از فرصت‌های پیش رو استفاده کرده‌اند و اکنون قشری تحصیلکرده سرمایه انسانی افغانستان هستند که در آینده به کشور خود بازمی‌گردند و از سرمایه طبیعی دست نخورده کشور خود خلق ثروت می‌کنند. احمد نور تأکید کرد: دشمنان افغانستان می‌خواهند این کشور را از نخبگان خالی کنند و امروز خوشبختانه ایران به دستور مقام معظم رهبری دروازه‌های علم و تحصیل را به روی فرزندان مهاجر باز گذاشته است؛ لذا باید از این فرصت استفاده کرد.
وی اظهار داشت: از این دستور اسلامی، انسانی، هوشمندانه و دوراندیش مقام رهبری ایران که فرزندان افغان چه مجاز چه غیر مجاز باید در مدارس ثبت‌نام شوند و تحصیل کنند سپاسگزاری می‌کنیم؛ دستوری که جاودانه و در تاریخ ماندگار است. وی افزود: خدا را شاکریم که فرزندان افغان در ایران توانسته‌اند پیشرفت علمی داشته باشند و با بازگشت به کشور خود مایه افتخار و سازندگی باشند.
حضور افغان‌ها در ایران
در سال 2014 بیش از 3 میلیون پناهنده افغان در ایران زندگی می‌کردند که فقط 800 هزار نفر از آنها به عنوان مهاجر قانونی ثبت‌نام کرده‌اند و بقیه به صورت غیرقانونی در ایران زندگی می‌کنند. اکنون این میزان طبق گزارش کمیساریای سازمان ملل در امور پناهجویان به 950 هزار مهاجر قانونی رسیده است. آمار رسمی پاکستان هم نشان از این دارد که 1/5 میلیون پناهنده ثبت‌نام شده و حدود یک میلیون پناهنده به صورت غیرقانونی در اینجا زندگی می‌کنند.
گزارش از حمیدرضا قربانی
انتهای پیام/