به گزارش خبرنگار
حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ «ای کاش گل سرخ نبود» اثر منیژه آرمین است. نام رمان از ترانه ای تركی و قدیمی گرفته شده است كه در آن گفته می شود ای كاش گل سرخ نبود / زرد و پژمرده هم نمی شد/ ای كاش این جدایی و مرگ/ هیچ كدامشان نبودند.
رمان «ای کاش گل سرخ نبود» یک شعر بلند تغزلی است. این رمان در آغاز، مخاطب را با خود به آسایشگاه زنان سالمند می‌برد که مرگ را انتظار می‌‌کشند. در میان آنها اما «گللر» نمی‌خواهد بمیرد و انبوهی خاطره از گذشته‌هایی خاک‌گرفته دارد که در نظر دیگران وهم و خیال می‌آید. با این همه نویسنده‌ای از راه می‌رسد و با او همسفر می‌شود تا بروند به دور‌های دور. حالا «گللر» از دلدادگی‌اش می‌گوید به مهدی، پسر نظامی سید میرزا مهاجر. خانواده و خاصه پدرش مخالف این وصلت هستند، اما گللر نفرین پدر را به جان می‌خرد و با مهدی می‌رود.
شوهر نظامی‌اش که دستی بر موسیقی و شعر و خوشنویسی دارد، او را با خود می‌برد به سرزمین‌های ناشناخته، به میان ترکمن‌ها. اواخر حکومت رضا شاه است و نسیمی از مدرنیزاسیون وارداتی به کشور وزیده است. مهدی هم از گللر می‌خواهد که حجاب از سر بردارد و با مردان معاشرت کند. اما کمی بعد تر خبر می‌رسد که حاج حسن پدر گللر از غصه شنیدن این اخبار درباره دخترش مرده است. بعد مهدی به طرز مشکوکی کشته می‌شود، اما سپهر از او به یادگار می‌ماند. روزگار طوفان‌های سیاسی است. برادر گللر که نامش را از «ولی» تغییر داده به «مانی»، در روزنامه «طوفان» قلم می‌زند. مانی خواهرش را هم وارد تشکیلات حزب توده می‌کند. اما درست وسط اجرای یک نمایش خبر می‌رسد که سپهر از پشت بام افتاده و درگذشته. گللر مدت‌ها آشفته‌حال و پریشان است اما با ازدواجی دیگر دوباره سامان می‌گیرد.
مهم ترین ویژگی رمان استفاده از زمان مندی است، یعنی زمان حال روایت كه با فعل زمان حال بیان شده در خانه سالمندان است، اما اصل رمان بازگشت به گذشته هایی است كه ماجرای اصلی رمان را بیان می كند. «ای کاش گل سرخ نبود» اثر منیژه آرمین در قطع رقعی با 380 صفحه از سوی انتشارات سوره مهر به چاپ رسید.
انتهای پیام/