اما غیبتی که به کفر منجر می‌شود، آن است که کسی غیبت مسلمانی را می‌کند، اگر به او گفته شود برای چه غیبت می‌کنی؟ می‌گوید: این غیبت نیست! و این نوع از غیبت کفر است چرا که غیبت حرام الهی و از گناهان کبیره شمرده می‌شود و این شخص آن را مرتبک شده و حلال می‌شمارد.
اما غیبتی که به نفاق می‌انجامد، آن است که کسی غیبت مسلمانی را بکند و نام او را نبرد، در حالیکه شنوندگان او را می‌شناسند و اما غیبتی که گناه و معصیت است، آن است که کسی مسلمانی را به چیزی غیبت کند که هر گاه آن شخص غیبت شنونده آنرا بشنود و به گوشش برسد ناراحت شود.
اما غیبتی که مباح و جایز است، غیبت امیر و حاکم فاسق ستمگر و شخص گنهکار بوده که علناً گناه می‌کند و حرمت خود و احکام الهی را نگه نمی‌دارد.
منابع:
1-امالی طوسی ص 405
2-وسائل الشیعه ج 16 ص 169
3- مواعظ العددیه ص 158، الفصل الثانی من الباب الرابع
4-آموزه‌های اخلاقی در کلام معصومین (ع) نوشته آیت الله مهدی مهدوی
انتهای پیام/