دکتر علی باجلان، عضو انجمن روان‌شناسی ایران درباره اختلال تنش‌زایی پس از حادثه در گفت‌وگو با خبرنگار
حوزه بهداشت و درمان گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران جوان اظهار کرد: اختلال تنش‌زای پس از حادثه، نوعی اضطراب در افرادی که حادثه‌ای را که برای اکثر مردم بسیار آزاردهنده و مضطرب کننده است تجربه کرده‌اند که افراد در مواجه با رویدادها یک نوع واکنش روانی از خود نشان می‌دهند. یک واکنش طبیعی است که شدت اختلالات روانی در این افراد خفیف است و مدت درمان آن‌ها 1 تا 2 روز به طول می‌انجامد و دسته‌ی دوم افرادی که واکنش‌های غیرطبیعی از خود بروز می‌دهند که علت آن پیش زمینه‌ها و پیش فاکتورهایی است که باعث شدت اختلال اضطرابی پس از حادثه می‌گردد که معمولا به آن اختلال تنش‌زایی پس از حادثه می‌گویند.
وی افزود: اختلال تنش‌زایی پس از حادثه پس از جنگ جهانی دوم شناخته شد به گونه‌ای که سربازان علائمی مثل اضطراب شدید و تکرار شدن صحنه‌های جنگ و صحنه‌هایی که در آن تروما یا حادثه‌ای رخ داده بود را از خود بروز می‌دادند که اصطلاح موجی شدن در میدان جنگ همان اختلال تنش‌زایی پس از حادثه است.
باجلان درباره علائم اختلال تنش‌زایی پس از حادثه گفت: یکی از علائم مهم اختلال تنش‌زایی پس از حادثه این است که فرد با قرار گرفتن در موقعیت‌های مشابه یا موقعیت اصلی، دچار اضطراب شدید می‌شود، گویا همان اتفاق دوباره تکرار شده است لذا موجب استرس شدید، تپش قلب، سردرد، احساس ناخوشایندی، اختلال در حافظه و تمرکز، بی‌خوابی و منزوی شدن می‌گردد.
این روانشناس درباره راه‌های درمان اختلال تنش‌زایی پس از حادثه اذعان داشت: سه روش کلی برای درمان اختلال تنش‌زایی پس از حادثه وجود دارد؛ اولین و رایج‌ترین راه درمان، درمان دارویی است که زمان مناسب برای استفاده از دارودرمانی زمانی است که فرد دچار اختلالات حاد روانی شده باشد لذا در این زمان همزمان با دارودرمانی از روش دیگر درمان که روش رفتاردرمانی یا درمان شناختی است، استفاده می‌کنیم که در روش رفتاردرمانی از رفتارهایی که باعث کاهش اضطراب و استرس می‌شود و روش‌های شرطی شدن و حساسیت‌زدایی منظم، برای شکستن تداعی حادثه استفاده می‌شود.
وی در پایان عنوان کرد: سومین روش درمان، روش حمایتی است که این حمایت یا از طریق اطرافیان فرد بیمار و با آموزش‌های مشاور و روانشناس صورت می‌گیرد و یا از طریق مراکزی که با کمک مددکار و افرادی که این بیماری را تجربه و آن را درمان کرده‌اند، مهارت‌هایی را به بیمار می‌آموزند که بتواند زودتر و راحت‌تر به اجتماع و زندگی عادی خود بازگردد.
انتهای پیام/