دکتر سیما فردوسی دکترای روانشناسی بالینی در گفتگو با خبرنگار حوزه بهداشت و درمان  گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان در مورد بیماری پرخوری روانی (بولیمی) اظهار کرد: وقتی افراد گرفتار مشکلات و مسائل روحی و روانی می‌شوند و تحت استرس زیاد قرار گرفته و سطح اضطراب آنها بالا می‌رود، هر یک از جنبه‌های رفتاری، روانی و جسمانی آنها تحت تأثیر قرار می‌گیرد که از جمله آن می‌توان به پرخوری روانی اشاره کرد. 

این روانشناس بالینی افزود: افرادی که به بیماری پرخوری روانی مبتلا هستند، در زمان استرس بیش از حد معمول می‌خورند این در حالی است که خود هم اظهار سیری می‌کنند لذا موجب افزایش وزن در این افراد گردیده که خود باعث ایجاد نگرانی در فرد می‌شود. 

وی در مورد منشاء پرخوری گفت: هر پرخوری منشأ روانی ندارد گاهی ممکن است بیماری‌های جسمی مثل دیابت یا استفاده از بعضی داروها و عوارض جانبی آن مثل داروهای بیماران دیابتی و کورتن ایجاد پرخوری کند. پس فرد با مراجعه به روانشناس و انجام بررسی‌های لازم می‌تواند به منشأ پرخوری پی ببرد.

فردوسی درخصوص علائم این بیماری روانی عنوان کرد: پرخوری اغلب با افسردگی و اضافه وزن همراه است در بعضی از انواع افسردگی مثل افسردگی دوقطبی، بیمار دچار پرخوری و اضافه وزن می‌شود.

بنابراین پرخوری، افزایش وزن و افسردگی در ارتباط با یکدیگر هستند.

وی درباره راه‌های درمان پرخوری روانی اذعان داشت: افراد مبتلا به پرخوری روانی در گام نخست باید به یک روانشناس بالینی مراجعه کنند. روانشناس با ارزیابی سابقه زندگی و حوادث و مسائل مهم زندگی فرد و وضعیت روحی روانی بیمار، بهترین راه درمان را انتخاب می‌کنند. روانشناس با صحبت کردن با بیمار می‌تواند نوع تفکر او را تغییر دهد و در صورتی که به مصرف دارو احتیاج باشد بیمار را به یک روانپزشک ارجاع می‌دهد و در نهایت فرد با احساس آرامش و راحتی بیشتر می‌تواند رفتار پرخوری خود را کنترل کند.

این عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی در پایان درباره رفتار افراد با بیماران مبتلا به پرخوری روانی گفت: رفتار با بیماران مبتلا به پرخوری روانی باید آگاهانه و شناخته شده باشد و رفتارهای خصمانه و طعنه آمیز و همچنین رفتارهای تهدید و تحقیر کننده اوضاع را بدترخواهد کرد.اطرافیان بیمار باید با او صحبت و برای کمک به او اعلام آمادگی کنند تا بیمار به آنها اعتماد کند. از جمله رفتارهایی که اطرافیان می‌توانند برای کمک به بیمار انجام دهند، ترغیب و تشویق بیمار برای مراجعه به روانشناس و ایجاد فضای امن و آرام زندگی برای او می‌باشد.

انتهای پیام/