رؤسای فدراسیون‌هایی که در آستانه خداحافظی هستند

به گزارش گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران، بازی‌های آسیایی اینچئون به پایان رسید اما هنوز صحبت از پس‌لرزه‌های آن برای روسایی که برنامه‌هایشان جواب نداده است یا اصلا برنامه‌ای نداشته‌اند هست.

صحبت‌های اخیر وزیر ورزش و جوانان در بررسی عملکرد فدراسیون‌ها در مسابقات آسیایی نشان از به پایان رسیدن صبر نفر اول ورزش کشور دارد.

فدراسیون دوومیدانی و جودو به اضافه فدراسین وزنه برداری عملکردشان برخلاف انتظار بوده است و این موضوع حتی برای آنها که کارشناس ورزش هم نیستند محرز است که حضور این ورزشکاران در کره جنوبی همراه با نتایج ضعیفی بوده که به اعتقاد ما هم می‌بایستی توسط مرجع ورزش کشور به چالش کشیده شود.

تیم دوومیدانی کشورمان جدای از طلای احسان حدادی که آن هم مشخص است با اردوهای شخصی و تلاش شبانه‌روزی خودش بدست آمده است، تنها یک مدال نقره توسط لیلا رجبی کسب کرد، اگرچه برخی‌ها او را یک استعداد خارجی می‌نامند اما ما معتقدیم که وی یک ایرانی و تنها مدال‌آور یکی از رشته‌هایی است که بیشترین مدال را در بازی‌های آسیایی و المپیک دارد.

21 ورزشکار در دوومیدانی به مسابقات اینچئون اعزام شدند که در یک حساب کارشناسی اگر عملکردشان موفق بود به هیچ عنوان قزاقستان در جدول مدال‌ها حریف ما نبود.

به هرحال دوومیدانی انتظارات وزیر ورزش را برآورده نکرده است و همین موضوع باعث شد علیرغم اینکه هنوز اعلام رسمی در مورد برکناری رئیس فدراسیون و تغییر ساختار در این رشته مدال‌آور نشده است اما صحبت‌های وزیر ورزش و جوانان شاید به این موضوع ختم شود که البته در این مورد اکثریت کارشناسان هم معتقدند که حق با نفر اول ورزش کشور است.

در بحث فدراسیون جودو نیز آنقدر عملکرد جودوکاران ضعیف بوده که حرفی برای گفتن نداریم و البته می‌دانیم سخت‌ترین حریفان ایران در رشته جودو در آسیا وجود دارد و باید به این نکته توجه کرد اما مگر ما هم آسیایی نیستیم؟!

جودو در چند سال اخیر علاوه بر حاشیه‌ها و مشکلاتی که دارد عملکرد مناسبی نداشته و اینچئون هم بارزترین رقابت‌ها بود که جودو می‌توانست از آن استفاده کند و این فرصت را از دست داد.

و اما در مورد وزنه‌برداری، کسب تنها یک مدال طلا و یک مدال نقره توسط این رشته اگرچه به ایران در رده‌بندی جدول مسابقات اینچئون کمک کرد اما این انتظاری نبود که از رضازاده و شاگردانش می‌رفت. به هرحال طلای بهداد سلیمی و نقره یا برنز کیانوش رستمی قابل پیش‌بینی بود اما به نظر می‌رسد در بقیه اوزان فدراسیون وزنه‌برداری هنوز نتوانسته روی بقیه استعدادهای وزنه‌برداری که البته بی‌شمار هم هستند حساب ویژه‌ای باز کند.

البته شاید به واسطه اسم حسین رضازاده و محبوبیت وی، ترکش‌های کمتری نصیب این فدراسیون شود اما به هرحال بی‌نصیب هم نخواهند ماند.

در مورد دیگر رشته‌های ورزشی که البته توقعی هم از آنها نمی‌رفت مثل بدمینتون که اصلا بدون مربی و به صورت حمایتی از سوی کمیته ملی المپیک فقط برای کسب تجربه اعزام شده بود و برخی رشته‌های دیگر...

معتقدیم که وزیر ورزش و جوانان از صبر و حوصله بالایی برخوردار است و به دلیل شناخت علمی از ورزش، تمامی احتمالات را در نظر می‌گیرد اما  صبر وزیر هم در حال به پایان است چرا که برخی رشته‌ها توجیه علمی هم برای این ناکامی ندارند و ای کاش فرهنگ استعفا زودتر در بین ورزشی‌ها جابیفتد تا کار به شکایت و شکایت بازی و برکناری و تعلیق و جوامع جهانی کشیده نشود.

البته در پایان باید گفت شاهکار کاروان ایران تیم ملی امید بود که کماکان با مربیگری وینگادا و جواب‌های طناز کفاشیان به کار خود ادامه می‌دهد.

انتهای پیام/