به گزارش
خبرنگار اقتصادی باشگاه خبرنگاران؛بخش رانکوه آخرین بخش شرقی استان گیلان است . از شمال به دریای خزر ، از شرق به تنکابن مازندران ، از جنوب به رودبار الموت و رودبار حسینقلی خانی یا رودبار محمد زمان خانی و از غرب به دیلمان و لاهیجان محدود می شود . حد اصلی رانکوه در مشرق دریاسر بوده است . اما حدود صد سال است که لنگرود و دهکده های اطراف آن از لاهیجان جدا شده و به رانکوه ملحق شده است . از آن وقت تا امروز این بخش به نام رانکوه و لنگرود خوانده می شود .
پهنای آن از کناره های لنگرود تا رودسورخانی که مازندران را از گیلان جدا می کند ، چهل چهار کیلومتر و درازای آن از مصب پلرود تا گردنه ی گون کل پنجاه و سه کیلومتر است زمین هموار و دشت آن ، از پای ارتفاعات تا کناره ی دریای خزر در امتداد املش نوزده تا بیست کیلومتر در نزدیکی سامان مازندران به سه کیلومتر می رسد و اراضی کوهستان آن شامل اشکور و سمام و شاهجان است .
شهر رانکوه در بخش رانکوه شهرستان املش واقع گردیده و مختصات جغرافیایی آن 50 درجه و 13 دقیقه طول شرقی و 37 درجه و 2 دقیقه عرض شمالی است . از لحاظ موقعیت نسبی این شهر در منتها الیه بخش جلگه ای و ابتدای بخش پایکوهی شهرستان املش واقع گردیده و نسبت به سواحل دریای خزر نیز حدود 15 کیلومتر فاصله دارد . رودخانه کیارود در حاشیه بخش شرقی شهر به صورت شمالی – جنوبی جریان دارد .
شهر رانکوه از توابع شهرستان املش استان گیلان است . رانکوه نسبت به رشت ( مرکز استان گیلان ) حدود 73 کیلومتر فاصله دارد .
وضع توپوگرافی : شهر رانکوه در انتهای بخش جلگه ای و ابتدای بخش پایکوهی استان گیلان واقع گردیده ، بنابراین قسمتهایی از شهر شیبدار بوده و بقیه قسمت ها تقریبا مسطح و هموار هستند . بطور کلی اراضی بخش شمالی و تا حدودی مرکزی شهر همچنین قسمت کوچکی از بخش جنوبی دارای شیب تقریبا مناسب بوده ، در صورتیکه مابین قسمتهای مذکور ، راضی با شیب تند وجود دارد .
انتهای پیام/