به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از روزنامه هافینگتون‌پست، پیش از هرچیز باید به یاد داشت که ایران به عنوان یک بازیگر سیاست خارجی در نظر گرفته شده است. از این رو هدف قضاوت اوضاع داخلی این کشور نیست بلکه توضیح و درک واقعیت های ژئوپولتیک است. به علاوه گاهشمار آسیای جنوب غربی به شدت تحت تاثیر آینده افغاستان و مناطق اطراف آن پس از سال 2014 است. دیدگاه اروپا محور می تواند به این تفکر منجر شود که خاور نزدیک برای کشوری مانند فرانسه از آنچه در مرزهای منطقه که خاورمیانه و آسیای جنوبی خوانده می شود، اهمیت بیشتری دارد. اما در مورد دو مسئله در این منطقه اطمینان کامل وجود دارد؛ نخست ترس از آینده در برابر بی ثباتی های امنیتی، سیاسی، اقتصادی که در سطح منطقه ای قابل لمس است و اینکه هرگونه بی ثباتی در منطقه در ابتدا بر همسایگان افغانستان تاثیر خواهد داشت و پس از آن غرب را تحت تاثیر قرار خواهد داد. با مطرح بودن آینده افغانستان و فضای منطقه ای، نباید به ایران در چارچوب تنش های هسته ای فکر کرد بلکه باید این کشور را به عنوان نیرویی در نظر گرفت که قادر است به ثبات در عملیات نظامی آمریکا در افغانستان و پاکستان به عنوان یک عرصه عملیاتی واحد کمک کند.
به نوشته این روزنامه، در مورد همه مسائل مهم (ثبات افغانستان، مسائل مهاجرت، قاچاق مواد مخدر و تروریسم) ایران و غرب مواضع مشترک دارند. در واقع ایران پیش از آمریکا خطر " ملا عمر" را درک کرده بود. به طور کلی می توان به تعامل اساسی ایران در افغانستان از سال 2001 اشاره کرد. بیانیه "همسایه خوب" که در دسامبر سال 2002 میان ایران و افغانستان به امضا رسید احترام ایران به تمامیت ارضی افغانستان را به طور کامل تایید می‌کند. از سوی دیگر ایران به ویژه در غرب افغانستان کمک‌های اقتصادی قابل توجهی کرده است. ایران در این منطقه بیمارستان و مدرسه ساخت و امکان استفاده از برق را برای 350 هزار افغان میسر ساخت. ساخت جاده هرات نیز از دیگر اقدامات ایران است. اگر ایرانی ها بخواهند می توانند زندگی را برای نیروهای خارجی بسیار مشکل کنند اما هرگز چنین کاری نکرده است. حتی نیروهای ناتو نیز از این مسئله آگاهند. با این حال، بلافاصله پس از کمک های ارزشمند ایران در مقابله با نیروهای طالبان، جرج بوش رییس جمهور پیشین آمریکا در بیست و نهم ژانویه سال 2002در سخنرانی خود ایران را در کنار عراق در دوران صدام حسین در محور شرارت جای داد. اما چرا؟
نخستین دلیل گسترش برنامه هسته ای ایران بود. دلیل دیگر نیز هیچ ارتباطی با القاعده و حتی تنش های خاورمیانه نداشت بلکه مربوط به رسوایی کارین آ بود. کارین آ کشتی مملو از سلاح بود که توسط اسرائیل توقیف شد و به نظر می رسید این سلاح ها باید به مقامات اسرائیلی تحویل داده می شد. با این حال شماری از روزنامه نگاران اسرائیل که از سوی روزنامه هاآرتص اسرائیل نیز مورد حمایت قرار داشتند در مورد این اتهام تردید نشان دادند. این منابع تلاش می‌کردند اثبات کنند که بارگیری این محموله در منطقه آزاد تجاری کیش ایران(!) صورت گرفته است.
به نوشته این روزنامه آمریکایی، دلایل قرار دادن ایران در محور شرارت بسیار بی‌اهمیت بودند و همه را به شدت بهت زده کرد. برای یک ایرانی قرار گرفتن ایران در کنار کشور صدام حسین، به عنوان کشوری مهاجم که در جنگ علیه ایران از گاز خردل و سارین استفاده کرد، تنها یک توهین محسوب می شود. در طول جنگ ایران و عراق به دلیل حملات شیمیایی عراق بیست هزار تن از سربازان ایرانی کشته و صد هزار تن زخمی شدند. مطلب خنده دار این است که طبق اطلاعات آرشیو ملی آمریکا که هم اکنون در دسترس قرار گرفته است استفاده وحشیانه از این سلاح ها در آن زمان از سوی آرمیکا قابل قبول توصیف شده بود! همچنین مشخص شده است که سیا در این حملات به صدام حسین کمک می‌کرد.
هافینگتون پست ادامه داد: جای دادن ایران و عراق در کنار هم در محور شرارت به همان اندازه که توهین آمیز بود، بی پایه و اساس هم بود. واقعیت این است که ایده "محور شرارت" که از اوایل سال 2002مطرح شد برای جنگ علیه تروریسم بسیار زیان بار بوده است. پس از حادثه یازده سپتامبر تنها یک محور برای مبارزه وجود داشت و آن محوری است که توسط القاعده و نیروهای طالبان تشکیل شده بود. از آنجا که جنگ واقعی علیه تروریسم، در برابر این دشمنان واقعا خطرناک برای ثبات بین المللی جدی گرفته نشد، غرب فرصت مناسبی را برای برقراری روابط صلح آمیز با ایران و ریشه کن کردن جهادگرایی فرا ملی از دست داد.
این روزنامه در پایان می‌نویسد: سال 2014 سالی بسیار مهم برای افغانستان است. طالبان با قدرت بازگشته است و تهدید القاعده همچنان وجود دارد. آمریکا و متحدانش نیز به دنبال ترک با افتخار افغانستان هستند. اما موقعیت جغرافیایی مانع از آن می شود که ایران هم منطقه را ترک کند. امروز هم مانند دیروز ایران در خط مقدم قرار دارد. بی اهمیتی به پرونده افغانستان اشتباه خواهد بود. پس از سال 2014، اهمیت به پرونده افغانستان می تواند به غرب اجازه دهد در طول زمان روابط دیپلماتیک مثبتی با ایران برقرار کند که درگیر پرونده هسته ای این کشور نباشد. همچنین این شرایط به آمریکا و اروپا کمک می کند تا در کنار ایران برای ایجاد ثبات در افغانستان موفق شوند. این کاری است که ناتو در انجام آن به تنهایی شکست خواهد خورد.
انتهای پیام/