آرشام مودبیان، صدابردار، طراح افکت و آهنگساز در گفتگو با خبرنگار حوزه موسیقی
باشگاه خبرنگاران گفت: موسیقی در همه‌ی رشته‌های هنری برای زیباسازی فضای آن اثر استفاده می‌شود.
وی افزود: در دیالوگ نمایشنامه حس‌هایی وجود دارد که می‌شود با نت‌نویسی آن فضاها را پر، حس‌ها را زیبا و اثر را جذاب کرد.
مودبیان در ادامه عنوان کرد: موسیقی در یک اثر هم می‌تواند باشد و هم نباشد که این بستگی به فضای آن اثر دارد. در هنر نمایش نباید موسیقی به اجبار در اثر جای داده شود و گاهی اوقات به جای موسیقی بهتر است از افکت برای فضاسازی استفاده شود.
این آهنگساز درباره‌ی حضور نوازندگان در صحنه تصریح کرد: این یک امر سلیقه‌ای است که به کارگردان مربوط می‌شود اما بعضی از نمایشنامه‌ها حضور نوازنده در صحنه را می‌طلبد مانند نمایشنامه‌های برشت زیرا وی با این امر در نظر داشت تا نمایش و موسیقی را به خاطر فضاسازی مورد نظرش جداگانه به اجرا در آورد.
این صدابردار درباره‌ی استفاده از موسیقی انتخابی اشاره کرد: از قدیم بین هنرمندان تئاتر به هیچ وجه موسیقی دراماتیک وجود نداشته، زیرا احساسشان این بود که با استفاده نکردن از آهنگساز از لحاظ مالی صرفه جویی کرده‌اند اما انتخاب موسیقی در صورتی که استفاده‌ی درست شود هیچ اشکالی ندارد ولی متاسفانه در ایران حقوق کپی رایت یک اثر رعایت نمی‌شود و هیچ اسمی از آهنگساز و نوازنده‌ی آن برده نمی‌شود.
مودبیان درباره‌ی تفاوت موسیقی دراماتیک و غیر دراماتیک افزود: این دو از منظر نت‌نویسی، نوازندگی و ساختار سازبندی می‌تواند فرق داشته باشد.
وی در ادامه اشاره کرد: موسیقی دراماتیک دارای تعریف نیست بلکه بیشتر دارای شکل و شمایل است به طور مثال آثار چاری چاپلین آثاری کمدی و طنز هستند اما موسیقی استفاده شده در آن غم‌انگیز و تراژدی است که آن نیز از شرایط اجتماعی جامعه‌ی فقیر آمریکا در آن دوره نشأت می‌گرفت.
مودبیان در نقد صنف موسیقی در خانه‌ی تئاتر عنوان کرد: خانه‌ی تئاتر و تمامی اصناف آن باید یک مجموعه‌ی بی‌کار نامید که فقط با حضور آن، اعضا به خود امید واهی می‌دهند زیرا این ارکان هیچ‌گونه خدماتی به اهالی تئاتر نمی‌دهد و تنها کار انجام شده توسط آن بیمه‌ی تأمین اجتماعی است.
این آهنگساز درباره‌ی چرایی رعایت نشدن حقوق معنوی آهنگساز در تئاتر تشریح کرد: در تئاتر هیچ‌گونه هم‌بستگی و وفاقی وجود ندارد به همین خاطر کارگردان احساس می‌کند مسئولیت همه‌ی عوامل بر عهده‌ی خود آنهاست.
وی عنوان کرد: من از کودکی در گروه "پیوند" بوده‌ام و کاملا سلیقه‌ی منیژه‌ی محامه‌ی را می‌دانم و همین طور وی نیز با تفکر و ایده‌های من آشنایی دارد.
مودبیان افزود: حتی وقتی که محامه‌ی متن را برای تصویب به مرکز می‌فرستد من قبل از تصویب متن ایده‌هایم را به وی گفته و درباره‌ی آن با هم صحبت می‌کنیم.
این مهندس صدا درباره‌ی جایگاه موسیقی در تئاتر گفت: در حال حاضر موسیقی در هنرهای نمایشی دارای هیچ جایگاهی نیست زیرا از طرف بچه‌های موسیقی تلاش و ذوقی که باید باشد وجود ندارد و ضمن اینکه در حال حاضر فقط قرار گرفتن اسم روی پوستر برای آهنگسازان مهم است تا شان و منزلت موسیقی دراماتیک.
مودبیان افزود: متاسفانه بی‌سوادی بین خواننده‌ها و گروه‌های موسیقی موج می‌زند و اصلا در زمینه‌ی فعالیت‌هایی که انجام می‌دهند اطلاعات ندارند. به طور مثال موسیقی که در ایران پاپ نام دارد اصلا پاپ نیست.
وی در ادامه گفت: ما حتی حاضر نیستیم که بدانیم سبک مورد نظری که کار می‌کنیم از کجا آمده در چه دوره‌ای کامل شده و الان جایگاهش کجاست و فقط می‌گوییم که سبک موسیقایی اثرمان منحصر به فرد است که این خود بی‌سوادی فرد معنی می‌گیرد.
این آهنگساز اشاره کرد: وقتی که خانم محامدی سووشون اثر سیمین دانشور را کار می‌کردند ایشان مهم بود که کسی آهنگسازی کار را انجام دهد که موسیقی تاریخی-ایرانی را بشناسد و این اثر را خوانده باشد و کامبیز روشن روان هردوی این خصوصیات را دارا بود.
مودبیان درباره‌ی ساخت آلبوم با اجرای کنسرت اشاره کرد: سال 89 یک بار این کار را انجام دادم ولی متاسفانه بازخورد مخاطب با این اقدام من زیاد خوب نبود چون من به بخش هنری اثر فکر می‌کردم اما گویا بخش تجاری اثر مهم‌تر است.
این آهنگساز گفت: سال 89 در راستای یک نمایش آلبومی را آماده کردم که کارهایی که برای همان اثر ساخته بودم را ارائه دادم که در کل شاید چند دقیقه از آن در نمایش استفاده شد. اما همان طور که گفتم بازخوردها زیاد راضی کننده نبود.
انتهای پیام/ ص