به گزارش گروه بین الملل باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از پایگاه «the conversation»، بر خلاف آنچه ممکن است از مبارزات ملت فلسطین تصور شود، زنان نقش فراوانی در مقاومت در فلسطین، خصوصا در غزه و کرانه باختری دارند.

پایگاه «the conversation» در یکی از گزارش‌های خود در این زمینه آورده است: ناظران خارجی تمایل دارند تا چهره غزه را به شکلی کاملا مردانه تصور کنند. به شکل یک نیروی شبه نظامی با ریش و یا مردی که در حال پرتاب سنگ به آن طرف فنس‌های موجود در مرز است؛ اما زنان فلسطینی چه در غزه و چه در کرانه باختری حضوری فعال به عنوان مبارزانی دارند که نه تنها علیه اشغال ناعادلانه به مبارزه برخاسته اند؛ بلکه به عنوان ستون فقرات جامعه‌ای تکه پاره شده و خسته از اشغالگری‌ها عمل کرده اند.

زنان از روز نخست در مبارزات ملت فلسطین به شکلی فعال عمل کرده اند. در دهه ۲۰ میلادی (دهه بیست قرن بیستم) آن‌ها دوشادوش مردان علیه به دست گرفته شدن کنترل کشورشان از سوی انگلیس‌ها اعتراض کردند. آن‌ها با تشکیل مؤسسات خیریه، تلاش می‌کردند خود را به شکل سیاسی نشان دهند.

پس از برپایی رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۴۸ اکثریت فلسطینی‌ها مجبور شدند تا از سرزمین‌های خود کوچ کنند و در اینجا نیز زنان به عنوان حامیان خانواده هایشان و نیز افرادی که مخزن این «داستان ملی» بودند، نقشی کلیدی بازی کردند. این مسأله‌ای حیاتی بود که فلسطینی‌ها آنچه به وقوع پیوست را فراموش نکردند و بر حق خود برای بازگشت به سرزمین مادری پافشاری کردند. زنان در این میان به عنوان حافظه‌ای تاریخی، خاطرات خود از فلسطین را یکی پس از دیگری به نسل‌های آتی منتقل کردند.

در دهه ۶۰ میلادی و با ظهور جنبش آزادی بخش فلسطین که تلاش‌های خود را بر بازگرداندن سرزمین‌های از دست رفته مادری متمرکز کرده بود، شماری از زنان به فعالیت‌های بیشتر نظامی روی آوردند. بطور مثال «لیلی خالد» چندین هواپیما را به نفع جبهه مردمی آزادی بخش فلسطین ربود و به چهره آشنای رسانه‌های غربی مبدل شد.

تصویری از لیلا خالد بر روی دیواری در بیت لحم

به مرور زنان شروع به درگیر شدن در سیاست رسمی فلسطین از طریق عضویت در گروه‌های سیاسی رسمی و اصلی فلسطینی کردند. به نوشته این گزارش، علی رغم آنکه فلسطینی‌ها آن زمان از لحاظ اجتماعی محافظه کار بودند و تلاش داشتند تا زنان و دختران خود را از رفتار‌هایی که شاید به نوعی غیر سنتی و خلاف عفت به شمار می‌رود، محافظت کنند، بسیاری از زنان جوان‌تر نوع جدیدی از آزادی را از طریق آموزش و بسیج سیاسی تجربه کردند.

پس از انتفاضه (خیزش) غیر خشونت آمیزی که در تاریخ ۱۹۸۷ آغاز شد، زنان و مردان و کودکان تلاش‌های خود را برای مقابله با سالها اشغالگری سرزمین هایشان یکپارچه کردند؛ همچنانکه آن‌ها دست به انجام اقدامات ابتکاری زدند. به طور مثال آن‌ها پس از بسته شدن مدارس، تأسیسات آموزشی جایگزینی را برای کودکان ایجاد کردند و یک اقتصاد مبتنی بر محصولات خانگی را جایگزین اقتصاد از دست رفته شان کردند. این در حالی است که این زنان همچنان به تظاهرات‌های عظیم ادامه می‌دادند.

در پایان این گزارش آمده است: در حالی که ممکن است استدلال شود مشارکت زنان در اقداماتی که خشونت آمیز محسوب می‌شود، ممکن است علامت آن باشد که آن جامعه راه خود را گم کرده است؛ اما حقیقت چیزی فراتر آن است. بسیاری از زنان فلسطینی نشان دادند اگرچه شاید جامعه آن‌ها سلاح‌های متعارف برای جنگ نداشته باشد، اما بجای آن این جامعه بر روی تمامی اعضای خود برای مشارکت و نیز آگاه ساختن جهان به آنچه که بر آن‌ها می‌گذرد، متکی است.

انتهای پیام/