همیشه با رشد حبابی مخالف بودم/ کار من در طبیعت شکار نادیده‌هاست!

به گزارش خبرنگار حوزه تجسمی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ نشست خبری نمایشگاه عکس‌های رضا کیانیان با عنوان «دچار آبی بی کران» در گالری آرت سنتر، واقع در باغ انجمن خوشنویسان، با حضور اصحاب رسانه برگزار شد. 

وحید ملک مدیر و بنیانگذار آرت سنتر در ابتدای این نشست در خصوص هدف از برگزاری این نمایشگاه عنوان کرد: نکته مهم در برپایی نمایشگاه‌ها، نمایش ابعاد مختلفی است که یک هنرمند در آن شایستگی دارد. رضا کیانیان هم در حوزه تجسمی، کارهای فاخری دارد که دیدن آن ها خالی از لطف نیست. از جهتی برگزاری چنین نمایشگاه هایی موجب رقم خوردن یک هم افزایی می شود که از این طریق می توانیم شاهد افزایش مخاطبان حوزه تجسمی باشیم. 

وی افزود: ما در سال گذشته با تلفیق هنر سعی در افزایش جذابیت های این حوزه کردیم و دوئت نقاشی با موزیکی که به همراه رضا یزدانی برگزار شد، از جمله آنهاست. این حوزه با توجه به افزایش تعداد گالری‌ها نسبت به سال گذشته، در کل پتانسیل گسترش یافتن را دارد و باید با چنین برنامه‌هایی به این امر کمک کنیم.

ملک در بخشی دیگر از صحبت‌هایش با اشاره به ارزش صعودی که آثار هنری در طول زمان پیدا می‌کنند، گفت: ما تا چند سال آینده وارد سال 1400 و یک سده جدید می‌شویم. من در طول چند دهه گذشته که در آمریکا گالری داری می کردم، به وضوح شاهد تغییر عجیب و غریب، قیمت و ارزش آثار هنری نسل یک دهه قبل بودم و با آمدن این دوره جدید، نوید این تغییر قیمت را می دهم. آثار هنری، تنها دارایی هستند که نگهداری آن هیچ هزینه و دغدغه ای ندارد و از بعد معنوی نیز، دیدن آن ها موجب آرامش  می شود. 

وی خاطرنشان کرد: فرهنگ سازی در حوزه مسئولیت اجتماعی و هم افزایی در هنر، از جمله مواردی است که موجب توسعه فضای هنرهای تجسمی می شود و این امر جزو مواردی است که رسانه ها در انعکاس و گسترش آن نقش بسزایی دارند.
 
رضا کیانیان، در بخشی از این نشست ابتدا از دوربین لوبیتل 20 گفت که در نوجوانی آن را با پول تو جیبی اش خرید و از آن به بعد دنیایش تغییر کرد.

وی در ادامه در خصوص برپایی نمایشگاه عکاسی‌اش اظهار کرد: من فکر می کنم هنر ذهن انسان را آبستن می کند و بعد هم ما مجبور به زایش آن هستیم و خوب قاعدتأ نمی خواهیم که آن بچه ناقص باشد. من هم در طول زندگیم، کارهای گوناگونی چون نویسندگی، کار باچوب و ... را تجربه کرده ام، اما فکر نمی کردم در عکاسی به این شکل جدی، نمایشگاه برگزار کنم.

من در طول چهار سال از پوست درختان عکاسی می کردم، تا اینکه در آمریکا دریچه ای به من باز شد، انگار درختان به من گفتند در ازای این تلاش تو، ما هم رازی را برایت نمایان می کنیم و در آن جا من درختی به اسم اکالیپتوس رنگین کمان را کشف کردم. در ادامه از آن عکس ها، بعد از این مدت نمایشگاه گذاشتم.

کیانیان پس از این درباره حرف و حدیث‌هایی که پیرامون استفاده از شهرت وی در فروش کارهایش مطرح می شود، بیان کرد: برخی می‌گفتند که کارهای من به خاطر شهرت و اسم است که فروش می‌رود و من هم بارها این را گفته ام که کلکسیونر هیچ وقت به خاطر شهرت عکس نمی‌خرد، بلکه به این امید است که آن هنرمند کارهایش ادامه پیدا کند تا شاهد صعود قیمتی و ارزش آنها باشد. من هم قرار بود هر دو سال یکبار نمایشگاه انفرادی برگزار کنم، اما این چندمین سالی است که به دلایلی بین این اتفاق فاصله افتاد.

وی تصریح کرد: خیلی‌ها به من ایراد می گرفتند که اصلأ تو چرا عکاسی می کنی! و پاسخ من این است که هر فیلم حدود 120 هزار فریم عکس است و من اگر حتی 50 هزار فریم هم در کار داشته باشم با احتساب سال هایی که کار کرده ام، می دانم که کمپوزیسیوم، مفهوم نور و ... چیست، چرا که در غیر این صورت نمی توانستم کارم را خوب بازی کنم.

این هنرمند همچنین از حرفی تعریف کرد که یک نفر به مرحوم کیارستمی در مورد او و استفاده از نامش گفته و کیارستمی هم در پاسخ بیان کرده که اگر این گونه هم باشد، او این اسم و شهرت را که از جوی آب نیاورده و برای آن زحمت کشیده است.

او در همین بین اشاره ای هم به کارت عضویتش در انجمن عکاسان ایران و عضویت افتخاری که بعدتر در ده روز با عکاسان از جانب انجمن به او اعطا شد، گفت و در ادامه از دو جایزه‌ای تعریف کرد که کیارستمی، تنها آنها را به دیوار زده بود؛ یکی جایزه‌ای بود که یکی از جشنواره‌های ژاپن بابت یک کار خطی گرفته بود و دیگری کارت عضویت در انجمن عکاسان را شامل می‌شد.
 
وی پیرامون حیطه کاریش در عکاسی نیز اذعان داشت: عکاسی من غالبأ از طبیعت است و تا به حال در استودیو نبوده است. در حیطه طبیعت نیز کار من شکار چیزهایی است که کمتر دیده شده و آن را خود طبیعت به من نشان داده است. 

کیانیان ادامه داد: در این نمایشگاه نیز 24 اثر وجود دارد که 12 کار با عنوان مرداب‌ها در ابعاد 180 در 130 را شامل می شوند و 12 عکس دیگر نیز با ابعاد 200 در 130 مجموعه کهکشان را در برمی گیرد. همه کارهای من تک ادیشن هستند اما این بار به جهت رساندن آنها به دست مردم دیگری که نمی خواهند هزینه زیادی را پرداخت کنند، تصمیم گرفتم تا آنها را روی کاغذهای با کیفیت در قطع 50 در 140 و قیمت پایین چاپ کنم.

شکل‌گیری این عکس‌ها موضوع دیگری بود که کیانیان درباره آن گفت: در مورد فضای کارهایم باید بگویم که من از نوجوانی عاشق کهکشان‌ها بودم و گاهی رو به آسمان می‌خوابیدم و گریه‌ام می‌گرفت که آخر این فضا تا کجا ادامه دارد! این علاقه ادامه داشت. من به کهکشان نرفتم و آخر آن ها به سراغم آمدند و من را به خودشان دعوت کردند. 

بازیگر سریال کیمیا، در ادامه این نشست از قیمت گذاری آثارش و نگه داشتن حد آن در یک رنج، در حراج ها گفت و افزود: کارهای من در حراج هایی چون کریستیز و ... به فروش رسیده است. حراج تهران نیز بستر مناسبی برای ارائه آثار هنری است و امیدوارم این جایگاه را در خاورمیانه نیز بدست آورد. در 4 سال اخیر کارهایم سیر صعودی داشتند و در نهایت من آن را روی 60 میلیون نگه داشتم؛ چون دوست ندارم چیزی مثل حباب یکدفعه بزرگ شود. این اتفاق حتی در مورد بازیگری و سینما هم صدق می کند؛ ترجیح من این بود که در آنجا هم اول جایزه نقش دوم را بگیرم و بعد اول، که همینطور هم شد.

او با اشاره به رویکردی که در آثارش دارد، اضافه کرد: به عقیده من در کار هنری باید یک جادویی نهفته باشد که هر وقت آن را می بینی، بخواهی کشفش کنی. من آدم رمانتیکی هستم و دوست دارم یک عشق، حس عمیق و ... در کار وجود داشته باشد. از سوی دیگر ما در این سال‌ها به شدت با کمبود رنگ مواجه بودیم و دل من برای نسل  جوان می سوخت، به همین جهت سعی کردم تا این عنصر هم در کارها وجود داشته باشد.

اما در این نشست یکی دیگر از موضوعاتی که کیانیان روی آن تأکید داشت، مسئولیت اجتماعی بود که وی حول آن بیان کرد: در سال های اخیر در ایران اتفاقات گوناگونی داشتیم که من را به آینده امیدوار کرد، آن هم بحث ها و گفتمان های مدنی است که روزبه روز بین مردم بیشتر می شود. قبلا این گفتمان به بحث کار خیر مثل تامین جهیزیه و یا داروی یک فرد نیازمند محدود می شد اما همه این ها فردی بودند و کاری که در جامعه نبود، وجود مسئولیت اجتماعی است. اینکه مثلا در جامعه کار ایجاد کنیم و راه را نشان دهیم. ما هرسال هزاران فارغ التحصیل رشته تئاتر، گرافیک و ... داریم که به جمع بیکاران می پیوندند و مسئولیت اجتماعی این است که آیا می توانی کمکی کنی تا عده‌ای از آن ها سرکار بروند؟ 



انتهای پیام/