یک رواشناس و آسیب شناس اجتماعی گفت:چشمان کودک به خلاء نگاه می کند چون قدرت بینایی و سیستم عصبی او هنوز کامل نیست و لبخند او نشانه ی احساسات و شادی اش نیست.
بدن ما زبانی مخصوص خود دارد و کلمات آن همیشه با محبت نیست و احتمال اینکه همه پل هارا خراب کند زیاد است اما افرادی با هوش احساسی بالا قدرت علایم غیرگفتاری را در ارتباطات میدانند و زبان بدن خود را کنترل میکنند.
امروزه معیارهای افراد برای ازدواج در مقایسه با قدیما زمین تا آسمان تغییر کرده است و دیگر برای ازدواج های سنتی رنگ و روی نمانده است تا جایی که بعضی افراد معیار های عجیب و غریبی برای ازدواج خود دارند.
در جریان بازی، نیروهای روحی و جسمی کودک؛ یعنی دقت، حافظه، تخیل، نظم و ترتیب، چالاکی و مهارت و … رشد می یابند و علاوه بر اینها بازی برای کودک محرک و انگیزه ای می شود در جهت کسب تجارب اجتماعی. بازی وسیله طبیعی کودک برای بیان «خود» است.