سفال روایتگر تاریخ مردمان هر سرزمین است و سبک زندگی آن‌ها را بر خود ثبت کرده است. سفالگری در ایران بنا بر یافته‌های از شوش و ری و کاشان و دامغان، نزدیک تخت جمشید و تپه سیلک نشان می‌دهد ایرانیان نیز از دیرباز از سفال و سرامیک استفاده می‌کرده اند. بر اساس یافته‌های سفالین در چهار منطقه اصلی در سفالگری پیش از تاریخ که شامل کوه‌های زاگرس (لرستان)، جنوب دریای خزر (گیلان و مازندران)، شمال غرب (آذربایجان) و جنوب شرق (سیستان و بلوچستان) می‌شود نشان می‌دهند که عمر سفالگری در ایران به حدود ۸ هزار سال پیش از میلاد می‌رسد. از هزاره پنجم پیش از میلاد، ساکنان تپه سیلک، تپه حصار، تپه گیان و دیگر تپه‌های باستانی، به ساخت ظروف سفالین منقوش می‌پرداختند. مناطقی که سفالگری در آن‌ها رواج دارد مند‌گناباد، لالجین همدان، میبد یزد، شهرضای اصفهان، زنوز آذربایجان، کوزه کنان آذربایجان، کلپورگان سیستان و بلوچستان، جویبار مازندران و سیاهکل گیلان. در هر یک از این مکان‌ها سفال‌های مخصوص به خود وجود دارد و تفاوت اندک در نوع مواد اولیه باعث تفاوت رنگ و طرح آن‌ها می‌شود و این موضوع سبب شده که محصول هر منطقه به راحتی از منطقه‌ای دیگر قابل تشخیص شود.