واقعه ی عاشورا ، با همه ی بزرگی مصیبت و بی هماوردی فجایعی که بر بزرگترین انسانهای تاریخ داشت، درسهای فراوانی دارد.. در میان معاصرین یکی از بزرگترین اندیشمندانی که توجه ویژه ای به این مسئله داشته‌اند.
"من فرزند آنم که بر براق سوار شد، من فرزند پیامبری هستم که در یک شب از مسجد الحرام به مسجد الاقصی سیر کرد، من فرزند آنم که جبرئیل او را به سدرة المنتهی برد و به مقام قرب ربوبی و نزدیکترین جایگاه مقام باری تعالی رسید."
ابن زیاد می داند باید حسین (ع) و یارانش تشنه بمانند تا حداقل اندکی از نیروی آنان کم شود؛ باید آب فرات بسته شود تا همه چشم به دستان سقای کربلا ابوالفضل‌العباس داشته باشند.
عزاداری برای امام‌حسین(ع) و زنده نگه داشتن یاد واقعه عاشورا برای شیعیان جنبه هویتی دارد، همین‌طور برای مردم مناطق مختلف ایران که با رسم‌ها و آیین‌های متفاوت‌شان در عزاداری وجه تمایزی برای هر منطقه از کشور ایجاد کرده‌اند.
روایت شده زینب کبری (س)، دو فرزند خود را آماده نبرد کرد و به آنها تعلیم داد که اگر با امتناع آن حضرت مواجه شدید، دایی خود را به مادرش فاطمه(س) قسم دهید تا اجازه میدان رفتن بگیرید.