حسین بن علی مظهر عشق به خداست، چرا که برای اصلاح اُمت جدش در برابر ظلم قیام و همه چیزش را فدای دوست کرد و کربلایش بهشت زمینیان شد. در کربلای حسین، فرشتگان الهی، ریزش انسان‌های فاسد، خون‌ریز و اشقیاء را دیدند که چه بسیار بودند، از آن طرف رویش طرفداران اندک امام عشق، حسین بن علی علیه السلام را هم دیدند و مات و مبهوت جانفشانی خلیفه خدا بر روی زمین شدند. اصحاب امام آن‌چنان در راه عشق درخشیدند که عاشورا رویشی بزرگ، کم‌سابقه و فوق‌العاده را در تاریخ رقم زد. همان رویشی که نسل به نسل منتقل شد و ۱۴۰۰ سال بعد موجب پدیداری انقلاب اسلامی شد.
اما این حسین کیست که موجب رویش عظیم این نسل عاشورایی شده؟! حسینی که شنیدن نامش دل هر انسان آزاده و پاک فطرتی را می‌لرزاند، اشک‌ها جاری می‌کند و محبت‌اش را در دل همه می‌نشاند. وجود مقدس اباعبدالله(ع) برای خدا و نجات بشریت، از زن و فرزند و خانواده و یاران و همه دارایی‌اش گذشت، مظلومانه فدا شد تا دین بماند و این چنین است که بعد از این داغ جانسوز، عشق به حسین و اقامه عزای حسین پدید آمد تا مرهمی باشد بر دل‌های آتش گرفته که نه جغرافیا و مرز می‌شناسد، نه زن و مرد و پیر و جوان و کودک و حتی آئین و مذهب! و نسل به نسل این عشق منتقل می‌شود تا نسل عاشورایی به یاری قیام قائم آل محمد (ص) بشتابند...
در میان صحنه‌ها، سکانس‌ها و اتفاقات حادثه کربلا بگردیم، یکی از آن صحنه‌های تأثیرگذار ماجرای وهب نصرانی است؛ مادر شهیدی که سَرِ پسرش را به سمت شمر پرتاب می‌کند.
اباعبدالله الحسین (ع) خطاب به سپاه اشقیاء سخنانی فرمودند که در دل "حُر" اثر گذاشت تا نامش در کنار نام حسین مظلوم (ع) در تاریخ جاودانه و سمبل بازگشت به سوی امام زمانش شود.
عاشورا پر است از شخصیت‌هایی که با یک تصمیم آنی سرنوشتشان را دست خوش تغییر قرار داده‌اند. اشقیایی که شاید تا پیش از ماجرای کربلا مردم آنها را با دینداری و ظاهر متشرعشان به خاطر می‌آوردند.
مدرس حوزه علمیه لرستان گفت: اگر جریان کربلا و رسالتی که پیام‌آوران عاشورا برعهده داشتند، را ریشه‌یابی کنیم به بحث اصالت خانوادگی می‌رسیم کمااینکه حضرت زینب (س) در خطبه‌هایی که ایراد کردند به اصالت خانوادگی خود و اصحاب اشاره داشتند.
پیامبر گرامی اسلام(ص) در مسافرتی که داشتند، ناگهان در یکى از رهگذرها ایستاد و در حالى که اشک از چشمانش سرازیر مىشد، فرمود: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ».