نقاره زنی مهارتی سینه به سینه است که پدران به پسران خود می‌آموزند و این تسلسل به صدها سال می‌رسد به همین خاطر است که نام خانوادگی بیشتر نقاره زنان مثل گذشتگان خود «شکوهی» است همان نامی‌که از دیرباز پدرانشان به آن شهرت داشتند و به آنان «عمله جات شکوه» می‌گفتند.
روپوش همیشگی کنار می‌رود و ضریح، شال مشکی بر سر می‌کند. پرچم سبز گنبد پایین می‌آید و پرچم سیاه سربرمی‌افرازد. نقاره خانه از نواختن بازمی‌ایستد تا عزای حسین(ع) برپا شود.
نوائی عاشقانه می آید از آستان حریم کبریائی امامی که به توس خفته است،صدائی ملکوتی که سال هاست در تارو پود ایرانیان تنیده شده و نسل به نسل از شنونده و نوازنده آن به آیندگان منتقل می شود. هر چند که این نجوای عاشقانه به گوش ما آشناست اما این سنت موسیقیایی دارای تاریخچه ایست که پرداختن به آن حتی بارها و بارها دارای نکاتی شنیدنی است.