وابستگی کودکان به والدین از ۶ تا ۸ ماهگی آغاز می‌شود و تا حدود دو سالگی ادامه دارد. اضطراب جدایی از ۱۰ تا ۱۸ ماهگی امری طبیعی است و این مرحله جزو رشد و بزرگ شدن اوست.
یک مشاور روانشناسی اظهار کرد: بسیاری از والدین در کودکی تحت پرورش غلطی بزرگ شده‌اند و اکنون همان سبکی که در کودکی مشاهده کرده‌اند را روی کودکان خود اعمال می‌کنند.
شاید تفسیر زبان بدن مذاکرات تجاری یا حرکات بازیگران سینما را یاد گرفته باشید، اما نوزادان زبان خودشان را دارند که به راحتی هم نمی‌توان از آن سر درآورد.
کودکان مانند بزرگسالان، فراز و نشیب‌های خاص خود را دارند. آن‌ها می‌توانند بسیار حساس باشند و به دلیل مسائل یادگیری یا محیط خانوادگی آن‌ها احساس اضطراب کنند.
زندگی امروزی برای بسیاری از بچه‌ها مساوی با تک فرزندی و پدر و مادر هر دو شاغل با مشغله‌های فراوان است و این یعنی بچه‌ها نیاز به همبازی و یک دوست دارند.
فرزانه پیرمرادی گفت: عدم درک والدین از فرآیند‌های بلوغ و برخورد‌های پرخاشگرانه با نوجوان پرخاشگری بیشتر و تسلیم کودک به فشار‌های غریزی را به دنبال دارد که در نهایت شخصیتی، کودک در دوران نهفتگی به دست آورده است تخریب می‌شود.
وقتی یک بار فرزند شما شاهد قاطعیت‌تان باشد، دیگر تصمیم نخواهد گرفت با گریه و زاری به خواسته‌اش برسد. فراموش نشود رفتار قاطعانه با پرخاشگرانه متفاوت است. شما باید چهره‌ای آرام و قاطع داشته باشید. کودکان در برابر خشونت واکنش نشان می‌دهند.
از مدت‌ها قبل به والدین توصیه شده که نوزادان باید در گهواره خود خوابانده شوند تا خطر مرگ ناگهانی نوزاد کاهش یابد، اما تحقیق تازه‌ای نشان می‌دهد هنوز یک پنجم نوزادان در تختخواب والدین می‌خوابند.
درگیری و مشاجره طولانی مدت والدین تأثیرات مخرب و غیرقابل جبرانی برای سلامت روان کودکان دارد بطوریکه محققان اعلام کرده اند کودکانی که در معرض مشاجره والدین خود هستند عصبی، پرخاشگر و مضطرب شده و نسبت به سایر همسالان خود از اعتمادبه‌نفس کمتری برخوردارند و در موارد شدید حتی به خودکشی هم فکر می‌کنند.