به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، برای کاهش خطر سندرم مرگ ناگهانی نوزاد، آکادمی طب اطفال آمریکا توصیه می‌کند که والدین حداقل ۶ ماه و در حالت ایده‌آل، یک سال کودک را در اتاق خود بخوابانند.

این آکادمی همچنین توصیه می‌کند که نوزاد در تختخواب خوابانده نشود، اما متخصصان اطفال، ممکن است به والدین امروزی در مورد خواباندن نوزادان در رختخواب خود توصیه‌های متفاوتی انجام دهند.

در یک تحقیق، حدود ۵۹ ٪ از مادران امروزی گفتند که مایلند کودک را در اتاق خود و نه در تختخواب خود بخوابانند. اما تنها ۴۵ درصد از کسانی که گفتند قصد دارند کودک را فقط در اتاق خود بخوابانند طی دو هفته گذشته این کار را انجام دادند.

دکتر «ان کلمس»، نویسنده اصلی این تحقیق گفت: ما دریافتیم که بسیاری از مادران علیرغم توصیه‌های آکادمی طب اطفال آمریکا که نوزادان را در اتاق خود بخوابانند نه در تخواب خود، آن‌ها را در تختخواب خود می‌خوابانند.

کلمس می‌گوید: دلایل مختلفی وجود دارد که والدین هنوز ترجیح می‌دهند کودک را در رختخواب خود بخوابانند.

وی افزود: گروهی از مردم احساس می‌کنند خواباندن کودک در تختخواب برای شیردهی ضروری است و از نظر فرهنگی، خوابیدن نوزادان در تختخواب والدین، گاهی یک هنجار اجتماعی است.

وی یادآور شد: برخی خانواده‌ها هستند که مکان امن جداگانه‌ای برای خواب کودک ندارند.

اما چرا خواباندن نوزاد در تخوابی غیر از تختخواب والدین مهم است؟

کلمس توضیح داد: ما نگران خفگی تصادفی نوزادان هستیم. در جامعه غربی ما عاشق تشک‌های نرم و بالشتک‌های ضخیم و بالش‌های گرم و نرم هستیم. این موارد، خطر خفه شدن را به وجود می‌آورد. مردم فکر می‌کنند بیدار می‌شوند، اما معمولا خفگی نوزاد به صورت بسیار ساکت و خاموش اتفاق می‌افتد.

دکتر جیلیان پارک، متخصص کودکان در بیمارستان کودکان مونیتفیور، می‌گوید: خواباندن نوزاد در تختخواب والدین یکی از بزرگترین عوامل خطر در مورد خفگی ناگهانی نوزادان است.

وی افزود: غلت زدن بزرگسالان یا هر عاملی که دهان کودکان را بپوشاند می‌تواند باعث خفگی شود. اما حتی خوابیدن در کنار یک فرد دیگر می‌تواند منجر به کاهش اکسیژن شود که نوزادان را در معرض خطر بیشتری قرار می‌دهد.

این مطالعه شامل حدود ۳، ۳۰۰ مادر از ۳۲ بیمارستان ایالات متحده است. آن‌ها نظرسنجی را هنگامی انجام دادند که نوزادان آن‌ها بین ۲ تا ۶ ماه سن داشتند – بیشتر آن‌ها بین ۸ تا ۱۱ هفته سن داشتند. مادران در طی دو هفته به سؤالات مربوط به مکان خواب نوزادان پاسخ دادند و مکان خواب آن‌ها را برای دو هفته آینده اعلام کردند.

دو سوم مادران اعلام کردند: حداقل گاهی کودک را در اتاق خود می‌خوابانند. ۵۱ درصد گفتند منحصرا نوزاد را در اتاق خود می‌خوابانند و ۱۱ درصد دیگر گفتند نوزادان خود را در اتاق دیگری می‌خوابانند.

بیست درصد از مادران گزارش دادند که حداقل بخشی از اوقات، نوزاد را در تختخواب خود می‌خوابانند. ده درصد به طور خاص گفتند که کودک را فقط در تختخواب خود می‌خوابانند و ۱۸ درصد از مادران گفتند که نوزاد را هم در اتاق خود و هم در تختخواب خود می‌خوابانند.

وقتی از آن‌ها درباره طرز خواب نوزاد در دو هفته آینده سؤال شد، مادران بیشتری گفتند قصد دارند نوزادان خود را در اتاق دیگری بخوابانند، و حدود ۲۴ ٪ از مادران گفتند که قصد دارند نوزاد را در اتاق خود بخوابانند.

وقتی پزشکان به مادران گفتند که کودک را در اتاق خود بخوابانند نه در تختخواب خود، آن‌ها کمتر برای خواباندن نوزاد در تختخواب خود برنامه ریزی کردند.

کلمس افزود:امیدواریم که این مطالعه تفاوت‌های احتمالی بین آنچه والدین برای انجام آن برنامه ریزی می‌کنند و آنچه در واقع انجام می‌دهند را برجسته کند.

وی گفت: متخصصان اطفال باید در گفتگو در این موارد مهارت داشته باشند تا دریابند چه موانعی برای خواب ایمن وجود دارد. در حالت ایده آل، شما می‌خواهید که این گفتگو‌ها قبل از اینکه والدین درگیر خستگی و استرس حاصل از داشتن یک نوزاد شوند، اتفاق بیفتد.

کلمس گفت: ما زمان زیادی را صرف آماده سازی مادران برای به دنیا آوردن نوزاد می‌کنیم و این تنها چند دقیقه تا چند روز طول می‌کشد. اما برای آماده کردن آن‌ها به عنوان پدر و مادر واقعی، به ندرت وقت می‌گذاریم.

منبع: سیناپرس

انتهای پیام/