غلامرضا هادربادی در گفت و گو با باشگاه خبرنگاران جوان، گفت: محوریت نقشه سلامت حوزه آبخیز، اولویت در اجرای تلفیقی پروژه‌های مدیریت روان آب و نهال کاری در جانمایی پروژه‌های احیای مناطق بیابانی، مکان محوری پروژه‌های جدید مبتنی بر نقشه‌های رقومی سازی شده جهت مدیریت و نظارت بهینه، اولویت حفظ و نگهداری نهال کاری سنواتی (کنترل آفات و امراض، آتش سوزی، قطع و برش و ...)، تمرکز بر روش‌های جایگزین نظیر بادشکن‌های غیر زنده بدلیل محدودیت منابع آبی، بررسی اثربخشی روش‌های نوین کنترل بیابان و فرسایش بادی با استفاده از ظرفیت مراکز تحقیقاتی و دانشگاهی نظیر بادشکن‌های نواری (کیسه ای) و مالچ سنگریزه‌ای از جمله اقدامات موثر مقابله با بیابانزایی است.

به گفته او، توسعه بادشکن‌های زنده اطراف مزارع و باغات در مناطق بیابانی، بروزرسانی کانون‌های بحران فرسایش بادی با هدف مدیریت و جانمایی بهتر پروژه‌های کنترلی، توسعه بادشکن‌های غیر زنده با عنایت به محدودیت منابع آبی، تکیه بر انجام آموزش‌های کاربردی در برنامه هفتم از دیگر راهکار‌های موثر مقابله با بیابانزایی محسوب می‌شود.

پیش بینی  کاهش۲۰ درصدی  کانون های بحران فرسایش بادی و خاک  در برنامه هفتم

هادربادی با اشاره به برنامه هفتم در خصوص مقابله با بیابانزایی افزود: در برنامه هفتم کاهش ۲۰ درصدی کانون‌های بحران فرسایش بادی و فرسایش خاک پیش بینی شده که این امر به معنای انجام عملیات مدیریتی شامل نهال کاری، مدیریت روان آب، مدیریت چرا، احداث بادشکن زنده و غیرزنده، احداث تله رسوب گیر، انجام طرح‌های مدیریت مشارکتی و مدیریت جنگل‌های دست کاشت و البته انجام یا بروزرسانی مطالعات مربوطه است.

مدیرکل دفتر امور بیابان سازمان جنگل‌ها ادامه داد: در سال نخست برنامه هفتم انجام عملیات مدیریتی نیازمند حدود ۶ همت اعتبار و در سال‌های بعد طبیعتا رقم بیشتری نیاز است که البته بهره گیری از مشارکت جوامع محلی می‌تواند به پایداری و کاهش هزینه‌ها کمک کند.

او با اشاره به برنامه‌های مقابله با بیابانزایی در پی پدیده تغییر اقلیم افزود: داده‌های اقلیمی سازمان هواشناسی کشور نشان می‌دهد که دمای هوای کشور به ویژه در ۵۰ سال اخیر با روند افزایشی همراه بوده و میزان بارش در کشور نیز روند کاهشی داشته است و همزمان میزان تبخیر سیر افزایشی را نشان می‌دهد که بی تردید راه اثر بخش و کم هزینه در کنترل روند تغییرات اقلیمی و گرمایش زمین، حفظ و احیای پوشش گیاهی به عنوان جاذب دی اکسید کربن (مهمترین گاز در گرمایش زمین) است.

 مدیرکل دفتر  امور بیابان سازمان جنگل‌ها گفت: اهمیت موضوع تغیر اقلیم در مناطق بیابانی بدلیل کمی پوشش گیاهی، قلت بارندگی و بالا بودن دما دو چندان است که براین اساس اقداماتی نظیر مدیریت روان آب، نهال کاری و توسعه بادشکن‌های غیر زنده به کنترل تغییرات اقلیمی و در نتیجه به کنترل بیابانزایی کمک خواهد کرد.

خبرنگار: آزاده محبی