حسین بن علی علیه السلام ـ حینَ قُتِلَ ابنُهُ عَلِیٌّ الأَکبَرُ ـ: «اللّهُمَّ دَعَونا لِیَنصُرونا فَخَذَلونا وقَتَلونا، اللّهُمَّ فَاحبِس عَنهُم قَطرَ السَّماءِ، وَامنَعهُم بَرَکاتِ الأَرضِ، فَإِن مَتَّعتَهُم إلى حینٍ، فَفَرِّقهُم شِیَعا، وَاجعَلهُم طَرائِقَ قِدَدا، ولا تُرضِ الوُلاةَ عَنهُم أبَدا.» «از امام حسین علیه السلام (هنگامى که فرزندش على اکبر کشته شد): خداوندا! کوفیان، ما را فرا خواندند تا یارى‌مان کنند؛ امّا ما را وا نهادند و کُشتند. خداوندا! بارانِ آسمان را از ایشان باز دار و برکت‌هاى زمین را از ایشان دریغ کن و اگر تا مدّتى [از زندگى]برخوردارشان ساختى، آنان را پراکنده ساز و دچار اختلافشان بگردان و هیچ گاه زمامداران را از ایشان، خشنود مکن».
منبع: الطبقات الکبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة): ج ۱ ص ۴۷۱.
