در ماه محرم الحرام و ایام سوگواری سرور و سالار شهیدان عبدالله الحسین(ع) به معرفی یک کتاب با موضوع و محوریت واقعه عاشورا، بلایای کربلا، مصائب کربلا، شرح حال اهل بیت(ع) و دیگر موارد پرداخته‌ایم.  

کتاب فتح خون نوشتهٔ سیدمرتضی آوینی است که انتشارات واحه این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. احتمالاً فتح خون در ماه محرم و سال ۱۳۶۶ نوشته شد‌ و روایت محرم نیز نام گرفت. در این کتاب نویسنده با نثری شاعرانه به روایت رخدادهای ماه محرم پرداخته است.

کتاب فتح خون در ۱۰ بخش نوشته شده است و مرتضی آوینی، با نثر ویژهٔ خود که شاعرانه، نرم و عارفانه است، مطالب‌اش را از زبان یک «راوی» روایت می‌کند.

او در این روایت تاریخی-ادبی، به مواردی همچون «ماجراهایِ پس از شهادت امام حسن مجتبی (ع)»، «غروب تاسوعا» و «اعمالِ حُرّ بن یزید ریاحی» پرداخته است.

حال سوال اینجاست که خواندن کتاب فتح خون را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب را به دوستداران وقایع ماه محرم در زمان امام حسین (ع) و علاقه‌مندان به کتاب‌های مذهبی پیشنهاد می‌کنیم.

سید مرتضی آوینی (کامران) در تاریخ ۲۱ شهریور ۱۳۲۶ در شهر ری به دنیا آمد. او کارگردان فیلم مستند و روزنامه‌نگار حوزهٔ فرهنگی بود.‌لذا بسیاری از دیدگاه‌های مرتضی آوینی را می‌توانیم در آثار او شاهد باشیم. برای نمونه او با ممنوعیت ورود ماهواره و ویدئو به ایران مخالف بود؛ وطن‌دوست و دین‌داری بود که باور داشت شاهنامه فردوسی با دین اسلام در ایران منافاتی ندارد؛ او به سینما علاقه‌مند بود و در این زمینه فعالیت می‌کرد. مجموعه فیلم‌های مستند تلویزیونیِ او دربارهٔ جنگ ایران و عراق با نام روایت فتح بسیار شناخته شده‌ است. او در جنگ ایران و عراق شرکت کرد.

در بخش‌هایی از کتاب فتح خون آمده است:

«راوی: آماده باشید كه وقت رفتن است.

عقل می‌گوید بمان و عشق می‌گوید برو... و این هر دو، عقل و عشق را، خداوند آفریده است تا وجود انسان در حیرت میان عقل و عشق معنا شود.

در روز هشتم ذی‌الحجه، یوم‌التّرویه، امام حسین (ع) آگاه شد كه عمرو بن سعید بن عاص با سپاهی انبوه به مكه وارد شده است تا او را مخفیانه دستگیر كنند و به شام برند واگرنه... حرمت حرم امن را با خون او بشكنند.

آنان كه رو به سوی قبلۀ خویش نماز می‌گزارند، معنای حرمت حرم امن را چه می‌دانند؟ كعبۀ آنان كه در مكه نیست تا حرمت حرم مكه را پاس دارند؛ كعبۀ آنان قصر سبزی است در دمشق كه چشم را خیره می‌كند. آن‌جا بهشتی است كه در زمین ساخته‌اند تا آنان را از بهشت آسمانی كفایت كند... و از آن‌جا شیطان بر قلمرو گناه حكم می‌راند، بر گم‌گشتگان برهوتِ وهم، بر خیال‌پرستانی كه در جوار بهشت لایتناهای رضوان حق، سر به آخور غرایز حیوانی و دل به مَرغ‌زارهای سبزنمای حیات دنیا خوش داشته‌اند، حال آن‌كه این‌همه، سرابی است كه از انعكاس نور در كویر مردۀ دل‌های قاسیه پیدا آمده است.

كعبه قبلۀ احرار است، رستگان از بندگی غیر؛ اما اینان بت خویشتن را می‌پرستند. امام برای اعمال حج احرام بسته است ولكن اینان احرام بسته‌اند تا شمشیرهای آختۀ خویش را از چشم‌ها پنهان دارند... شكستن حرمت حرم خدا برای آنان كه كعبه را نمی‌شناسند چندان عظیم نمی‌نماید و اگر با آنان بگویی كه امام حسین (ع) برای پرهیز از این فاجعه مكه را ترك گفته است در شگفت خواهند آمد... اما آن كه می‌داند حرم خدا نقطۀ پیوند زمین و آسمان است، درمی‌یابد كه شكستن حرمت حرم آن‌همه عظیم است كه چیزی را با آن قیاس نمی‌توان كرد.»