امام محمدباقر (ع) سرآمد همه بنی هاشم در علم، زهد و تقوا در زمانه خود بود و دوست و دشمن به مقام علمی و اخلاقی آن حضرت گواهی میدادند. ایشان با موقعیت شناسی، از ضعف خلفای اموی وقت نهایت استفاده را بردند، به نشر علوم و معارف الهی پرداختند، بن بستهای علمی را گشودند و زمینه را برای شکوفایی دانش در زمان امام صادق (ع) مهیا کردند.