پیشه های سنتی بخشی از میراث فرهنگی هر سرزمینی به شمار می‌روند.با شناخت این پیشه هاست که می توان به شیوه زندگی گذشتگان پی برد.

پیشه ها در پی دگرگونی سبک زندگی از میان می روند  یا جای خود را به روش های نوین ساده می دهند.

پیشه چلنگری بیش از نیم سده است که کارایی پیشین خود را از دست د اده است.شمار کسانی که به این حرفه مشغولند چنان اندک است که بیم آن می رود نام و نشان آن به دست فراموشی سپرده شود.

رشته چلنگری در استان قم از معدود رشته‌های سنتی باقی مانده و در معرض فراموشی است.

هنر چلنگری در قم به شماره ۱۸۹۰، در تاریخ ۱۳۹۸/۴/۴ در فهرست ملی میراث‌فرهنگی ناملموس به ثبت رسیده است.

چلنگری یعنی آهنگری سبک و محلی که در آن اشیاء سبک‌وزنی مانند میخ‌طویله، میخ سرکج، نیم‌ذرع بزازی، انبر و سیخ و سه‌پایه‌ی آهنی، زنجیر و سیخانک، قلم، سنبه، منقل آهنی، چفت‌و‌ریزه، تملیک، اسکنه، مقار، درفش، جوالدوز و امثال اینها می‌ساختند.

برای انجام کار چلنگری فلز بریده شده یا قطع شده به شکل موردنظر را در کوره نهاده تا داغ و کمی نرم شود. سپس تکه آهن را با انبر گرفته و روی سندان می‌گذارند و با چکش روی آن می‌کوبند تا شکل افزار مورد نظر را بگیرد. در صورت لزوم بار‌ها تکه‌ی فلز را در کوره می‌نهند تا دوباره نرم شده و روی آن می‌کوبند تا بالاخره به شکل مورد نظر و دلخواه در بیاید. برای دسته بیل و کلنگ و … معمولا از چوب تراش خورده، استفاده می‌کنند. برای محکم‌تر شدن قطعه فلز آن را در حالی که داغ است در آب می‌نهند و به اصطلاح آن را آبدیده می‌کنند.