به نقل از نیواطلس، سکته مغزی به مخچه مغز که ناحیه‌ای برای کنترل حرکت است، آسیب می‌رساند و می‌تواند باعث آتاکسی یا اختلال در هماهنگی حرکات و تعادل شود. در حالی که شدت آتاکسی مخچه می‌تواند خفیف تا شدید باشد، اغلب با راه رفتن نامتعارف، از دست دادن حرکت ظریف ماهیچه‌ای، گفتار نامفهوم و مشکل در بلع مشخص می‌شود.

درمان آتاکسی مخچه به فیزیوتراپی و کاردرمانی و در صورت نیاز گفتار درمانی محدود می‌شود. با این حال، یک مطالعه جدید به تازگی توسط محققان دانشکده سلامت دانشگاه کالیفرنیا، لس‌انجلس (UCLA Health) درمانی جدید و امیدوارکننده را برای این بیماری توصیف می‌کند و آن تحریک مغناطیسی جمجمه‌ای مکرر یا (rTMS) است.

ایوان هی اینشتین (Evan Hy Einstein)، سرپرست و نویسنده مسئول این مطالعه، می‌گوید: این مورد نشان دهنده اولین نمونه از تحریک مغناطیسی مکرر مغز از طریق جمجمه است که برای درمان آتاکسی مخچه پس از سکته مغزی استفاده می‌شود.

تحریک مغناطیسی مغز از راه جمجمه (TMS) یک درمان ایمن و غیر تهاجمی است که شامل قرار دادن یک سیم پیچ روی سر می‌شود که میدان‌های مغناطیسی ایجاد می‌کند و ناحیه خاصی از مغز را هدف قرار می‌دهد. در این روش، پالس‌های مغناطیسی به طور مکرر برای اثرگذاری درمانی ارسال می‌شوند. تحریک مغناطیسی برای درمان افسردگی در بیمارانی که به دارو‌های ضد افسردگی پاسخ نداده‌اند یا نمی‌توانند عوارض آن‌ها را تحمل کنند نیز استفاده شده است.

در این مطالعه، بیمار، مردی ۵۸ ساله بود که ۱۲ سال قبل سکته مغزی ناگهانی مخچه‌ای داشت. پس از سکته او با راه رفتن آهسته و ناپایدار مداوم و مشکلاتی در تعادل و ثبات به رغم توانبخشی شدید مواجه بود. او نمی‌توانست بدون کمک از حالت نشسته بلند شود و نمی‌توانست برای برداشتن یک وسیله از روی زمین خم شود. او از واکر برای حفظ تعادل استفاده می‌کرد و قبل از درمان با روش تحریک مغزی، ۱۰ متر با سرعت ۰.۵۷ متر در ثانیه (m/s) راه رفت.

به این مرد پنج جلسه روزانه تحریک مغزی از راه جمجمه داده شد و مخچه او در سمت راست و چپ مورد هدف تحریک قرار گرفت. او جلسات را بدون گزارش عوارض جانبی تحمل کرد. پس از پنج روز درمان، سرعت راه رفتن مرد به ۰.۶۰ متر بر ثانیه افزایش یافت. او قادر بود بدون کمک از حالت نشسته بلند شود و به راحتی خم شد و مداد را از روی زمین برداشت. او در انجام فعالیت‌های روزمره زندگی مانند دوش گرفتن و اصلاح که بدون استفاده از تکیه گاه دست انجام می‌داد، بهبود یافته بود، مواردی که قبل از درمان قادر به انجام آن‌ها نبود.

اینشتین گفت: تحقیقات بیشتر برای تعیین فواید بالینی بلندمدت و بررسی مکانیسم‌های عصبی اساسی این درمان نوآورانه ضروری است.

این مطالعه در مجله The Cerebellum منتشر شد.

منبع: ایسنا